Λουίζα Αρκουμανέα

Πώς είναι δυνατόν μια τόσο μεγάλη καταστροφή να φέρει τόσο μεγάλη ευτυχία σε δύο ανθρώπους;

Ο εικοστός πρώτος αιώνας μάς βρήκε θεατρικά αισιόδοξους

Mεσοκαλόκαιρο. Καθισμένοι κοντά στον βυσσινόκηπό τους, οι Γκάγεφ και οι καλεσμένοι τους απολαμβάνουν το ηλιοβασίλεμα.

Θα κάτσουμε στον καναπέ. Εσύ καφέ, εγώ τσάι. Τα laptops ανοιχτά πάνω στο τραπεζάκι. Ενώ χαζεύουμε, χτυπούν τα κινητά μας.

Ενας σπουδαίος βασιλιάς διακηρύσσει αγώνα ρητορικής ανάμεσα στις τρεις θυγατέρες του.

Στέκεται καμαρωτή μπροστά στον καθρέφτη της τουαλέτας της. Πουδράρει το πρόσωπό της, τοποθετεί με ευλάβεια το κραγιόν στα χείλη, ανασηκώνει τα μαλλιά της. Με μια επιτηδευμένη κίνηση καλεί την Κλαίρη, την υπηρέτρια, να ετοιμάσει το φόρεμά της. Το κόκκινο ή το άσπρο; Δεν μπορεί να αποφασίσει. Η Κλαίρη προτείνει το μαύρο: η Κυρία θα έπρεπε […]

Μέσα σε δέκα χρόνια ο Αστροφ έγινε αγνώριστος. Από το πρωί ως το βράδυ ο επαρχιακός γιατρός τρέχει στο πλευρό των ασθενών του.

Τρία θεατρικά έργα του Εντουάρντο ντε Φιλίπο (1900 - 1984) παίζονταν το φθινόπωρο του 1986 στις αθηναϊκές σκηνές.

Το 1988 ο Κλάους Πάιμαν, τότε διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου της Αυστρίας (Burgtheater), έπεισε τον Τόμας Μπέρνχαρντ να γράψει ένα πολύ επικίνδυνο έργο: το «Heldenplatz».

Από πού ξεφύτρωσε αυτό το κορίτσι; Ζούσε πάντα ανάμεσά μας; Πώς κατάφερε να ανθήσει μέσα σε τόση βρώμα;

Πριν από είκοσι τέσσερα χρόνια τής ορκίστηκε ότι θα την αγαπά για πάντα. Ηταν ο μεγάλος του έρωτας, της είπε. Ητανε νέοι, πολύ νέοι, και το πάθος τους είχε τη γεύση του απόλυτου...

O Αμνετ Λομ πιστεύει ακράδαντα στη μετά θάνατον ζωή.

Ποια δύναμη μπορεί να ανατρέψει τη φυσική τάξη των πραγμάτων;

Ενας άνδρας περπατάει μέσα στη νύχτα με δώδεκα κεριά κολλημένα στο καπέλο του. Θέλει να βλέπει καλύτερα για να ζωγραφίσει ένα τοπίο.

Ενας άνδρας κάθεται με το κεφάλι γερμένο, βαριά ακουμπισμένο στο χέρι του. Μπροστά του, υπερυψωμένο, ένα ανοιχτό φέρετρο.

Κατ' αρχάς είναι εξαιρετικά αδέξιος. Και αυτή η αδυναμία του εγκεφάλου να στείλει ξεκάθαρες εντολές προς τα μέλη του σώματός του φέρνει τον Γκολιάτκιν διαρκώς σε δύσκολη θέση.

Κάθε καλοκαίρι ταξίδευαν σε έναν νέο κοσμικό προορισμό: πότε στο Λίντο, πότε στο Ριτς της Μαδρίτης, πότε στο Μπίαριτς...

Μια ξύλινη καλύβα, υπερυψωμένη πάνω σε πασσάλους. Μοιάζει παραθαλάσσια, αλλά κανείς δεν ξέρει σίγουρα.

Η επιθυμία, τόσο ισχυρή, διαστρεβλώνει τη λογική, φτιάχνει δικούς της νόμους

Υπάρχει η παθιασμένη αγάπη και μετά υπάρχει η ιδανική αγάπη