Η Βουλή ως ντεκόρ μιας πρότασης για Σύνταγμα κομματικό !

Ωστόσο, ουδείς μπορεί να παραβλέψει ότι η εκδήλωση ήταν αμιγώς κομματική και ότι για την προβολή της χρησιμοποιήθηκε η Βουλή ως ντεκόρ.

Η επιλογή μπορεί να προσπερνάται από πολλούς, αλλά ο συμβολισμός της είναι μέγας και οδυνηρός.

Δηλώνει, αν μη τι άλλο, διαθέσεις και βεβαίως προδίδει τους σκοπούς που δεν είναι άλλοι από την προσαρμογή του συνταγματικού χάρτη στις κομματικές αντιλήψεις και θέσεις.

Επιβεβαιώνονται βεβαίως τα παραπάνω από τις ίδιες τις προτάσεις.

Το ήδη δεσμευτικό πλαίσιο του Συντάγματος, στο όνομα πάντα της κατοχύρωσης είτε δικαιωμάτων,είτε αντιλήψεων, γίνεται δεσμευτικότερο με την κυβερνητική πρόταση, κλείνει και δεν ελευθερώνει, παρά αντίθετα περιορίζει και δεσμεύει.

Γι’ αυτό και η πρόταση λαμβάνει καθαρά κομματική χροιά, ορίζεται από τις ιδεοληψίες εκείνου που τις φέρει και δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της χώρας και των πολιτών της.

Ο συνταγματικός νομοθέτης δεν προσδιόρισε έως τώρα τυχαία γενικές αρχές και απέφυγε κατά το δυνατόν ευθείες απαγορεύσεις ή δεν προέβλεψε κατ’ απόλυτο τρόπο περιορισμούς.

Το έπραξε επειδή δεν ήθελε ακριβώς να δεσμεύει, λαμβάνοντας πάντα υπ’ όψιν την επίδραση του χρόνου και της μεταβολής,κατά περιόδους, των συνθηκών.

Αλλά και οι επιμέρους προτάσεις υστερούν. Δεν συνιστούν πίστη στη Δημοκρατία οι δύο θητείες των βουλευτών,ούτε ο περιορισμός της τοποθέτησης μόνο αιρετού στη θέση του πρωθυπουργού.Η Ιστορία της χώρας δίνει απορριπτική απάντηση στην πρόταση.

Και αυτή ακόμη όμως η πρόταση για την άρση της ασυλίας άτολμη είναι. Προαναγγέλλει την επανάσταση ο πρωθυπουργός και την αποκηρύσσει αμέσως προβλέποντας την εξαίρεση.

Ούτε βεβαίως μπορεί να θεωρείται τολμητίας στις μέρες μας όποιος προβλέπει θρησκευτική ουδετερότητα,τη στιγμή που το δικαίωμα του πολιτικού όρκου είναι κατοχυρωμένο για όλους.

Αλλά και η πρόβλεψη για κατοχύρωση του δημόσιου χαρακτήρα του νερού και της ενέργειας μοιάζει περισσότερο με παραδοξότητα παρά με οτιδήποτε άλλο.

Πολύ περισσότερο όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός έχει δεσμευτεί με την υπογραφή του στο τελευταίο μνημόνιο για την ιδιωτικοποίηση των πάντων, της ηλεκτροπαραγωγής ιδιαιτέρως.

Και η διαδικασία επίσης σε τεχνούργημα παραπέμπει. Μακρόσυρτος,πολύμηνος ο διάλογος, με επιτροπές και συνελεύσεις στις 13 περιφέρειες, και αποτέλεσμα όχι νωρίτερα από την άνοιξη του 2017.

Πρόταση ολοκληρωμένη για συνταγματική αναθεώρηση πριν την άνοιξη του 2017 δεν θα έχει καταθέσει η κυβέρνηση.

Όλα τούτα επιβεβαιώνουν την αρχική εκτίμηση και αυτό που το ντεκόρ της Βουλής συμβολίζει.

Κομματική είναι η επιδίωξη, τους »επιστρατευμένους» θέλει να διατηρήσει ζεστούς και το λαό παραμυθιασμένο ότι τα δικαιώματά του θα κατοχυρωθούν κάποτε.

Δυστυχώς η πρόταση της κυβέρνησης κατ’ ουδένα τρόπο δεν αντιμετωπίζει τα προβλήματα του τόπου, παρόντα και μέλλοντα. Τις ανάγκες της τρέχουσας πολιτικής υπηρετεί και μόνον αυτές.