Ο Αλέξης Τσίπρας αποτελεί μια ειδική κατηγορία στο πολιτικό φάσμα, καθώς είναι ταυτόχρονα και πρώην και επόμενος. Εγραψε ένα βιβλίο, αλλά δεν έγραψε ακόμα ολόκληρη τη δική του ιστορία, και όπως έχουν τα πράγματα μπορεί να βάλει στο μαγκάλι του όσα κάρβουνα θελήσει και να αλλάζει τη μαύρη κάπα με το λευκό χιτώνιο όπως του κάνει κέφι.

Ο πρώην πρωθυπουργός δεν περνά αδιάφορος και με κάποιον περίεργο τρόπο οι επιθέσεις που δέχεται τον δυναμώνουν. Ή τουλάχιστον αυτό συνέβαινε στο παρελθόν, όσο ήταν αρχηγός της ριζοσπαστικής και αντιμνημονιακής Αριστεράς. Θα είναι μια από τις δοκιμασίες του να το επιβεβαιώσει και ως φιλόδοξος επικεφαλής μιας ενοποιημένης μετριοπαθούς Κεντροαριστεράς, ικανής να διεκδικήσει την εξουσία.

Οι έρευνες κοινής γνώμης τού δίνουν περιθώριο, καθώς το περίπου 20% των πολιτών δηλώνουν ότι θα μπορούσαν να ψηφίσουν ένα νέο κόμμα υπό τον Τσίπρα. Αν και ορισμένοι έμπειροι πολιτικοί βρίσκουν υπερβολικό το δημοσκοπικό αποτύπωμά του, δεν αποκλείουν να πάρει ένα ποσοστό στη σφαίρα του 12%, που δεν είναι και άσχημο εφαλτήριο επανεκκίνησης, ιδίως με την προοπτική και δεύτερης κάλπης.

Για εκείνον η νέμεση έχει τη μορφή της Ζωής Κωνσταντοπούλου, η οποία του έχει στήσει καρτέρι κρατώντας το δρεπάνι της – το χριστουγεννιάτικο πνεύμα δεν είναι του χαρακτήρα της, πιθανότατα όμως ούτε του αντικειμένου της οργής της.