Μέχρι τις 9 το βράδυ της Κυριακής (μπορεί και αργότερα) δεν θα ξέρουμε ποιος από τους δυο μονομάχους πήρε την πρώτη θέση, ποιος την τρίτη, και ποιος μπήκε στη Βουλή. Ντέρμπι με όλη τη σημασία της λέξης!!!
Ξέρουμε όμως ήδη ότι θα είναι κυβέρνηση συνασπισμού, και ότι είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα χρειαστούν το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι για να υπάρχει πλειοψηφία. Και φυσικά, θα πρέπει να γίνουν διαπραγματεύσεις για το πρόγραμμα αυτής της κυβέρνησης. Εδώ μπορούμε να αναζητήσουμε μερικά μαθήματα από την ιστορία.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Λύντον Τζόνσον είχε προϋπάρξει πρόεδρος του κογκρέσου και ήταν πολύ γνωστός για τους κοινοβουλευτικούς του χειρισμούς καθώς και για τις ικανότητες του να διαχειρίζεται ανθρώπους. Όταν τον ρώτησαν μια φορά γιατί είχε βάλει κάποιον που του ασκούσε κριτική στην κυβέρνηση, απάντησε: ¨καλύτερα να τον έχω μέσα στη σκηνή να κατουράει έξω, παρά έξω από τη σκηνή να κατουράει μέσα.”
Είναι προφανές ότι ο Β. Μειμαράκης συμμερίζεται τη στρατηγική του Τζόνσον, και θα συζητήσει με τον Α.Τσίπρα για συμμετοχή στην κυβέρνηση αλλά όχι το αντίστροφο. Αυτό δεν είναι γιατί ο Α.Τσίπρας απορρίπτει το συλλογισμό Τζόνσον, αλλά γιατί δεν θεωρεί ότι εφαρμόζεται σε αυτή την περίπτωση. Πράγματι, ο Β. Μειμαράκης (καθώς και τα κόμματα ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι) έδειξαν υπεύθυνη πολιτική στάση και ψήφισαν τη συμφωνία που έφερε ο Α. Τσίπρας στη Βουλή. Το μήνυμα του Τζόνσον έχει περάσει στις Ελληνικές εκλογές. Όλοι θα προσπαθήσουν με τον ένα η τον άλλο τρόπο να μειώσουν τον αριθμό των ανθρώπων που πετούν πέτρες όταν έλθουν τα δύσκολα μέτρα.
Ένα πιο ενδιαφέρον μάθημα προέρχεται από τον Τίτο Λίβιο, στην Ιστορία της Ρώμης (6.37) http://mcadams.posc.mu.edu/txt/ah/Livy/Livy06.html που συγκρίνει την επιρροή όσων είναι στην κυβέρνηση, εκείνους που δεν είναι, και λέει ότι οι πληβείοι κατάλαβαν ότι “δεν μπορούσαν να έχουν ίση συμμετοχή στην διακυβέρνηση παρά όταν έχουν συμμετοχή στην κυβέρνηση.” (μετάφραση δική μου)
Και εδώ είναι το ζητούμενο. Γιατί το μάθημα του Τίτου Λίβιου δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνονται όλοι.
Την επομένη ημέρα του ντέρμπι (που τώρα παρακολουθούμε ως θεατές) η χώρα μας θα γίνει ξανά υποκείμενο της ιστορίας. Θα πρέπει να αρχίσουμε την εφαρμογή της συμφωνίας, και να περάσουμε μια σειρά αντιλαϊκών μέτρων από τη Βουλή. Χωρίς χρονοτριβές, και χωρίς αναδιαπραγματεύσεις. Αν κρίνουμε από τη δική μας πρόσφατη εμπειρία οι χρονοτριβές κόστισαν πολύ ακριβά, και οι αναδιαπραγματεύσεις δεν έδωσαν κανένα αποτέλεσμα.
Ο Α., Τσίπρας για να αποφύγει τον καταποντισμό, παρακάλεσε και κατάφερε οι 53 να είναι στα δικά του ψηφοδέλτια, και μάλιστα σε εκλόγιμες θέσεις. Αν λοιπόν σχηματίσει κυβέρνηση, θα έχει υπουργούς που διακηρύσσουν ότι “Αυτή τη στιγμή ο μεγάλος κίνδυνος που αντιμετωπίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση είναι να μετατραπεί η συνθηκολόγηση σε πολιτική γραμμή. Να γίνει αποδεχτό δηλαδή ότι το Μνημόνιο είναι ο ορίζοντας της πολιτικής μας.”
Προφανώς με τέτοιες αντιλήψεις είτε μια δεύτερη διάσπαση είναι πιθανή στον ορίζοντα, είτε η ίδια η κυβέρνηση θα σέρνει τα πόδια της για άλλη μια φορά στις αξιολογήσεις. Από τα δυο, το δεύτερο είναι το πιο τρομακτικό σενάριο, γιατί αυτή τη φορά οι δανειστές (δηλαδή εκείνοι που αποφάσισαν ξανά να μας δώσουν κι άλλα χρήματα) δεν θα περιμένουν άλλο.
Ο Α.Τσίπρας δηλώνει υπερήφανος για τους 7 μήνες και τις 17 ώρες που διαπραγματεύτηκε. Και μπορεί να ονομάζει τα λάθη του “εμπειρίες”, και να ζητά ξανά ψήφο για άλλη μια περήφανη διαπραγμάτευση, τώρα που είναι σοφότερος.
Όμως τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης ήταν ορατά από τον Φεβρουάριο όταν είχα παρομοιάσει τη διαπραγμάτευση με την πέτρα και το αυγό, δείχνοντας τη λαθεμένη ανάλυση όχι μόνο του Βαρουφάκη, αλλά και του Ε. Τσακαλώτου (που ανήκει στους 53). (https://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=685745).
O Α. Τσίπρας και οι περί αυτόν μοιάζουν να θέλουν κι άλλες διαπραγματεύσεις. Εγώ, χόρτασα από την ομελέτα. Εσείς;
* Ο κ. Γιώργος Τσεμπελής είναι καθηγητής της Πολιτικής Επιστήμης, κάτοχος της έδρας Anatol Rapoport στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν (Η.Π.Α.).
