Οι αλλαγές είναι ο μόνος δρόμος

Κάθε σύστημα υγείας είναι δυναμικό και οφείλει να εξελίσσεται διαρκώς για να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του παρόντος και στις προκλήσεις του μέλλοντος.

Χωρίς να υποτιμούμε και να παραβλέπουμε ημερομηνίες-ορόσημα, η αξιολόγηση ενός συστήματος υγείας δεν γίνεται με βάση τη δική του ηλικία του αλλά με βάση την ηλικία του πληθυσμού, τις ανάγκες του οποίου καλείται να καλύψει. Και αναφέρομαι όχι μόνο στα δημογραφικά χαρακτηριστικά αλλά κυρίως στο προσδόκιμο ζωής κατά τη γέννηση και στο προσδόκιμο επιβίωσης, πόσα χρόνια ζωής και πόση ζωή στα χρόνια προστέθηκαν στο σύνολο του πληθυσμού.

Μια επισήμανση που πρέπει να γίνει είναι ότι, ως αφετηρία της θεσμικής συγκρότησης Εθνικού Συστήματος Υγείας στη χώρα μας, δεν πρέπει να υπολογίζουμε το 1983 αλλά να πάμε ακόμη πιο πίσω, στο 1953, με το νομοθετικό διάταγμα 2592/53 «Περί οργανώσεως της ιατρικής αντιλήψεως», και κατόπιν στην Εκθεση του ΚΕΠΕ το 1976, στην Ομάδα Προγραμματισμού που συγκρότησε ο αείμνηστος Δοξιάδης και στο ρηξικέλευθο για την εποχή του «Σχέδιο Δοξιάδη» το 1980.

Με δεδομένη την πολύτιμη συμβολή του Εθνικού Συστήματος Υγείας στην υγεία, την ευημερία και τη συνολική ανάπτυξη της χώρας, κάθε γενιά οφείλει να παραδίδει στην επόμενη ένα καλύτερο Σύστημα. Σήμερα, το σύστημα υγείας βρίσκεται αντιμέτωπο με προκλήσεις που έχουν κοινή αφετηρία και σχετίζονται με τις εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα σε παγκόσμια κλίμακα. Οικονομική κρίση, τεχνολογία, απαίτηση για διαφάνεια και λογοδοσία, συμμετοχή των κοινωνιών και των ασθενών στη λήψη αποφάσεων για την κατανομή των πόρων, αναδυόμενα νοσήματα, χρόνια νοσήματα είναι μερικές από τις προκλήσεις αυτές.

Αυτές οι προκλήσεις υποχρεώνουν και εμάς να επαναξιολογήσουμε τις προτεραιότητές μας, να αξιολογήσουμε πρόσωπα, δομές και διαδικασίες, να αξιοποιήσουμε τη νέα τεχνολογία, να διευκολύνουμε την πρόσβαση στη γνώση, να βελτιώσουμε την ποιότητα με βάση μετρήσιμους δείκτες και να δομήσουμε ένα σύστημα του οποίου η δυναμικότητα και η μεγαλοσύνη δεν μετρούνται σε τετραγωνικά μέτρα εγκαταστάσεων και κλίνες, αλλά σε παραγόμενες υπηρεσίες, σε ποσοστό αναγκών που καλύπτονται στον βαθμό διείσδυσης της νέας γνώσης και της τεχνολογίας και στην προβολή των επιτευγμάτων της ελληνικής ιατρικής κοινότητας.

Σε τελική ανάλυση δεν υφίσταται δίλημμα για το αν το ΕΣΥ πρέπει να αλλάξει ή όχι. Μοναδική επιλογή μας είναι οι αλλαγές που πρέπει να γίνουν.