Δεν θέλω έναν άλλον πολιτισμό από αυτόν που πίστεψα πως μπορεί να επικρατήσει ιστορικά και που βλέπω κάθε μέρα να υποχωρεί σε όλες τις σφαίρες της ζωής μας, μαζί με τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δίκαιο, τον άνθρωπο και τη ζωή του, την πρόοδο και το μέλημα για ένα καλύτερο αύριο, την Παιδεία και τα έργα της. Θέλω έναν πολιτισμό ανεξάρτητο και μαχητικό μέσα στην Πολιτεία, που στέκεται ενάντια σε κάθε χειραγώγηση του πνεύματος και της γνώσης, του λόγου και της σκέψης, που πιστεύει στη μόρφωση, στη γνώση, στην τέχνη, στη δημιουργικότητα και στο όνειρο για μια καλύτερη ζωή.
Θέλω έναν πολιτισμό που μεταθέτει τον υπολογισμό από τα τεφτέρια των λογιστών στη φαντασία των μαθηματικών και των ποιητών, που αγαπά και αισθάνεται με κατανόηση και ενδιαφέρον τη ζωή και τους ανθρώπους όποιοι και να είναι και από όπου και αν έρχονται, που καλλιεργεί την ειρήνη και τη φιλία, την ανοχή και την αλληλεγγύη, που εκτιμά και σέβεται ό,τι δεν καταλαβαίνει και προστατεύει και τιμά τα έργα όσων αφιερώνουν τη ζωή τους γι’ αυτόν πέρα από κερδισμένους και χαμένους. Τίποτα όμως δεν είναι αυτονόητο όταν εκδιώκονται και απαξιώνονται άνθρωποι από ψυχρές διαχειριστικές λογικές, όταν η κοινωνία δεν ανέχεται κανενός είδους διαφορετικότητα και αρνείται να την αναγνωρίσει θεσμικά, χωρίς να την υποτιμήσει. Θέλω έναν πολιτισμό που να έχει για θεμέλιο την Παιδεία και όχι το χρήμα, τον λόγο και όχι το θέαμα, το σώμα και όχι το ρούχο, το νόημα και όχι τις δηλώσεις, τα μουσεία και όχι τις κορδέλες, την παράσταση και όχι το χειροκρότημα, την εικόνα και όχι το θεαθήναι, το έργο και όχι το εργαλείο. Γιατί σήμερα τρομάζει κανείς πως θα κριθεί ξανά ο Γαλιλαίος και ο Γιάννης Αγιάννης θα σαπίσει στη φυλακή χωρίς έναν Ουγκό να τον πονέσει, όσο ο Ιαβέρης ανενόχλητος κυριαρχεί μαζί με το μίσος και την προκατάληψη. Θέλω έναν πολιτισμό που να φέρει το όνομά του όχι στο μάρμαρο αλλά στις πέτρες, όχι για τους άρχοντες αλλά με τους ανθρώπους, όχι για την τιμή του χρήματος αλλά μέσα από την τιμή των έργων, έναν πολιτισμό ανθρώπων ελεύθερων και περιφανών γιατί μαθαίνουν κάθε μέρα και όχι γιατί κατέχουν την εξουσία, είτε αυτή είναι θώκος είτε πιστόλι, έναν πολιτισμό που στέκεται ανάχωμα σε κάθε μορφή βίας και απαξίωσης της ζωής και των έργων, της ευαισθησίας και της γνώσης, των ανθρώπων και των πολιτών.
Ο κ. Ντένης Ζαχαρόπουλος είναι ιστορικός και θεωρητικός της τέχνης, καλλιτεχνικός διευθυντής του Μακεδονικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ