Δύσκολο να αποφασίσεις τι εκτιμάς περισσότερο στον Γιάννη Καλαβριανό. Το ταλέντο του να παίρνει το ακατέργαστο μεδούλι ανθρώπινων ιστοριών και να το μετουσιώνει σε θεατρικό έργο; Την ικανότητά του να σκηνοθετεί το έργο που έχει γράψει με τέτοια ψυχραιμία, λες και του το έχει εμπιστευθεί ένας άλλος συγγραφέας; ‘Η τη δημιουργική τρέλα που χρειάζεται για να πάρεις μια παράσταση που έχτισες με κόπο, να της βάλεις φωτιά και να την αφήσεις μετά να ξαναγεννηθεί αγέρωχα μέσα από τις στάχτες της; Βλέποντας τη νέα εκδοχή του έργου «Αβελάρδος και Ελοΐζα» στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, θα έλεγα το τρίτο.
Η παράσταση που άνοιξε το περσινό Φεστιβάλ Αθηνών και αντιμετώπισε, όπως οι περισσότερες, δυσκολίες με τον αχανή βιομηχανικό χώρο της Πειραιώς, έχει πλέον μετεμψυχωθεί σε κάτι άλλο. Οι ίδιοι ηθοποιοί, οι υπέροχοι Χριστίνα Μαξούρη, Γιώργος Γλάστρας και Ελένη Κοκκίδου, έβαλαν για άλλη μια φορά τα δυνατά τους και ζωντάνεψαν επί σκηνής μία από τις πιο συγκλονιστικές ιστορίες αγάπης επειδή ήταν αληθινή. Γεννήθηκε στην καρδιά του Μεσαίωνα και θανατώθηκε από την άκαρδη στάση εκείνης της περιόδου απέναντι σε ό,τι ξέφευγε από τους κανόνες. Και ο Καλαβριανός τόλμησε ξαναγράφοντας το έργο από την αρχή και κέρδισε δεκάδες βουρκωμένους θεατές να του λένε στο τέλος κάθε παράστασης πόσο πολύ τους άγγιξε αυτό το καταδικασμένο love story.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
