Για πολλά χρόνια στη σφαίρα του δημόσιου διαλόγου, και μάλιστα ένα από τα κεντρικά ζητήματα αυτού του διαλόγου, είναι η σχέση μεταξύ Δευτεροβάθμιας και Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Ερωτήματα τα οποία πρέπει να απαντηθούν, όπως τι εξυπηρετεί και πού στοχεύει το κάθε επίπεδο εκπαίδευσης, χάνονται σε αλλεπάλληλες και μη ολοκληρωμένες μεταρρυθμίσεις, τα αποτελέσματα των οποίων δεν αξιολογήθηκαν σε βάθος χρόνου, για να ωριμάσουν και να δούμε τα αποτελέσματα. Αυτό μοιραία οδήγησε τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση να στραφεί αποκλειστικά στην προετοιμασία των μαθητών για την Τριτοβάθμια. Αυτός ο προσανατολισμός αγνοεί την καλλιέργεια δεξιοτήτων, την ανάδειξη ταλέντων και ιδιαίτερων χαρακτηριστικών, τον επαγγελματικό προσανατολισμό, την ευρύτητα γνώσεων, την ανάπτυξη κριτικής σκέψης και τέλος την ωρίμανση των Νέων Πολιτών σε κοινωνικά και άλλα θέματα.
Πρέπει να πούμε αλήθειες δυσάρεστες και στενάχωρες. Δεν είναι δυνατόν να έχουμε τόσο πολλούς εισακτέους στα Ελληνικά Πανεπιστήμια. Οι λόγοι είναι πολλοί και αφορούν την ικανότητα όλων των μαθητών να παρακολουθήσουν τις σπουδές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, το απαιτούμενο κόστος για ποιοτική εκπαίδευση και τέλος τις ανάγκες της κοινωνίας και της αγοράς σε αποφοίτους συγκεκριμένων επιστημονικών πεδίων.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
