Γυρίζοντας στο σπίτι αναλογίστηκα πόσο ευγνώμων θα έπρεπε να είμαι σ αυτόν τον δεινό άνθρωπο που τον αφήσαμε εκεί και δεν θα τον ξανά δούμε.
Ανάμεσα στα χαρτιά μου βρήκα μια ολόκληρη επιφυλλίδα στο» Βήμα της Κυριακής» ( 26.2.2006) για την ποιήσή μου, με τίτλο: «Ο ποιητής και η Μούσα».
Προς γνώσιν των φιλολόγων και των κριτών και κυρίως χωρίς κανέναν ενδοιασμό, αντιγράφω:» Ο Βέλτσος στοχάζεται την φορά αυτή ακίνητος την κρίσιμη καμπή του.
Να μοιράσουμε τους ποιητές σε δύο βασικές κατηγορίες: σ εκείνους πού κυνηγούν την ποίηση, στους άλλους πού η ποίηση τους κυνηγά Θηρευτές οι πρώτοι, θηράματα οι δεύτεροι.
Είμαι λοιπόν της γνώμης πως ο Βέλτσος,αρχίζοντας από τη «Σκιά» και φτάνοντας στην «Βεατρίκη», εκών άκων, προσχωρεί τώρα στα θηράματα της ποίησης.»
Εκών, Μίμη, εκών.
