Eίναι η οικονομία, ηλίθιοι! *

Η εκκωφαντική ατμόσφαιρα αλληλοεκτοξευομένων κατηγοριών, η νοσηρή δυσοσμία από τις ευτελείς έως ανίερες συναλλαγές στο πολιτικό σύστημα και ο εδραιούμενος διχασμός στην κοινωνία έχουν περιθωριοποιήσει τα συμβαίνοντα στην οικονομία, που θα έπρεπε να είναι η κορυφαία προτεραιότητα. Η κρίσιμη στιγμή, μετά την έξοδο από τα προστατευτικά τείχη των μνημονίων, όφειλε να ακολουθηθεί από ταχείς ανοδικούς ρυθμούς και καθαρό προσανατολισμό προς την οικονομική ανάκαμψη, με κορυφαίο στόχο την υψηλότερη δυνατή αύξηση του εθνικού πλούτου και τη μαζική δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Δυστυχώς τα ιλαροτραγικά επακόλουθα του διαζυγίου των ΑΝΕΛ με τους Συριζαίους, τα υπονοούμενα και οι απειλές που ποιος ξέρει τι υποκρύπτουν, οι φαιδρότητες Παπαχριστόπουλου, οι γκαζόζες, τα άπλυτα του Ποταμιού, η αδίστακτη μεθόδευση αποψίλωσης του ΚΙΝΑΛ από τα στελέχη του από το κυβερνών κόμμα και η προκλητικής αφέλειας έως αναισχυντίας έπαινοι των δυτικών συμμάχων μας για τη θυσία του Μακεδονικού από τον αδίστακτο αριβίστα πρωθυπουργό μας περιθωριοποίησαν σειρά ηχηρών προειδοποιήσεων από τον χώρο της οικονομίας.

Είναι εκπληκτική η εκκωφαντική σιωπή που ακολούθησε την ανακοίνωση του ΟΑΕΔ ότι ο αριθμός των εγγεγραμμένων ανέργων ανήλθε σε 1.116.816 και όχι σε 875.997 όπως μας διαβεβαίωνε η Στατιστική Αρχή. Δηλαδή φθάσαμε σήμερα στο υψηλότερο πλήθος ανέργων που έχει καταγραφεί στα χρόνια της κρίσης, όπως εύστοχα επισήμανε ο Ζώης Τσώλης, ματαίως κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου («Βήμα», 27/1). Σιγή ιχθύος εύλογη από την κυβέρνηση.

Ούτε λέξη στα τηλεοπτικά δίκτυα. Αδρανή και τα συνδικάτα. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο αριθμός αυτός θα υπερέβαινε το 1,5 εκατομμύριο, αν δεν είχε προηγηθεί η φυγή των πιο προικισμένων νέων μας που αναζήτησαν καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Και φυσικά με τον ανεμικό ρυθμό γύρω στο 1,5% στην ανάπτυξη, την άπνοια στις μεγάλες επενδύσεις, που μόνες αυτές θα μείωναν δραστικά την ανεργία και θα επιτάχυναν τους αναπτυξιακούς ρυθμούς και με σταθερή τη δυσπιστία των αγορών, που δύσκολα μας δάνεισαν 2,5 δισεκατομμύρια αλλά με το δυσβάστακτο επιτόκιο 3,6%. Αλλωστε, πώς να εμπιστευτούν την πιο διεφθαρμένη χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μετά τη Βουλγαρία, σύμφωνα με τη Διεθνή Διαφάνεια; Σύμφωνα με έγκυρες εκτιμήσεις, ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας μας τη διετία 2018-19 θα είναι της τάξεως του 1,7% και στο διάστημα 2020-30 θα υποχωρήσει κατά μέσον όρο στο 1,4%, ενώ διατυπώνονται ακόμα περισσότερο δυσοίωνες προβλέψεις από το 84% των ερωτηθέντων από την Grant Thornton επιχειρηματιών μας.

Αποκορύφωμα αυτού του μείγματος ελαφρότητας και σκοτεινών προοπτικών η περίφημη αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 11%, που προκάλεσε και νέα σύγχυση εν μέσω κυβερνητικών πανηγυρισμών και των δήθεν επιφυλάξεων της τρόικας. Αγνοήθηκε παντελώς ότι σε μια αναπτυξιακά φυτοζωούσα χώρα η περαιτέρω αύξηση του κόστους παραγωγής θα πνίξει ακόμα περισσότερο την ανταγωνιστικότητα και θα πολλαπλασιάσει τα λουκέτα, τη μαύρη εργασία και τους ανέργους. Αλλά και το προκλητικότερο: ενώ η αύξηση αυτή δεν θα κοστίσει ούτε ένα ευρώ στο κράτος, αυτό αντίθετα θα είναι το κυρίως ωφελημένο αφού το 60% περίπου από αυτήν θα εισπραχθεί ως φόρος και ασφαλιστικές εισφορές από τα κρατικά ταμεία. Μία ακόμα αφανής φορολόγηση του ιδιωτικού τομέα.

(*)Οπως είχε πει ο Μπιλ Κλίντον.