Εχουν περάσει 18 χρόνια από τότε που ο Θεόδωρος Τερζόπουλος θέλησε να αναμετρηθεί για πρώτη φορά με τη «Νόρα» του Ιψεν. Είχε, μάλιστα, αρχίσει και πρόβες σε συνεργασία με τον αείμνηστο σκηνογράφο και ενδυματολόγο Γιώργο Πάτσα. Ωστόσο, μεσολάβησαν κάποια ταξίδια στο εξωτερικό και σταδιακά άρχισε να απομακρύνεται από το έργο, αισθάνθηκε πως δεν τον ενδιέφερε πλέον. Στο μεταξύ, καταπιάστηκε με το ανέβασμα της «Μαντεμουαζέλ Ζουλί» του Στρίνμπεργκ που σηματοδότησε την πρώτη του ενασχόληση με το αστικό δράμα. «Εκεί κατά κάποιον τρόπο βρήκα μεγαλύτερη πρόσβαση γιατί είναι πιο μοντερνικός, η θεματολογία του είναι πολύ πιο προωθημένη και ο τρόπος γραφής πολύ κοντά στην αρχαία τραγωδία. Ο ίδιος ο Στρίνμπεργκ είχε εκφραστεί επάνω σ’ αυτό, στο πόσο επηρεάστηκε, δηλαδή, από την τραγωδία, και μάλιστα αυτή η διάσταση είναι ιδιαίτερα έντονη στη Ζουλί» εξηγεί.
Στη συνέχεια ο Θεόδωρος Τερζόπουλος ασχολήθηκε και με άλλα κείμενα επάνω στον συγκεκριμένο προβληματισμό: θρησκεία, οικογένεια, Θεός, κλειστή οικογένεια, κλειστές σχέσεις. Μέσα απ’ αυτό το πρίσμα επέστρεψε στη «Νόρα» – που ανεβάζει σε λίγες ημέρες στο θέατρο Αττις αφιερώνοντας την παράσταση στη μνήμη του Γ. Πάτσα – με μεγαλύτερο ενδιαφέρον. «Εν τούτοις, όταν πήρα στα χέρια μου αυτό το κείμενο με τις απίστευτες λεπτομέρειες, απομακρύνθηκα και πάλι: πολλές καταστάσεις, πολλά πρόσωπα… οι νταντάδες, τα παιδιά, ο γιατρός, η φίλη. Ολα αυτά δεν φτιάχνουν ένα ποιητικό έργο υπέρ του οποίου είμαι πάντα εγώ γιατί πιστεύω ότι το θέατρο είναι ποίηση, αλλά ένα λογοτεχνικό κείμενο, ένα ρομάντσο, ένα μεγάλο μυθιστόρημα. Ετσι αποφάσισα να κάνω μια διασκευή. Ωστόσο το κοινό θα δει ξεκάθαρα ολόκληρη την υπόθεση, όλες τις σχέσεις, τις συγκρούσεις και τις καταστάσεις, και μάλιστα γίνεται μια προσπάθεια να τα φωτίσω αυτά σε όλο τους το βάθος» εξηγεί.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
