Στην αρχή τρόμαξα με την «Εθνική Στρατηγική Ασφαλείας των ΗΠΑ», όπως υποθέτω οι περισσότεροι που έκαναν τον κόπο να διαβάσουν ή, έστω, να διατρέξουν το επίσημο έγγραφο, στο οποίο διατυπώνεται το νέο δόγμα ασφαλείας των ΗΠΑ, στην εποχή του Ντόναλντ Τραμπ. Το σκέφτηκα όμως ψύχραιμα και από όλες τις πλευρές του το θέμα, τις μέρες που ακολούθησαν και δε θα έλεγα σε καμία περίπτωση ότι ο φόβος εξαφανίστηκε, αλλά μάλλον ότι πήρε διαστάσεις περισσότερο ρεαλιστικές.

Κατ’ αρχάς, δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο πρόεδρος Τραμπ αυτοπροσώπως, κάθισε να διαβάσει τις 33 σελίδες του εγγράφου! Αποκλείεται εκ των πραγμάτων αυτό, γιατί ο πρόεδρος δε διαβάζει. Τηλεόραση βλέπει πολύ, συνήθως τις νύχτες μόνος του, τρώγοντας στο κρεβάτι McDonald’s ή ένα μισόλιτρο Χάγκεν Ντας βανίλια, όπως λένε οι κουτσομπόληδες της Ουάσιγκτον. Επίσης, διαμορφώνει γνώμη από ό,τι πιάνει στις κουβέντες που κάνει με «golf buddies», τα φιλαράκια του στο γκολφ. Να του το διάβασαν; Είναι πιθανό, όμως και πάλι είναι αδύνατο να άκουσε την ανάγνωση ενός κειμένου 33 σελίδων, χωρίς να αφαιρεθεί, να βαρεθεί ή, τώρα πλέον στα 79 του, χωρίς να τον πάρει ο ύπνος. Θα του διάβασαν λοιπόν μια περίληψη των τριών παραγράφων, ενδεχομένως και συγκεκριμένα σημεία που θα τον ενδιέφεραν προσωπικά και ρώτησε. Ως εκεί όμως. Μετά, απόλαυσε το τρίξιμο του μαρκαδόρου στην επιφάνεια του χαρτιού, καθώς το υπέγραφε.

Εδώ να μου επιτραπεί μια παρέκβαση, γιατί έχω μια ιδέα που νομίζω ότι θα άξιζε να μεταφερθεί στην κυρία προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, Σούζι Γουάιλς, μέσω της εδώ πρεσβείας των ΗΠΑ. Γιατί δε συγκροτούν ένα συνεργείο από ταλαντούχους εικονογράφους, για να μεταγράφουν, ούτως ειπείν, σε εικονογραφημένα (καρτούν), τα επίσημα κείμενα που πρέπει να διαβάζει ο πρόεδρος των ΗΠΑ; Μια άλλη ιδέα (την προσφέρω και αυτή δωρεάν, εννοείται) είναι να στρατολογήσουν το αντίστοιχο προσωπικό, ώστε τα επίσημα έγγραφα να μετατρέπονται σε τηλεοπτικό πρόγραμμα! Να τα λένε μεταξύ τους ξανθές καλλονές, του είδους που εκτιμά ο Ντόναλντ, και θα δείτε πώς θα ενταθεί και θα επεκταθεί η προσοχή του.

Επανέρχομαι στο κείμενο, που έχει αναστατώσει την Ευρώπη, αφότου δόθηκε στη δημοσιότητα προ 10ημέρου, για να επισημάνω ότι απηχεί περισσότερο τις απόψεις του αντιπροέδρου Τζέι Ντι Βανς, ιδίως σε ό,τι αφορά την Ευρώπη, όπως τις εξέθεσε ο ίδιος στην περιβόητη ομιλία του στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου. Είναι η θέα της Ευρώπης από τα Απαλάχια Όρη, αυτό που αποτυπώνεται στο κείμενο της «Εθνικής Στρατηγικής» του προέδρου Τραμπ. Για να το πω διαφορετικά, είναι το πρόβλημα ή το κόμπλεξ που έχει ο Τζέι Ντι με την Ευρώπη – γιατί δεν κρύβεται το παιδί, το διαλαλεί. Το κείμενο αντανακλά εμφανώς την ψυχική κατάσταση εκείνου που το έγραψε, όπως φαίνεται, λ.χ., στον αντιφατικό χαρακτήρα της πολιτικής έναντι της Ευρώπης. Αφενός, την ελεεινολογεί και την ξεχέζει (μετά συγχωρήσεως, αλλά περί αυτού πρόκειται) και, αφετέρου, διεκδικεί άποψη και ρόλο στην εξέλιξή της, διατυπώνοντας την εχθρότητα των ΗΠΑ προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και την υποστήριξή τους στα εθνικιστικά και ακροδεξιά κόμματα. Συγγνώμη, αλλά αυτό δεν είναι κείμενο γεωπολιτικής ανάλυσης, είναι μάλλον αντικείμενο συνεδρίου ψυχιάτρων και ψυχαναλυτών…

Πολλά από τα στοιχεία που συνθέτουν το όραμα του Τραμπ, ας το πούμε έτσι, για τις σχέσεις των ΗΠΑ με τον κόσμο, δε θα αντέξουν στον χρόνο, είτε επειδή είναι αυθαίρετα και δε βασίζονται σε πραγματικά στοιχεία είτε επειδή απλώς αντανακλούν ευσεβείς πόθους. Ένα μέρος του σχεδιασμού αυτού είναι εφήμερο όσο και ο ίδιος. Η στροφή όμως των ΗΠΑ μακριά από την Ευρώπη είναι πραγματική και ήρθε για να μείνει. Το γεγονός ότι ο φορέας της ιστορικής αλλαγής είναι ένα γελοίο πρόσωπο, δεν πρέπει να μας παραπλανά. Η Αμερική του 21ου αιώνα είναι πολύ διαφορετική από την Αμερική του Αϊζενχάουερ και, όπως και αν αξιολογούμε τον πρόεδρο Τραμπ, οι Αμερικανοί τον εξέλεξαν ελεύθερα και δημοκρατικά, για δεύτερη φορά μάλιστα.

Εύγε!

Είναι αναίδεια, το ξέρω, αλλά πώς να συγκρατηθώ; Μου αρκεί να θυμηθώ ότι απονεμήθηκε στον πρόεδρο Τραμπ το Βραβείο Ειρήνης της FIFA (που αγνοούσα την ύπαρξή του, ομολογώ) και με πιάνουν τα γέλια. Η συνύπαρξη των εννοιών «Τραμπ» και «FIFA» παραπέμπουν στην κατάθεση της Στόρμι Ντάνιελς, σχετικά με το «μανιτάρι».

Το πρώτο θύμα

Η έννοια της συμβολικότητας ήταν το πρώτο θύμα που καταγράφεται επισήμως από την αντιπαράθεση των αγροτών με την κυβέρνηση στα μπλόκα. Το κλείσιμο των δρόμων, μας λένε οι αγρότες, είναι συμβολικό. Το ίδιο και οι καταδρομικές επιχειρήσεις, σε γέφυρες και αεροδρόμια. Συμβολικές και αυτές. Και οι δημοσιογράφοι που δίνουν τις ανταποκρίσεις από τα μπλόκα, υιοθετούν την οργουελική χρήση του όρου «συμβολικός» και με τον τρόπο αυτόν απενοχοποιούμε τη βία, την κάνουμε περισσότερο ανεκτή, τη συνηθίζουμε. Θα ήθελα να ξέρω, όμως, αν ισχύει το ίδιο και για τη σφαλιάρα. Αυτή πότε είναι συμβολική και πότε κανονική; Αφού και στις δύο περιπτώσεις, πραγματική είναι και πονάει το ίδιο.