Πριν από λίγες εβδομάδες, μέσα στο καλοκαίρι, το επτάχρονο ανιψάκι μου ρώτησε τους γονείς του: «Τελικά, ο κόσμος δημιουργήθηκε από μια μεγάλη έκρηξη ή από τον Θεό;». Ύστερα από μικρή αμηχανία, πήρε μια μάλλον διπλωματική, όσο και πρακτική απάντηση, που πάνω – κάτω έλεγε: «Εσύ να γνωρίζεις και τις δύο θεωρίες, έχουν τη σημασία τους, και σύντομα θα καταλάβεις τη σωστή απάντηση».

Διπλωματική διότι ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρει στο σχολείο: να πεις στο παιδί σου ότι η επιστήμη δίνει τις λογικές απαντήσεις και μετά να τσακώνεται με τους συμμαθητές, εκείνους που έχουν άλλη «κατήχηση» από το σπίτι, σαν νέος Γαλιλαίος (για να θυμηθούμε και το διαφημιστικό σποτάκι με τον Ζουγανέλη); Αφήστε που μπορεί να πέσει σε καμιά θεούσα δασκάλα, η οποία θα του τα καταρρίψει όλα, μαζί και τον βαθμό και το ηθικό;

Πρακτική, διότι, με δεδομένη τη ροπή του μικρού προς το… σύμπαν, τους πλανήτες κλπ, τον εξιτάρει να ασχοληθεί περισσότερο με το θέμα και να βρει τις απαντήσεις που ανάζητεί, σεβόμενος και τον ρόλο της θρησκείας («έχει τη σημασία της»…).

{{{ moto }}}

Αυτή, την τόσο ισορροπημένη –παρά τον αιφνιδιασμό – απάντηση από «κανονικούς» γονείς, δύσκολα θα την άκουγες σε έναν «δημόσιο» διάλογο χωρίς να κινδυνέψεις από αφορισμό, παπαδίστικο ή «προοδευτικό».

Ένας γύρος στις ψηφιακές –αλίμονο!- συχνότητες αρκεί για να αντιληφθείς πώς οι ήπιες, σοβαρές φωνές της λογικής χάνουν κατά κράτος (χμ…) από τις τσιρίδες και τις ύβρεις φανατικών και φανατισμένων. Οπως, δυστυχώς, συμβαίνει σε κάθε ζήτημα, σοβαρό ή όχι και τόσο, ακόμη και σε εκείνα που οι απαντήσεις έχουν δοθεί –τελεσίδικα, νομίζαμε οι αφελείς – από αιώνες…

Προχθές, το ανιψάκι μου πήγε πρώτη μέρα στο σχολείο. Είχαν αγιασμό. Ο παπάς εμφανίστηκε κανονικά. Οι δάσκαλοι όχι. Οι γονείς ενημερώθηκαν την τελευταία στιγμή, κυριολεκτικά, ότι «το ολοήμερο καταργείται ελλείψει δασκάλων» και από την επόμενη (χθες) έπρεπε να βρουν τρόπο να παίρνουν τα παιδιά τους από το σχολείο στις 12.15μμ (α’ και β’ δημοτικού), αντί για τις 2μμ ή τις 4μμ…

Η εκκλησία έκανε τη δουλειά της. Η Πολιτεία, το κράτος, όχι.

Δεν ξέρω αν όλο αυτό που ζούμε θα οδηγήσει σε μια νέα μεγάλη έκρηξη (ανα)δημιουργίας, αλλά έως τότε, ίσως είναι πιο έξυπνο να μιλήσουμε στον μικρό για τον Ανθιμο…