Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές δεν έχει ακόμη λήξει η περιπέτεια που έζησε η χώρα τους τελευταίους τέσσερις μήνες. Η απειλή της πτωχεύσεως μόλις προ ολίγων ημερών άρχισε να υποχωρεί. Και αυτές τις τελευταίες ώρες διάχυτος ήταν ο φόβος μιας εμπλοκής που θα μπορούσε να τινάξει στον αέρα όλες τις προσπάθειες να αποσοβηθεί ο κίνδυνος. Μια φράση, μια λέξη, ακόμη και ένα σημείο στίξεως μπορούσε να οδηγήσει σε ναυάγιο τη χώρα μας.
Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων που άρχισαν μετά την κυβερνητική μεταβολή στην Ελλάδα υπήρξαν πολλές περιπτώσεις εμπλοκής στις συζητήσεις.
Οι διαφωνίες ήταν ανοιχτές και συχνά ειπώθηκαν σκληρές αλήθειες. Και από τις δύο πλευρές έγιναν οι συνήθεις προσπάθειες παγιδεύσεως. Σε κρίσιμες ώρες παρενέβησαν αποφασιστικά το Παρίσι, το Βερολίνο, η Ουάσιγκτον και η Αθήνα για να απεμπλακούν οι συνομιλίες που άγγιζαν το αδιέξοδο.
Υπήρξαν δηλαδή και έξωθεν παρεμβάσεις, οι οποίες μάλιστα συνέβαλαν αποφασιστικά στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος.
Η παρέμβαση της Ουάσιγκτον έγινε τόσο ανοιχτά και έντονα όσο δεν θα μπορούσε να φανταστεί το μυαλό του ανθρώπου πριν από μερικά χρόνια. Οι «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» έγιναν ευπρόσδεκτοι μεσολαβητές. Σε άλλες εποχές, σε ανάλογη περίπτωση, θα χαλούσε ο κόσμος. Θα πλημμύριζαν οι δρόμοι διαδηλωτές με τα γνωστά συνθήματα «Yankees, go home»!
Συνηθίσαμε να φορτώνουμε στους Μεγάλους όλα τα κακά της μοίρας μας. Για όλα φταίνε οι Αμερικανοί ή/και οι Ρώσοι.
Ας σημειωθεί λοιπόν ότι σε τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις η Μόσχα και η Ουάσιγκτον έπαιξαν επιτυχώς τον ρόλο της μεγάλης δυνάμεως. Στη δεκαετία του ’60 ο Νικίτα Χρουστσόφ σταμάτησε με τελεσίγραφο την επαπειλούμενη εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο. Στη δεκαετία του ’90 ο Κώστας Σημίτης είχε το πολιτικό θάρρος να ευχαριστήσει δημοσίως τους Αμερικανούς για την αποφασιστική παρέμβασή τους στην εμπλοκή για τα Ιμια.
Αν δεν υπήρχαν οι δύο Μεγάλοι (συχνά από κοινού συμφέροντος κινούμενοι) θα έπρεπε να τους επινοήσουμε!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
