Εκεί, στις χωρίς πόζα καθημερινές στιγμές, στους ρυθμούς και στις ανάσες της συλλογικής ή ατομικής ζωής, όπου οι πολιτιστικές πρακτικές δεν προβάλλονται και δεν επιδεικνύονται αλλά βιώνονται και καταναλώνονται στην αντιφατικότητα και στον πλούτο τους, επιτελούνται οι διαδικασίες της επιλογής, της συμμετοχής και της απόλαυσης της κουλτούρας. Εκεί αφήνουν τα ίχνη τους όσα μπορούμε, θέλουμε, φαντασιωνόμαστε ως πολιτισμό στις στιγμές που εκφραζόμαστε και λειτουργούμε χωρίς κανονιστικούς περιορισμούς. Αναζητώντας αυτά τα ίχνη μπορεί κανείς να πάρει πολλές απαντήσεις όχι μόνο για το τι πολιτισμό θέλουμε αλλά και για την απόσταση αυτού που θέλουμε από αυτό που είμαστε, για τις αιτίες αυτής της απόστασης και του τραύματος που δημιουργεί, για τις δυνατότητες να τη γεφυρώσουμε. Αυτός είναι ένας τρόπος να νομιμοποιήσουμε και να απολαύσουμε τη διαφορετική μας πολιτισμική προσωπικότητα αλλά και την κοινοτική μας κουλτούρα, να επιτρέψουμε στους Αλλους να κάνουν το ίδιο χωρίς σκανδαλισμό και προκατάληψη, να βγούμε από τον επικό ή νεορομαντικό εντυπωσιασμό και την παγερή ακαμψία και να περάσουμε το κατώφλι της πολιτισμικής δημοκρατίας για να απολαύσουμε τη βιοποικιλότητα, που είναι γεμάτη εκπλήξεις και ηδονές.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ