Με τα 145.000 στρέμματα που παραδόθηκαν στις φλόγες τις τελευταίες ημέρες, το νησί των Ιπποτών έγινε συγχρόνως μάρτυρας μιας μείζονος επιτυχίας αλλά και μιας μείζονος αποτυχίας.
Στον κρατικό μηχανισμό πρέπει να πιστώσει κανείς το γεγονός πως παρά τη διάρκεια και την έκταση της καταστροφής δεν κινδύνευσαν ανθρώπινες ζωές.
Το αποτέλεσμα αυτό δεν ήταν τυχαίο. Οφείλεται σε έναν συνδυασμό μέριμνας, ταχύτατης αντίδρασης και αγαστής συνεργασίας από τους φορείς έως τον τελευταίο πολίτη.
Τίποτε από αυτά όμως δεν λειτούργησε για την προστασία του φυσικού περιβάλλοντος.
Καμία μέριμνα δεν φαίνεται να είχε ληφθεί. Η αντίδραση ήρθε πολύ αργά. Και η συνεργασία παραμένει ζητούμενο παρά την εμπλοκή πλήθους φορέων αλλά και το γεγονός πως η χώρα μας διαθέτει περισσότερους πυροσβέστες κατ’ αναλογία πληθυσμού από κάθε άλλη.
Στη Ρόδο, αλλά και σε άλλες περιοχές της χώρας, έγινε εμφανές πως, εάν υπάρχει αντιπυρική πολιτική, απλώς δεν λειτουργεί.
Προβάλλει πλέον αδήριτη η ανάγκη για την εκπόνηση ενός σχεδίου με αρχή, μέση και τέλος. Ξεκάθαρων αρμοδιοτήτων από την τοπική αυτοδιοίκηση έως τις δυνάμεις πυρόσβεσης αλλά και ευθυνών που θα ξεκινούν από τις επιχειρησιακές και θα φθάνουν έως τις ποινικές.
Ενός σχεδίου που θα λαμβάνει υπόψη του εξίσου την κλιματική κρίση και τον ανθρώπινο παράγοντα στην πρόκληση των πυρκαγιών. Και που θα προλαμβάνει πριν τρέχει μάταια να θεραπεύσει.
Η γνώση για να ξεκινήσει από τώρα ο σχεδιασμός της αντιπυρικής πολιτικής είναι κάτι παραπάνω από επαρκής.
Το κάρβουνο είναι πλέον άφθονο.
