Αν η πρόταση νόμου των γερουσιαστών Μενέντεζ και Ρούμπιο, με την ισχυρή δικομματική τους υποστήριξη, για την αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας και της Κύπρου στην Ανατολική Μεσόγειο γίνει τελικά αποδεκτή από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τότε θα πρόκειται για μια θεαματική στροφή της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή μας. Το λάθος όμως θα ήταν η ανταπόκριση στη θετική αυτή απόφαση να περιοριστεί στους εύκολους και χωρίς νόημα πανηγυρισμούς, για λόγους καθαρά εσωτερικής πολιτικής κατανάλωσης, χωρίς σοβαρή ανάλυση και μελέτη των νέων δεδομένων που δημιουργούνται. Και για να συμβεί αυτό θα πρέπει επιτέλους ένα εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα, που άπτεται πολλών παραμέτρων της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, να αντιμετωπιστεί έξω από το πλαίσιο της μόνιμης κομματικής αντιδικίας. Κάτι που δεν συνέβη με τη Συμφωνία των Πρεσπών, με τα γνωστά αρνητικά αποτελέσματα.
Υπό το πρίσμα αυτό, το καίριο ερώτημα τώρα είναι αν μέσα στο κλίμα εθνικού διχασμού και πόλωσης που έχει καλλιεργήσει προεκλογικά η κυβέρνηση υπάρχουν περιθώρια για να γίνει η αναγκαία αυτή συζήτηση, χωρίς κομματικές σκοπιμότητες, που, όπως συνέβη και με τις Πρέσπες, θα πλήξει τελικά μία ακόμα σημαντική ευκαιρία για να βγούμε από το τέλμα μέσα στο οποίο βρισκόμαστε. Και από χαμένες ευκαιρίες στα εθνικά μας θέματα η ελληνική ιστορία, πρόσφατη και παλαιότερη, είναι γεμάτη.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
