Τι άραγε συμβολίζει η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και τι η Μυρσίνη Ζορμπά; Σημαίνει κάτι η αναβάθμιση της Δημόσιας Τάξης σε υπουργείο και γιατί πήγε περίπατο ο περίφημος σταδιακός απεναγκαλισμός του ΣΥΡΙΖΑ από τους Ανεξάρτητους Ελληνες; Τελικώς τι ακριβώς πληρώνει ο Σταύρος Κοντονής;
Στο προσκήνιο και στο παρασκήνιο δίνονται περισσότερες από μία απαντήσεις για καθένα από τα ερωτήματα αυτά και για άλλα τόσα που μπορεί να προκύψουν αν κάποιος κάνει το λάθος να ασχοληθεί σοβαρά με το βαθύτερο νόημα του τελευταίου ανασχηματισμού. Δεν υπάρχει τέτοιο νόημα. Ηττημένοι πρώην σοσιαλιστές νομίζουν ότι θα ξαναβρούν τους ψηφοφόρους τους στον ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ προσποιείται ότι πραγματοποιεί κεντροαριστερό άνοιγμα, η γενιά του Πρωθυπουργού, οι κομματικοί του φίλοι προωθούνται περαιτέρω, οι ΑΝΕΛ ενισχύονται γιατί είναι ο πιο ισχυρός, ο πιο βαθύς πολιτικός δεσμός του Πρωθυπουργού, είναι ο βασικός λόγος που το κόμμα του βρίσκεται στην εξουσία. Κάποιες άλλες μετακινήσεις εξυπηρετούν ανάγκες της προεκλογικής περιόδου, να τα βρούμε με τους δικηγόρους, να ελέγξει το Μαξίμου πιο στενά τη σχέση με τη Δικαιοσύνη, να φανεί ότι είμαστε φεμινιστές, μέχρι και την Αστυνομία παραχωρήσαμε στις γυναίκες… Υπάρχουν και οι καραμπόλες, όπως συνέβη με την αναβάθμιση σε υπουργείο του τομέα Ασφάλειας –το μόνο βαθύ, βαθύτατο πολιτικό νόημα είναι ότι η μετακινηθείσα Γεροβασίλη αρνιόταν να αναλάβει υφυπουργείο…
Ολο αυτό είναι το μέρος ενός θεάματος, ενός παιχνιδιού δήθεν συμβολισμών και συμφραζομένων, κόλπα παλιά της πολιτικής κουζίνας, φθαρμένα, χιλιομπαλωμένα, που αφήνουν παγερά αδιάφορους τους πολίτες.
Τον πατέρα και τη μητέρα του τραυματισμένου στο κεφάλι μικρού, που γύρισε τέσσερα κρατικά νοσοκομεία του Νομού Αχαΐας για μια αξονική τομογραφία, δεν τους αφορά η μεταγραφή της Παπακώστα. Ο Παύλος Πολάκης που δεν ανασχηματίστηκε, ο οποίος καταριέται μέρα και νύχτα τους εχθρούς του λαού, υπουργεύει και στο νοσοκομείο Αιγίου όπου ο αξονικός δεν λειτουργούσε και στο Παίδων Πατρών όπου ήταν χαλασμένος. Στο «Αγιος Ανδρέας» υπήρχε αξονικός αλλά όχι γιατρός για να γνωματεύσει. Χρειάστηκε λοιπόν το νοσοκομείο Ρίου για να τελειώσει αισίως το μαρτύριο των ανθρώπων.
Παλιοί, στα όρια της αναξιοπιστίας, αξονικοί, χαλασμένοι κάθε τρεις και λίγο αλλού, έλλειψη ανταλλακτικών σε άλλη περίπτωση, αυτή είναι η πραγματικότητα των δημόσιων νοσοκομείων. Κάθε μέρα εκατοντάδες ασθενείς εξευτελίζονται μεταφερόμενοι, μπαίνουν σε λίστες, αγωνιούν ή καταφεύγουν, αν μπορούν, σε ιδιωτικά κέντρα. Αλλά αυτά τα προβλήματα λύνονται στο πεδίο της αληθινής πολιτικής, από κανονικούς ανθρώπους που λειτουργούν σε θεσμοθετημένα πλαίσια ευνομούμενης πολιτείας. Εμείς, και με το «αριστερό» μόρφωμα που μας κυβερνά, είμαστε στα χέρια γραφειοκρατών που υπηρετούν μηχανισμούς εξουσίας, οι οποίοι αγωνίζονται λυσσωδώς να αναπαραχθούν. Οι ανασχηματισμοί και τα άλλα κόλπα, παροχές πριν από τις εκλογές, λόγος διχαστικός που φανατίζει και τυφλώνει, είναι τα αξεσουάρ μιας ατραξιόν επιβλαβούς για τη χώρα. Αλλά ανώφελης και για τους πρωταγωνιστές της. Στο τέλος σε παίρνουν χαμπάρι…