Τα βιβλία του Καρίλ Φερέ είναι πολύ εύκολο να τα προφέρεις, απολαυστικά να τα καταβροχθίζεις, αλλά σχεδόν πάντα δύσκολο να τα χωνέψεις. Η βία στα αστυνοµικά του µυθιστορήµατα αγγίζει τα όρια του σπλάτερ, αλλά είναι τόσο εθιστική ώστε αδιαφορείς για τους ενοχλητικούς λεκέδες που θα αφήσει το αίµα που πετάγεται από τις σελίδες. Στο «Χάκα» φέρ’ ειπείν, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αγρα, η υπόθεση που καλείται να εξιχνιάσει ο αστυνοµικός διευθυντής Τζακ Φιτζέραλντ αφορά έναν κατά συρροή δολοφόνο ο οποίος έχει την «ευγενή» τάση, µεταξύ άλλων, να αφαιρεί το σκαλπ του… αιδοίου από τα θύµατά του. Μια νεαρή εγκληµατολόγος θα τον βοηθήσει να φέρει εις πέρας τη σκοτεινή υπόθεση και µαζί θα βουτήξουν στις εσχατιές της και στο χάος. Θα µπορούσε να είναι άλλο ένα αστυνοµικό µυθιστόρηµα, αλλά µιλάµε για τον Καρίλ Φερέ, τον συγγραφέα ο οποίος θέλγεται από τους ιθαγενείς πληθυσµούς που καταπιέζονται από τον πολιτισµό των λευκών. Το «Χάκα» λοιπόν διαδραµατίζεται στη Νέα Ζηλανδία και ο ήρωάς του είναι Μαορί –«Χάκα» είναι ο πολεµικός χορός της φυλής.
Το βιβλίο δηµοσιεύτηκε το 1998 και είναι το πρώτο µυθιστόρηµα του πολυταξιδεµένου Φερέ που εγκαινίασε τη µακροχρόνια, όπως θα αποδεικνυόταν, σχέση του µε τις φυλές µε τα δισύλλαβα ονόµατα καθώς και την περίφηµη σάγκα Μαορί η οποία συµπληρώνεται από το «Ούτου». «Είναι το πρώτο καλό βιβλίο που έγραψα ή τέλος πάντων το πρώτο που άρεσε σε µένα» έλεγε σε µια συζήτησή µας κατά το πρόσφατο ταξίδι του στην Ελλάδα.
«Εκανα τον γύρο του κόσµου όταν ήµουν νέος και η χώρα στην οποία έµεινα περισσότερο ήταν η Νέα Ζηλανδία. Ο λόγος για τον οποίο µου άρεσε τόσο πολύ ήταν ότι είναι η πιο µακρινή χώρα από τη Γαλλία. Δεν υπήρχε Internet ή κινητό, ήταν πολύ εξωτική και κανείς δεν ήξερε πού βρισκόµουν –για να τους πω τα νέα µου, τους έγραφα γράµµατα». Ενδεχοµένως θα µπορούσε να τους αφηγηθεί πως συνάντησε έναν Μαορί ο οποίος ήταν πορτιέρης σε ένα κλαµπ και του τράβηξε την προσοχή µε το τραχύ, στιβαρό και αµίλητο παρουσιαστικό του. Ωστόσο, δεν ήταν τόσο εύκολο να παρεισφρήσει στην κοινότητά τους. «Ηταν απόκληροι, συνήθως πιωµένοι, που έµπλεκαν σε καβγάδες, και καχύποπτοι απέναντι στους ξένους, όταν όµως επέστρεψα στη χώρα γνώρισα κάποιον που µου µίλησε για το µέρος στο οποίο πήγαιναν για να τελέσουν την ιεροτελεστία, υπό µια έννοια, αυτού του πολεµικού χορού, του Χάκα».
Η πολεµική χορογραφία από σαράντα ογκώδεις άνδρες γεµάτους τατουάζ, πάθος για τη ζωή και τη βαθιά ανάγκη να διατηρήσουν τη σχέση τους µε τον καταρρακωµένο, από τους λευκούς, πολιτισµό τους, εντυπωσίασε τόσο πολύ τον Φερέ, ώστε, επτά χρόνια από όταν έγινε µάρτυράς της, έγραψε αυτό το βίαιο βιβλίο µε το οποίο γνώρισε διεθνή επιτυχία. «Δεν είµαι διανοούµενος για να θέτω τα πράγµατα σε ένα πρακτικό πλαίσιο, αντιδρώ µε την καρδιά µου και νοµίζω ότι γι’ αυτό οι ήρωές µου βγαίνουν τόσο ζωντανοί. Για να πω την αλήθεια, όµως, και εγώ εντυπωσιάστηκα που είχε επιτυχία ένα τόσο βίαιο βιβλίο. Oµως στις παρουσιάσεις των βιβλίων µου ήταν οι ηλικιωµένες κυρίες που έρχονταν να µου πουν πόσο τους άρεσε…».

* Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino το Σάββατο 15 Αυγούστου 2015

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ