Το ειρωνικό δίδαγμα από τις πρόσφατες εκλογές είναι ότι η παράταξη που από χρόνια επιδεικνύει το ηθικό της «πλεονέκτημα» συνετρίβη, επειδή κρίθηκε για το ήθος της και βρέθηκε ελλειμματική. Οσο φορτικά κι αν πρόβαλλαν την ηθική τους υπεροχή άλλο τόσο αρνιόντουσαν να μας φωτίσουν σε τι ακριβώς συνίσταται. Ισως εννούσαν ότι μέχρι το ’15 δεν είχαν κυβερνήσει. Συνεπώς δεν είχαν συμμετοχή στη φαύλη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών. Αυτό όμως είναι προσχηματικό. Με καίριες θέσεις στην αυτοδιοίκηση και στον συνδικαλισμό όχι μόνο συναινούσαν, αλλά και υπερθεμάτιζαν, στη σπατάλη του δημόσιου χρήματος. Και πολεμούσαν κάθε προσπάθεια, όπως λ.χ. την ασφαλιστική μεταρρύθμιση Γιαννίτση, που θα είχε καθυστερήσει την καταβύθιση του κράτους. Κατηγορούσαν την εκάστοτε κυβέρνηση ότι δεν σπαταλούσε αρκετά για αχαλίνωτο καταναλωτισμό. Ηταν υπέρμαχοι της κατοχής του δημόσιου τομέα από τα κλειστά ιδιωτικά συμφέροντα που ήταν οι «ευγενείς» συντεχνίες, που έκαναν τα συνέδριά τους στα πεντάστερα στο Μπαλί και στις Μαλδίβες και εκβίαζαν την κοινωνία για όλο και μεγαλύτερο μερίδιο από τον προϋπολογισμό. Διότι οι αγωνιστές αυτοί του Ινδικού Ωκεανού ανέμιζαν κόκκινες και πράσινες σημαιούλες, με τους «γαλάζιους» βέβαια ομολόγους τους ολοπρόθυμα και αυτούς στο φαγοπότι. Οι «ηθικοί» συμμετείχαν στο ίδιο παρασιτικό μπλοκ που βάφτιζε κάθε αίτημα για ορθολογική διαχείριση των δημόσιων οικονομικών και για αξιολόγηση στο Δημόσιο αντιδραστική επιδρομή. Τι το «ηθικό» χαρακτηρίζει αυτή τη συμπεριφορά;
Κατόπιν εκυβέρνησαν. Αρπαξαν την εξουσία με τον αντιμνημονιακό τυχοδιωκτισμό. Τα μνημόνια ήταν συμβάσεις του Δημοσίου με τους εταίρους για να ρυθμιστεί η αποπληρωμή του ιλιγγιώδους δανεισμού που προήλθε από την κομματική κραιπάλη. Συνάμα ανέλαβε την υποχρέωση να τερματίσει τις δημοσιονομικές υπερβασίες και τη συντεχνιακή αποσάθρωση της οικονομίας. Τα πολέμησαν φανατικά, συκοφάντησαν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, έριξαν τη χώρα σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με προοπτική την πλήρη οικονομική ερήμωσή της και τελικά δειλιάζοντας υπέγραψαν το δικό τους επαχθέστερο όλων μνημόνιο που υποθήκευσε μέχρι το τέλος του αιώνα τη δημόσια περιουσία. Φυσικά, αγνόησαν όλες τις διαρθρωτικές αλλαγές που είχαν αναγκαστεί να υπογράψουν, εξόντωσαν φορολογικά τα μεσαία και τα μικρά εισοδήματα, κομματικοποίησαν τη Δικαιοσύνη, προσπάθησαν να ελέγξουν τον Τύπο και να ρίξουν στη φυλακή τους αντιπάλους τους. Το ηθικό τους «πλεονέκτημα» έγινε έτσι λαϊκό ανέκδοτο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
