Η αλήθεια για μια συγγνώμη

Αν ο κ. Γιώργος Κυρίτσης ήταν κανονικός άνθρωπος, όχι τόσο κορέκτ αριστερός, θα καταλάβαινε ευκολότερα τι ακριβώς είναι οι μολότοφ. Δεν θα χρειαζόταν να του επισημάνουν φίλοι και αντίπαλοι ότι είναι ένα όπλο φονικό. Δεν θα ήταν ανάγκη να θεραπεύσουν την αμνησία του υπενθυμίζοντας την τραγωδία της Μarfin, όπου τρεις εργαζόμενοι, η μία έγκυος, πλήρωσαν με τη ζωή τους την εκδικητική μανία, το μηδενιστικό μίσος των εραστών της καταστροφής.

«Δεν θυμάμαι τόσα χρόνια που δημοσιογραφώ να έχει σκοτωθεί κανείς από μολότοφ» είπε! Δεν υπήρχε καν στο μυαλό του η αποτρόπαια δολοφονία, όπως ομολόγησε την επομένη, όταν υποχρεώθηκε με κομματική εντολή σε μακροσκελή συγγνώμη. Τι υπήρχε στο μυαλό του; Μα η αγαθή εκδοχή των μολότοφ! Η ακίνδυνη, που δεν σκοτώνει αλλά αποτελεί τη ρουτίνα των φετιχιστών της βίας:  «Είχα στο μυαλό μου τις συγκρούσεις που συχνά παρατηρούμε (sic) στον δρόμο, σε πολιτικές και αθλητικές εκδηλώσεις»! Δεν έχει ακούσει τίποτα για το κάψιμο της Αθήνας το 2008. Για τον κατ’ έθιμο εβδομαδιαίο εμπρησμό αυτοκινήτων, λεωφορείων και τρόλεϊ στο χαλιφάτο των Εξαρχείων. Δεν είχε φτάσει στα γραφεία της «Αυγής», όπου διακονούσε την κομματική δημοσιογραφία τόσα χρόνια, η φρίκη της βίας που καταστρέφει δημόσια και ιδιωτική περιουσία, που τρομοκρατεί πολίτες, που τραυματίζει αστυνομικούς και σκοτώνει πότε-πότε.

Σιγά τα εγκλήματα, θα σου πει ο Κυρίτσης – δεν είναι σχήμα λόγου, τα έχει πει περίπου έτσι, με άλλη αφορμή -, εδώ ο Χίτλερ εξόντωσε τους Εβραίους και οι έποικοι της Αμερικής τους Ινδιάνους, τα μολοτοφάκια μάς μαράνανε; Για να μην αναφερθούμε στη χούντα, στα ξερονήσια, στα βασανιστήρια…

Ο Γιώργος Κυρίτσης είναι τυπικό κομματικό δείγμα του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ. Είρων όσο ένας ξεχωριστός άνθρωπος, που κατέχει μια λυτρωτική αλήθεια, ο οποίος επιπλέον μας έχει κάνει τη χάρη να παραμείνει μια ζωή αριστερός για το δικό μας καλό.

Με την άσκηση της τρομοκρατίας χαμηλής έντασης μπορεί να μην συμφωνεί θεωρητικά, αν ζοριστεί όπως τώρα θα την αποκηρύξει μερικώς, αλλά με τους πρωταγωνιστές της αισθάνεται μια συγγένεια,  είναι οι αντάρτες που ξεχάστηκαν στο βουνό με το όπλο παρά πόδα καμιά εβδομηνταριά χρόνια. Προτιμά να συνομιλεί μαζί τους από το να παραπέμπονται με κατηγορίες κακουργηματικού χαρακτήρα. Τους χρειάζονται και τους κρυφοθαυμάζουν. Ολοκληρώνουν τα αιματηρά και ενίοτε θανατηφόρα «πυροτεχνήματά» τους, τις ενοχικές φαντασιώσεις των κυριλέ αριστερών για την επανάσταση. Τρέχα γύρευε.

Η απάντηση του κυρίου βουλευτή της πλειοψηφίας, σε ερώτηση δημοσιογράφου της ΕΡΤ το πρωί της Τετάρτης, ανήλθε κατ’ ευθείαν από το υποσυνείδητό του. Υπήρξε αυθόρμητος και ειλικρινής. Οι μολότοφ ολοκληρώνουν το αγωνιστικό θέαμα, όλα τα άλλα είναι παράπλευρες απώλειες.