«Πριν η ψυχή ανακαλύψει/ το δάκρυ -η ψυχή ήταν/ ή η φύση;- τι έκανε/ για να εκφράσει την πιο απόλυτη/ απώλεια, την απώλεια του μελλοντικού/ χρόνου; Οταν όλο αποδυναμώνεται/ το θα και θολώνει ο ορίζοντας/ απ’ το ανοιχτό παράθυρο;// Αλλά εφεύρε η πανέξυπνη αυτή/ -ψυχή ή φύση;- / το δάκρυ./ Μ’ αυτό δροσίζεται ο πόνος/ ποτίζεται και καρποφορεί/ η απορία/ ενώ φυτρώνουν άλλα ερωτήματα/ στο νου, πιο κοντά στην ουσία.// Αραγε γιατί, όσο προχωράει/ όλο αυτό που νομίζουμε/ πως κάτι είναι/ στην πραγματικότητα να πλησιάζουμε/ το ακλόνητο τίποτα;/ Αυτό το τίποτα/ που ποτέ δεν θ’ αντικρίσουμε/ ούτε την άδεια σάρκα του/ θ’ αγγίξουμε ποτέ./ Αυτό το στείρο τίποτα/ που και δάκρυα στεγνώνει». Με αυτό το υπέροχο ποίημα της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, υπό τον τίτλο «Η νομοτέλεια των δακρύων», ανοίγει η επετειακή αυτή ανθολογία της Ποιητικής που συμπληρώνει εφέτος 15 χρόνια ανελλιπούς παρουσίας στα ελληνικά γράμματα. Ελληνική και ξένη (μεταφρασμένη) ποίηση, ένα σύγχρονο, παλλόμενο, πλούσιο πανόραμα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
