Αυτά που θυμάμαι είναι βέβαια πολύ λιγότερα από τα χρόνια μου. Αφαιρούμε την παιδική ηλικία, την Κατοχή, τις πολύχρονες σπουδές και τα ταξίδια στο εξωτερικό – και είναι ζήτημα αν τα μισά μου χρόνια γιόρτασα ελληνικό Πάσχα. (Κι εδώ που τα λέμε, μόνο ελληνικό Πάσχα υπάρχει – οπουδήποτε αλλού, είναι άνοστο και ανύπαρκτο.)
Αλλά και από τους ελληνικούς εορτασμούς πόσους θυμάμαι; Επειτα μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους… Ισως μόνο η παρουσία ή απουσία κάποιου προσώπου να τους διαφοροποιεί. Πόσο περισσότεροι ήμασταν στην αρχή και πόσο λίγοι μείναμε τώρα… Ενα αρνί δεν έφτανε και τώρα μισό περισσεύει…
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
