Έχει δίκιο ο κ. Τσίπρας: έχουμε μια ανάπηρη δημοκρατία. Μια δημοκρατία που προσπαθεί να σηκωθεί, να σταθεί στα πόδια της, να περπατήσει, αλλά δεν την αφήνουν. Δεν την αφήνουμε. Διότι οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, επιζητούμε μια δημοκρατία στα μέτρα μας. Να μας εξυπηρετεί, αντί να την υπηρετούμε. Να την επικαλούμαστε όποτε μας βολεύει – και να την καταλύουμε όποτε μας γουστάρει.
Είναι ανάπηρη η δημοκρατία. Όχι επειδή εφαρμόστηκε το μνημόνιο – αυτό απειλεί να τη σκοτώσει. Η «αρρώστια» προϋπήρχε. Με το πελατειακό κράτος, που τώρα ο ίδιος ο κ. Τσίπρας υπερασπίζεται. Με τη διαπλοκή μεταξύ των κάθε μορφής εξουσιών, θεσμικών και μη.Με τη διαχρονική προσπάθεια, αποτελεσματική συνήθως, μικρών ή μεγάλων μειοψηφιών και συντεχνιών να επιβάλουν τα «δίκαιά» τους σε βάρος της πλειοψηφίας – και του δημόσιου συμφέροντος.
Για όλα αυτά και πολλά ακόμη η δημοκρατία μας δεν είναι απολύτως υγιής, δεν είναι αρτιμελής. Είναι όμως δημοκρατία. Όπως ο ανάπηρος άνθρωπος παραμένει άνθρωπος. Συνάνθρωπος. Και αποτελεί βασική αρχή του πολιτισμού και της δημοκρατίας ο σεβασμός προς αυτόν και τις ανάγκες του. Όχι η περιθωριοποίηση και ο ευτελισμός του.
{{{ moto }}}
Τη δημοκρατία δεν τη συνιστά και δεν την προασπίζεται μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση – το ίδιο, αν όχι περισσότερο, οφείλει να την υπηρετεί η αντιπολίτευση. Αν θέλει πράγματι ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ να μεταμοσχεύσει λίγη δημοκρατία στην αναπηρία του πολιτικού μας συστήματος, οφείλει να ξεκινήσει από τον εαυτό του. Ξέρει πολύ καλά τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει. Όπως και οι περισσότεροι εξ υμών αντιλαμβάνονται…
Πέραν αυτών, η όποια σύνδεση των λεκτικών ακροβασιών του κ. Τσίπρα και των συν αυτώ, με ενέργειες και πράξεις αποδεδειγμένα αντιδημοκρατικών μορφωμάτων, είναι απαράδεκτη και επικίνδυνη.
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την εμπειρία ή την ικανότητα να αντιληφθεί ότι τα όσα λέει ή κάνει γίνονται ενίοτε παιχνιδάκι για το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης, ας προβληματιστεί το Μαξίμου για το ποιον κυρίως βοηθάει, βάζοντας την αξιωματική αντιπολίτευση στο ίδιο ζύγι με τη Χρυσή Αυγή.
