Από κρίση σε κρίση, η μοίρα της κυβέρνησης παραμένει αμετάβλητη. Τα πράγματα αποδεικνύονται κάθε φορά χειρότερα από την προηγούμενη.
Η στρατηγική τής (πάση θυσία και με κάθε τρόπο) αγκίστρωσης στην εξουσία που έχει υιοθετήσει ο Πρωθυπουργός καταγράφει προφανέστατο κόστος, αλλά έως τώρα δεν έχει κανένα εμφανές όφελος.
Αν πάρουμε το τελευταίο δωδεκάμηνο, θα παρατηρήσουμε ότι εκείνη που καταγράφει σταθερά και συνεχή κέρδη σε όλες τις μετρήσεις είναι η αντιπολίτευση, με την κυβέρνηση όλο και περισσότερο εγκλωβισμένη σε μια εξουσία που αγκομαχά να διαχειριστεί.
Ακόμη περισσότερο όταν (από ανικανότητα ή κακοδαιμονία) βαδίζει από κρίση σε καταστροφή και από καταστροφή σε κρίση.
Ετσι, αυτό που εδραιώνεται με την πάροδο του χρόνου και των γεγονότων δεν είναι κάποια δυναμική της κυβέρνησης, αλλά η προοπτική αυτοδυναμίας της ΝΔ και ήττας του ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλες ανεξαιρέτως τις δημοσκοπήσεις η πρόγνωση νίκης της ΝΔ είναι συντριπτική.
Αν όμως κάθε μήνα που περνάει τα πράγματα γίνονται χειρότερα για την κυβερνητική παράταξη και καλύτερα για την αντιπολίτευση, μοιάζει προφανές ότι η στρατηγική του Πρωθυπουργού πάσχει στον πυρήνα της.
Κάτι λάθος έχει μετρήσει. Ακόμη περισσότερο όταν μια προβληματική στρατηγική τον οδηγεί στην κατασπατάληση και του τελευταίου πολιτικού κεφαλαίου που φαίνεται να διαθέτει.
Η θυσία του υπουργού Εξωτερικών εντάσσεται προφανώς σε αυτή τη στρατηγική. Εχοντας να επιλέξει μεταξύ Κοτζιά και Καμμένου, ο Τσίπρας επέλεξε εκείνον που τον διατηρεί ασφαλέστερα στην κυβέρνηση. Δηλαδή τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ.
Απλό και κατανοητό. Ούτως ή άλλως, η «άλλη πλειοψηφία» που ονειρευόταν ο Κοτζιάς ούτε υπήρχε, ούτε υπάρχει. Καμμένος και ξερό ψωμί.
Βεβαίως το δίλημμα που ετέθη στον Πρωθυπουργό ήταν λίγο πιο σύνθετο.
Οχι μόνο ύστερα από όσα ταπεινωτικά διημείφθησαν στο Υπουργικό Συμβούλιο, με βαρύτατες εκατέρωθεν καταγγελίες μεταξύ δυο κορυφαίων υπουργών, χωρίς ο Πρωθυπουργός να βάλει τα πράγματα σε κάποια τάξη.
Ούτε απλώς επειδή Κοτζιάς και Καμμένος φαίνεται να είχαν εμπλακεί και σε μια έντονη προσωπική αντιπαλότητα – οι κατηγορίες για κακοδιαχείριση των απόρρητων κονδυλίων και για «τα λεφτά του Σόρος» το επιβεβαιώνουν ξεπερνώντας τα όρια…
Αλλά επειδή το ίδιο το αντικείμενο της σύγκρουσής τους κινδυνεύει να μετατραπεί σε ανοιχτή πληγή για την κυβέρνηση.
Ακόμη και τα πιο αισιόδοξα κυβερνητικά στελέχη αναγνωρίζουν πλέον ότι υπάρχουν δυσκολίες στον χειρισμό του Σκοπιανού και ότι η ζημιά της κυβέρνησης αποδεικνύεται τελικά πολύ μεγαλύτερη από το αναμενόμενο.
Επιρρίπτουν μάλιστα ευθύνες στον Κοτζιά ότι είχε παρουσιάσει τα πράγματα στα Σκόπια πιο εύκολα και πιο αισιόδοξα απ’ όσο αποδεικνύονται.
Αναγνωρίζοντας ταυτοχρόνως ότι οι ευθύνες για τη λάθος εκτίμηση των επιπτώσεων στην εσωτερική πολιτική σκηνή δεν αφορούν μόνο τον υπουργό Εξωτερικών αλλά και το Μέγαρο Μαξίμου.
«Ξεκινήσαμε να διαλύσουμε τη ΝΔ και καταλήξαμε να διαλύσουμε την κυβέρνηση!» ήταν το ειρωνικό συμπέρασμα ιστορικού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ που είχε από την αρχή επιφυλάξεις για την ιστορία.
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ έχει καταφέρει να μεταφέρει στην κυβέρνηση και την προσωπική του ατζέντα και το προσωπικό του στυλ.
Θα το πάει μέχρι τέλους; Ουδείς γνωρίζει. Και θα βγει κερδισμένος; Χλωμό. Αλλά ούτως ή άλλως δεν έχει πολλές προοπτικές. Παίζει ένα παιχνίδι χαμένο από χέρι και όπου τον βγάλει.
Αντιθέτως η εμμονή του Πρωθυπουργού σε μια στρατηγική που του στοιχίζει είναι λιγότερο κατανοητή.
Ποντάρει όλα τα λεφτά στην παραμονή του στην εξουσία όταν είναι εμφανές ότι η παραμονή του στην εξουσία εξαρτάται όχι μόνο από τον ίδιο, αλλά και από τον κυβερνητικό εταίρο του και από αναρίθμητους απρόβλεπτους παράγοντες.
Και αυτό ακριβώς τον οδηγεί να ξοδεύει αλόγιστα τα λεφτά που έχει ποντάρει. Μέχρι να τα ξοδέψει όλα.
Θράσος και άγνοια
Είναι φυσικό να αισθάνεται ο υπουργός Οικονομικών ευγνωμοσύνη για έναν Πρωθυπουργό που τον έκανε υπουργό.
Αλλά να φαντασιώνεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο… Ελευθέριος Βενιζέλος αποτελεί ένα τεράστιο βήμα. Αλλοι θα το χαρακτήριζαν θράσος, άλλοι αμετροέπεια και άλλοι άγνοια.
Αγνοια επειδή η επίμαχη φράση «να πάει εις τον διάβολον η χώρα» ειπώθηκε από τον Ιωάννη Μεταξά προκειμένου να ζητήσει την επιστροφή του Βενιζέλου.
Θράσος επειδή απέναντι στον σημερινό Πρωθυπουργό στέκεται (μαζί με άλλους) η παράταξη που ίδρυσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Αμετροέπεια επειδή εκείνοι που έλεγαν έως πρόσφατα «να πάει εις τον διάβολον η χώρα» ήταν ο σημερινός υπουργός, ο Πρωθυπουργός του και η παράταξη που τους στηρίζει.
