Το ΚΚΕ είναι το ιστορικά παλαιότερο πολιτικό κόμμα της Ελλάδας. Ιδρύθηκε το 1918 ως Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ), αλλά το 1924 μετονομάσθηκε σε Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας (ΚΚΕ) και αποδέχθηκε τις αρχές του Μαρξισμού και του Λενινισμού. Έτσι, η ύπαρξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας αριθμεί 97 χρόνια.
Η ιστορία του ΚΚΕ είναι γεμάτη αγώνες και προσφορές. Η ύψιστη συμβολή του στο βωμό της πατρίδας ήταν ο αγώνας της αντίστασης στα ελληνικά βουνά κατά τη διάρκεια της γερμανικής ναζιστικής κατοχής της Ελλάδας 1941 – 1944. Είναι ένα ηρωικό κόμμα, αλλά γεμάτο με λάθη, γκάφες και παρεκτροπές, ώστε σήμερα έχει συρρικνωθεί σε λίγα ποσοστά (5,55 %). Στη μακρά ιστορία του δεν κυβέρνησε ποτέ την Ελλάδα, ούτε συμμετείχε σε κυβερνήσεις συνεργασίας, εκτός από τους λίγους μήνες στο «βρώμικο» 1989, που επιδιωκόταν η διάλυση του ΠΑΣΟΚ και η φυσική εξόντωση του Ανδρέα Παπανδρέου.
Οι πατέρες του μαρξισμού και του λενινισμού ήταν αντίθετοι στη θρησκεία, όχι μόνο, γιατί δε συμβαδίζει με τη θεωρία του Διαλεκτικού και Ιστορικού Υλισμού, αλλά διότι δημιουργεί μεγάλο φανατισμό, που δεν επιτρέπει το διάλογο. Όποιος σήμερα μιλάει κριτικά για τη χριστιανική θρησκεία, η εκκλησία τον χαρακτηρίζει ως «άθεο» και όποιος δε συμφωνεί απόλυτα με τη γραμμή του κόμματος του Κ.Κ. κατηγορείται για «αντικομουνιστική υστερία». Εντούτοις στο άρθρο αυτό θα προσπαθήσω να επισημάνω μερικές αντικειμενικές «αλήθειες», έστω κι αν κατηγορηθώ ως αντικομουνιστής.
Όποιος παρακολουθήσει σήμερα κάποια συγκέντρωση και κάποιον ομιλητή του ΚΚΕ, νομίζει ότι αυτός έχει έρθει από άλλον πλανήτη, αφού μιλά μια ακατανόητη γλώσσα ή πως βρίσκεται στο 19ο αιώνα, καθόσον η ορολογία και οι φράσεις που χρησιμοποιούνται είναι ταυτόσημες εκείνων των καιρών. Καπιταλισμός, καπιταλίστες, ιμπεριαλισμός, ιμπεριαλιστές, μονοπώλια, υπεραξίες εργαζομένων, οπορτουνιστές, εκμεταλλευτές , εκμεταλλευόμενοι, άρχουσα τάξη, δοσίλογοι, κλπ.
Το ότι η Ελλάδα έζησε τη φρίκη του εμφυλίου πολέμου, που προκάλεσε μεταξύ 1946 – 49 το ΚΚΕ, δεν είναι και τόσο κατακριτέο, γιατί εκείνα τα χρόνια της αντιπαράθεσης υπήρχε η κραταιά Σοβιετική Ένωση, που πρόβαλε ως φωτεινός φάρος και ως εκ τούτου η ηγεσία του κόμματος ήθελε να οδηγήσει τους Έλληνες στον υπαρκτό επί της γης παράδεισο. Ενισχυτικό σημείο ακόμη ήταν ότι όλοι οι βόρειοι γείτονές μας βρισκόταν υπό κομμουνιστικό καθεστώς, γεγονός, που ενίσχυε τη στρατιωτική δύναμη του ΚΚΕ. Ο εμφύλιος ήταν μια επανάσταση, αλλά ξέρουμε ιστορικά ότι οι επαναστάσεις είναι οι ατμομηχανές, που ωθούν την κοινωνική εξέλιξη.
Η έκβαση του εμφυλίου είχε για δεκαετίες πολλές και δυσάρεστες επιπτώσεις στον ελληνικό λαό, μέχρι που ήρθαν Μεταπολιτευτικά ο Κ. Καραμανλής και ιδιαίτερα ο Ανδρέας Παπανδρέου, οι οποίοι εξομάλυναν την κατάσταση , ώστε το ΚΚΕ έπαψε να είναι στην παρανομία και να μην έχει νόημα ο διαχωρισμός σε δεξιούς και αριστερούς. Έτσι, όλοι γίναμε πάλι Έλληνες πολίτες.
Όμως το κόμμα του ΚΚΕ παρά τις ηρωικές του προσφορές, παρέμεινε γαντζωμένο στις παλιές και ντεμοντέ πια απόψεις του, ώστε παρ’ όλο που δίνει καθημερινά σκληρούς αγώνες για τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα, συνεχίζει να έχει τα σταλινικά οράματα της Σ. Ένωσης του 1930. Στις αποφάσεις του 18ου , συνεδρίου του κόμματος, που έγινε το 2009, από τις 44 σελίδες της Απόφασης , 30 αφιερώνονται στη Σοβιετική Ένωση, όπου εξυμνούνται οι εφαρμοσθείσες πρακτικές του Ι. Στάλιν και του κόμματός του. Εκεί διαβάζουμε : «Η δικτατορία του προλεταριάτου, η επαναστατική εργατική εξουσία, ως κράτος που εξέφραζε τα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας των εκμεταλλευομένων και όχι της κοινωνικής μειοψηφίας των εκμεταλλευτών αναδείχθηκε σε ανώτερου τύπου δημοκρατία» (Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, σελ. 4, Αθήνα 2009)
«Το θεωρητικό θεμέλιο για την εκτίμηση της πορείας της Σοβιετικής Εξουσίας είναι ότι η εξουσία στο σοσιαλισμό είναι η δικτατορία του προλεταριάτου. Είναι η εξουσία της εργατικής τάξης, που δεν τη μοιράζεται με κανέναν, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλους τους τύπους εξουσίας. Η δικτατορία του προλεταριάτου είναι όργανο της εργατικής τάξης στην ταξική πάλη, που συνεχίζεται με άλλα μέσα και μορφές» …. «Η δικτατορία του προλεταριάτου διατηρείται μέχρι να γίνει κομμουνιστικό το σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, δηλαδή όσο υπάρχει αναγκαιότητα του κράτους, ως μηχανισμού πολιτικής κυριαρχίας. Η αναγκαιότητά της είναι επίσης αποτέλεσμα της διατήρησης της ταξικής πάλης διεθνώς» ( στο ίδιο μέρος, σελ. 28).
Τον Απρίλιο του 2013 έλαβε χώρα το 19ο Συνέδριο του κόμματος των κομμουνιστών. Σε αυτό δεν ασχολήθηκαν καθόλου με ιδεολογικά θέματα, αλλά μόνο με πολιτικές θέσεις. Δύο σημεία εξ αυτών έχουν κάποια ιδιαίτερη σημασία : «Με τη συστηματική και ολόπλευρη δράση του, το ΚΚΕ πρέπει να συμβάλει» ….(σ) «την κατεύθυνση της ανατροπής της αστικής εξουσίας και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας» (Πολιτική Απόφαση 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, σελ 7, 2013). «Το ΚΚΕ θέτει ανοιχτά στο λαό ότι έχει στρατηγικό σκοπό το σοσιαλισμό – κομμουνισμό, την ανατροπή τη αστικής εξουσίας και την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη» (στο ίδιο μέρος, σελ.13).
Εδώ αναγκαστικά τίθεται μια μεγάλη ερώτηση : Το ΚΚΕ επιδιώκει να καθιερώσει το σοσιαλιστικό – κομμουνιστικό σύστημα, όπου θα κυριαρχεί η δικτατορία του προλεταριάτου, χωρίς την ύπαρξη άλλων κομμάτων και χωρίς καμιά αντιπολίτευση , για τον έλεγχο της εξουσίας ; Τα ΜΜΕ θα τεθούν υπό λογοκρισία ; Θα καταργηθεί η ιδιωτική περιουσία και όλα τα μέσα παραγωγής θα κοινωνικοποιηθούν ή θα κρατικοποιηθούν ; Η οικονομία θα πάψει να είναι ελεύθερη και θα διευθύνεται κεντρικά ; Δηλαδή, κάτι, που απαρνήθηκε η κραταιά Κίνα του Μάο Τσε Τουγκ με τα 1.361 δισεκατομμύρια ανθρώπους και εγκατέλειψε το Βιετνάμ του Χο Τσι Μιν με τα 90,7 εκατομμύρια κατοίκους, το οποίο έχυσε ποταμούς αίματος, για να κυριαρχήσει το κομμουνιστικό πολίτευμα. Οι μόνες χώρες με το κλασικό κομμουνιστικό σύστημα είναι η Κούβα και η Βόρειος Κορέα. Αν και η Κούβα θα διατηρήσει μάλλον αυτόν τον τρόπο διοίκησης, όσον καιρό ζουν ακόμη οι Κάστρο, Φιντέλ και Ραούλ.
Όποιος πιστεύει πως τέτοια πράγματα είναι εφικτά στη σημερινή Ελλάδα, είναι σίγουρα βαθιά νυχτωμένος. Ό,τι δεν επετεύχθη το 1946 – 49 με τα όπλα, θα επιτευχτεί τώρα με την ψήφο ; Δεν θα υπάρξει αντίδραση από την άλλη πλευρά ; Όχι μόνο την ελληνική, αλλά και την ευρωπαϊκή ;
Σκοπός του γράφοντος δεν είναι να αντιπαρατεθεί φιλοσοφικά, οικονομικά, κοινωνιολογικά και πολιτικά με τους θεωρητικούς του κόμματος, για το τι είναι ορθό ή όχι. Αλλά προτού αρχίσει κανείς τις οποιεσδήποτε ατέρμονες συζητήσεις, θα πρέπει να δοθεί απάντηση στο παρακάτω ερώτημα : Η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε σε 15 ανεξάρτητα κράτη, που εισήγαγαν την κοινοβουλευτική δημοκρατία και το οικονομικό σύστημα της ελεύθερης αγοράς. Το ίδιο έκαναν άλλα τόσα κράτη της ανατολικής Ευρώπης. Τα πρώτα έζησαν το κομμουνιστικό σύστημα και τη δικτατορία του προλεταριάτου για 74 χρόνια, ενώ τα δεύτερα 45 χρόνια. Γιατί, ούτε ένα εξ αυτών δεν είπε ότι το προηγούμενο πολιτειακό σύστημα ήταν καλό και γι’ αυτό ως ανεξάρτητο κράτος θα συνεχίσουμε να το εφαρμόζουμε ;
Στο Μεσαίωνα, ο επονομαζόμενος και «σκοτεινή εποχή», τα πάντα βρισκόταν κάτω από τον μανδύα της εκκλησίας και της θεολογίας, ώστε όλα ήταν θολά και σκοτεινά, αλλά αργότερα, κατά την περίοδο του Διαφωτισμού, κάθε τι μπήκε κάτω από το μικροσκόπιο της λογικής και έτσι άνοιξε ο δρόμος προς την επιστήμη και την ανάπτυξη της κοινωνίας. Ας βάλει λοιπόν και το ΚΚΕ τις σημερινές του απόψεις κάτω από τη λογική και ας πράξει. Καθόσον, Κομμουνισμός = Ουμανισμός και Ουμανισμός = Ανθρωπισμός στη σωστή διαχείριση.
Κατά συνέπεια λοιπόν το κόμμα της εργατικής τάξης δεν επιτρέπεται να βρίσκεται διαρκώς στο νεφέλωμα της φαντασίας και μακριά από τη λύση των προβλημάτων της σημερινής κοινωνίας των Ελλήνων. Ως εκ τούτου καλείται να εγκαταλείψει τον μόνιμο αντιπολιτευτικό λόγο και τα λίγα ποσοστά των εκλογών, για να διεκδικήσει την εξουσία, μέσα στα πλαίσια του ισχύοντος Συντάγματος, ώστε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον ελληνικό Λαό.
* Ο Θεόδωρος Αυγερινός είναι συνταξιούχος καθηγητής Πανεπιστημόυ Θεσσαλίας.
