Οταν επέστρεψα στην Ελλάδα κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1990, μαζί με άλλους φερέλπιδες συναδέλφους φιλολόγους «φανατικούς για γράμματα», ύστερα από πολυετείς σπουδές στο εξωτερικό, δοκίμασα κι εγώ, όπως και άλλοι ομότεχνοί μου, την άκρως δυσάρεστη έκπληξη που μας επιφύλαξαν αφενός η θλιβερή καθίζηση των αρχαιογνωστικών σπουδών στα ελληνικά πανεπιστήμια και αφετέρου η αλγεινή απαξίωση των αρχαιογλωσσικών μαθημάτων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Η έλλειψη βεβαίως ενδιαφέροντος για τα κλασικά γράμματα ήταν απολύτως ευεξήγητη, διότι πλέον η νεολαία είχε απολέσει κάθε ενθουσιασμό για τις αρχαιογνωστικές επιστήμες, ωθούμενη εύλογα από την αδήριτη ανάγκη να αποκατασταθεί επαγγελματικά διαμέσου της τεχνολογικής μόρφωσης, έτσι ώστε να διασφαλίσει εν πρώτοις τα προς το ζην και ακολούθως να προοδεύσει οικονομικά και κοινωνικά.
Ασφαλώς και σήμερα όλοι ανεξαιρέτως θα κινούσαν το κεφάλι σε ένδειξη αναντίρρητης αποδοχής αυτής της εισέτι απαράλλακτης οικτρής πραγματικότητας. Η ενασχόληση με την κλασική φιλολογία ειδικότερα δεν κρίνεται ως προσοδοφόρα δραστηριότητα· τουναντίον εκλαμβάνεται κατά πολλούς ως αδιέξοδη προαίρεση που προϋποθέτει κόπους και ταλαιπωρίες από εκείνους τους ρομαντικούς νέους, οι οποίοι θα αποφάσιζαν να διακινδυνεύσουν μια σταδιοδρομία σε ένα εξαιρετικά απαιτητικό και δυστυχώς γλίσχρες αμοιβές υποσχόμενο επιστημονικό και ερευνητικό πεδίο. Επιπροσθέτως, ο κατά τα άλλα λογικός πλην αναίτια επάρατος για μερικούς όρος της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής (ΕΒΕ) έχει καταστήσει τα Τμήματα Φιλολογίας και Ιστορίας/Αρχαιολογίας ανά την Ελλάδα σκιές του πάλαι ποτέ ευκλεούς εαυτού τους με τεράστια αριθμητικά κενά ως προς τους εισακτέους φοιτητές τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
