Σε ένα πρώτο επίπεδο η τελευταία ταινία του Γιώργου Λάνθιμου «Poor things», η οποία στηρίζεται στο μυθιστόρημα με τον ίδιο τίτλο του Αλασντερ Γκρέι (1934-2019), μοιάζει με παιχνιδιάρικη παραλλαγή του μύθου του τέρατος του Φράνκενσταϊν.
Το πρόσωπο που ξαναγεννιέται χάρη στην επέμβαση ενός παραμορφωμένου στο πρόσωπο, ιδιοφυούς επιστήμονα (Γουίλεμ Νταφόε) είναι η Μπέλα Μπάξτερ (Εμα Στόουν), της οποίας το ταξίδι παρακολουθούμε μέσα από την γνωστή και χαρακτηριστικά «λοξή» ματιά του σκηνοθέτη.
Η Μπέλα θα ξεκινήσει από το μηδέν, κυριολεκτικά σαν ένα βρέφος που μπουσουλάει και περνώντας από διάφορα στάδια και από διάφορες πόλεις – Λονδίνο, Αλεξάνδρεια, Παρίσι – θα εξελιχθεί σε κυριαρχη φιγούρα ξεγλιστρώντας από της δυνάμεις και ύπουλες παγίδες της πατριαρχικής κοινωνίας στην οποία βρίσκεται εγκλωβισμένη (ο Μαρκ Ράφαλο προσθέτει έναν κωμικό τόνο στο εγχείρημα παίζοντας μια από τις «κατακτήσεις» της Μπέλα).
Η Μπέλα είναι η γυναίκα που θα τολμήσει να κάνει την επανάστασή της εκεί όπου υποτίθεται είναι χαμένη από χέρι αλλά θα κερδίσει. Όπως πάντα η ματιά του κ. Λάνθιμου είναι γεμάτη περιέργεια, γαρνιρισμένη εδώ με μια μικρή δόση θαυμασμού προς την ηρωίδα του (δεν το συνηθίζει).
Με την πολύτιμη συνδρομή της Στόουν η ταινία μετουσιώνεται σε ένα πραγματικά ασυνήθιστο γυναικείο πορτρέτο που σου αρέσει να παρατηρείς αναμένοντας τα σκηνοθετικά ευρήματα που θα το απογειώσουν • τρικ που βγαίνουν μέσα από το καπέλο ενός επιδέξιου ταχυδακτυλουργού.
Δεν είναι όμως μόνο το περιεχόμενο που συναρπάζει αλλά και η όψη της ταινίας, το αψεγάδιαστο περίβλημά της, τα «πλούσια» ντεκόρ (Ζούζα Μίχαλεκ), η άλλοτε «βρώμικη» άλλοτε στιλπνή φωτογραφία (Ρόμπι Ράιαν), η ίδια η κινηματογράφηση που αλλάζει διαρκώς φόρμα, τα προσεγμένα στην τρίχα κοστούμια (Χόλι Γουόντινγκτον) όπως και η ανορθόδοξη για ταινία «εποχής» μουσική του Tζέρσκιν Φέντριξ.
Βαθμολογία: 3 1/2
(προβάλλεται σε περισσότερες από 90 αίθουσες σε όλη την Ελλάδα)
