Οσο πλησιάζουμε προς τη Σύνοδο Κορυφής του Σεπτεμβρίου, εκεί όπου θα κριθεί τελικά αν η Ευρώπη αποφασίσει «να πάρει το όπλο της» κατά της Τουρκίας και να επιβάλει κυρώσεις στη γειτονική χώρα, γίνεται σαφέστερο ότι διαμορφώνονται δύο γκρουπ μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών. Το ένα, στο οποίο ηγετικό ρόλο έχει η Γαλλία και δευτερευόντως η Αυστρία, θα ήθελε να επιβληθούν κυρώσεις όχι μόνο στη βάση της αλληλεγγύης προς την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά και γιατί επιθυμούν να κοπούν κάπως τα φτερά του προέδρου Ερντογάν. Το δεύτερο στο οποίο ηγεμονεύει η Γερμανία και μετέχουν πλην των «σκληρών» της Ενωσης, που παραδοσιακά την ακολουθούν, μεσογειακές χώρες οι οποίες, παρά πάσα προσδοκία, αρνούνται την επιβολή κυρώσεων. Χώρες φιλικές, όπως η Ισπανία και η Ιταλία, θεωρούν ότι οι κυρώσεις δεν θα επιφέρουν κανένα αποτέλεσμα και ουσιαστικά στηρίζουν την καγκελάριο Μέρκελ, η οποία έχει γείρει από καιρό το κεφάλι προς την πλευρά της Τουρκίας.
Είναι ένα σοβαρό ζητούμενο αυτό για την ελληνική εξωτερική πολιτική: πώς είναι δυνατόν χώρες του Νότου, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο επηρεάζονται από τις πολιτικές της Τουρκίας στην περιοχή, να αποφεύγουν να κάνουν το αυτονόητο;
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
