Φέτος συμπληρώνονται 45 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974. Οκτώ χρόνια από την τραγική έκρηξη στη ναυτική βάση στο Μαρί, το 2011, και δύο χρόνια από την τελευταία φορά που Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι έφτασαν κοντά στην εξεύρεση λύσης στο Κυπριακό, στο Κρανς Μοντανά της Ελβετίας. Ο Ιούλης είναι ένας μήνας που δεν ταιριάζει στους Κυπραίους. Βαράει «σαραντάρια», έχει υγρασία και σκόνη και αν δεν ιδρώνεις – όπου κι αν σταθείς – θυμάσαι ή βιώνεις μόνο τραγωδίες. Φέτος όμως συμπληρώνονται και 42 χρόνια από τότε που οι Ελληνοκύπριοι και οι Τουρκοκύπριοι συμφώνησαν, στη Βιέννη, το πλαίσιο επίλυσης του Κυπριακού: Μια δικοινοτική ομόσπονδη δημοκρατία. Οι Κυπραίοι εκτός του το ότι δεν τα πάμε καλά με τον Ιούλη, ειδικά, ενίοτε δεν τα πάμε καλά και με τον χρόνο, γενικά. Με τον χρόνο ως συστατικό της διαπραγμάτευσης του Κυπριακού. Με τον χρόνο ως κατάσταση πραγμάτων που επηρεάζει τις ζωές μας. Αυτό που συνήθως οι αναλυτές, οι δημοσιογράφοι, αλλά και οι ελληνοκύπριοι πολιτικοί αποκαλούν status quo. Για τέσσερις δεκαετίες, ο χρόνος σταματούσε κάθε φορά που η διαπραγμάτευση αποτύγχανε. Και το status quo ήταν εκείνη η νεκρή περιοχή του χρόνου, κάπως σαν τη νεκρή ζώνη στη Λευκωσία ένα πράγμα, όπου μπορούσες να χωθείς. Σαν τα ποντίκια στην παλιά Λευκωσία.
Το status quo διασφάλιζε στις κυπριακές ελίτ τον έλεγχο του χρόνου. Τη διαιώνιση του προβλήματος χωρίς ιδιαίτερες συνέπειες. Τις υποσχέσεις στους πρόσφυγες στους συνοικισμούς των κυπριακών πόλεων για την επιστροφή στις «πατρογονικές εστίες» και τη διάσωση των περιουσιών τους. Εμπέδωνε όμως και τον διαχωρισμό. Τη διχοτόμηση. Αυτό που εμείς οι Ελληνοκύπριοι λέμε «εμείς ποδά τζαι τούτοι ποτζεί» όταν – με πλεόνασμα ελεύθερου χρόνου – ανάγουμε κάθε συζήτηση στο Κυπριακό και, κυνικά, καταλήγουμε σε αυτό που οργανικά συμβαίνει – ίσως όχι οριστικά. Και όπως ένα πρωινό της 20ής Ιουλίου ο χρόνος μας έστειλε τούρκους αλεξιπτωτιστές έτσι, και σήμερα, ο χρόνος μας τελείωσε. Οι αγώνες τελειώνουν με την κόρνα της λήξης. Η Τουρκία έστειλε τα γεωτρύπανά της και μας έθεσε ενώπιον ενός αμείλικτου διλήμματος: «Ο χρόνος κυλάει πλέον εις βάρος σας. Το status quo θα αλλάξει. Και πρέπει να διαλέξετε: λύση στη συμφωνημένη βάση της ομοσπονδίας, μη λύση ή μια κατάσταση που θα αλλάζει οριστικά το παράδειγμα, 42 χρόνων, της Βιέννης».
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
