Ο Βασίλης Θεοχαράκης, επιχειρηματίας, ζωγράφος και πρόεδρος του Ιδρύματος Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Β. & Μ. Θεοχαράκη, κάθεται στο γραφείο του με τη βαριά ξύλινη επένδυση και αποπνέει ένα αειθαλές κύρος. «Ο,τι έκανα από νέος ή και από παιδί εξακολουθώ και το κάνω μέχρι σήμερα. Βλέπετε ένα ωραίο γραφείο, αλλά δεν κάθομαι και πολύ σε αυτό γιατί δεν προφταίνω, θέλω να περνάω από όλες τις επιχειρήσεις μου. Η δουλειά δεν είναι ευχάριστη, εγώ όμως είμαι άνθρωπος του καθήκοντος και την κάνω όσο μπορώ καλύτερα. Είμαι τελειομανής» θα πει. Μην περιμένετε από τον κ. Θεοχαράκη να μασήσει τα λόγια του – όσα ούτως ή άλλως θα διαφανούν ποικιλοτρόπως στη διάρκεια της συζήτησής μας.
Για παράδειγμα, σε ειδικά διαμορφωμένες εσοχές του γραφείου του στη λεωφόρο Αθηνών κρέμονται πίνακές του, τοπιογραφίες που ζωγράφισε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και παραμένουν σταθερά στις θέσεις τους, παρά το γεγονός ότι η καλλιτεχνική του παραγωγή θα επέτρεπε και θα δικαιολογούσε τη συχνή ανανέωσή τους. «Δεν τρελαίνομαι βλέποντάς τα, δεν είναι σαν τα έργα που φτιάχνω πλέον» θα πει δίνοντας το στίγμα του περφεξιονισμού του και των απαιτήσεων που έχει πρώτα απ’ όλα από τον εαυτό του, αλλά και της σχέσης του με τις αλλαγές που επιφέρουν ανατροπές σε παγιωμένες ισορροπίες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
