Άκουσα τον κ. Δένδια να αναφέρεται στα δυο άκρα, τα πολιτικά, βεβαίως-βεβαίως, και θαύμασα την παλαιοκομματική ακεραιότητα του πολιτικού. Ως “καλός” δεξιός, είδος αναπαραγόμενο δια της μεθόδου εμφύτευσης ινών εις το τριχοειδές, που τηρεί με ευλάβεια τις πολιτικές του παραδόσεις, έξις, αλήστου μνήμης, παρελθόντων ετών, ανατραφείς πολιτικά με ιστορίες περί “συμμοριτών” και άλλων τινών, προφανώς, προφανέστατα εισέτι, ακολουθεί, τι άλλο, την πεπατημένη.
Κατατάσσει στα άκρα του πολιτικού “φάσματος” το κόμμα που βρίσκεται σήμερα, με την ψήφο του ελληνικού λαού, στην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πιθανότατα αύριο στην κυβέρνηση, αν λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν μας, και γιατί όχι, τις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Η αποτυχία της επιχείρησης “Ξένιος Ζευς”, φαίνεται να τον έφερε, δικαίως, σε δυσμενή θέση. Δεν είχε τα επιδιωκόμενα πολιτικά οφέλη για την παράταξη. Κοινώς τζίφος, δηλαδή. Η απρόσμενη άνοδος των ποσοστών της Χ.Α. κατέστησε σαφές, ότι, δεν ημπορεί να ελπίζει σε τοιούτου είδους “δώρα”, και πλέον, σ’ αυτό που εστιάζει την δραστηριότητά του, είναι το άλλο “άκρο”, όπως ο ίδιος αρέσκεται να το αποκαλεί, κατά την επίπονη ομολογουμένως προσπάθειά του, να του προσδώσει, ομοειδή χαρακτηριστικά, ελπίζοντας, σε εξ αντιδιαστολής πολιτικά οφέλη, μιας και το “άκρο” αυτό είναι ο κατ’ εξοχήν πολιτικός αντίπαλος, και οσονούπω “εκπαραθυρωτής”.
Πρόκειται για ένα ακόμη πολιτικό λάθος του, που θα φέρει, με βεβαιότητα, τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα. Τα δυο άκρα, λοιπόν, του κ. Δένδια βρίσκονται στην ανάταση, ως είθισται σε ανάλογες στιγμές. Τα δυο πολιτικά “άκρα”, κατά τον κ. Δένδια, βρίσκονται επίσης σε “ανάταση”, και αυτό φαίνεται να τον ανησυχεί (ενοχλεί;) δεόντως.
Τι ανησυχεί, λοιπόν, ή τι θα έπρεπε, εκ των πραγμάτων, τον κ. Δένδια και τους “συνδαιτυμόνες” του; Η “ανάταση” του νεοναζιστικού μορφώματος που απειλεί την συνοχή της κοινωνίας; Που με την δράση του υποδαυλίζει την ίδια τη δημοκρατία; Που φανερά υποκαθιστά, την πρόθεσή του αυτή άλλωστε την δηλώνει με κάθε ευκαιρία, την ίδια την λειτουργία του υπουργείου του οποίου προΐσταται; Που χαρακτηρίζεται με πρωτοφανή ευκολία και περίσσια υποκρισία, απλώς ως “άκρο”; Προφανώς, όχι. Άλλωστε, πρόκειται για αδελφό κόμμα, κατά τον “πολύ” κ. Ψωμιάδη. Μια άποψη που, όσο κι αν ξενίζει, δεν είναι καθόλου μακριά από την πραγματικότητα και την ίδια την ιστορία της αστικής δεξιάς παράταξης. Πρόκειται για δεξαμενή ψηφοφόρων, από την οποία αντλούσε, και την εξαντλούσε, ανέκαθεν, αναδεικνύοντας την μάλιστα, πολλάκις, ως ρυθμιστή, για την επίτευξη της επιδιωκόμενης, και ομολογημένης αμαρτωλής, αυτοδυναμίας.
Ως εκ τούτου η σύγκρουση, πολιτική ή επιχειρησιακή, του υπουργείου του κ. Δένδια, με τα “υποζύγια” του επίδοξου “Αδόλφου”, που χαιρετά και επιθυμεί, σφόδρα, να τον χαιρετούν ανάλογα, μάταια αναμένεται, αν και ανελλιπώς ανακοινώνεται, όποτε βεβαίως κρίνεται απαραίτητο, για το θεαθήναι. Δεν πρόκειται να έρθει ποτέ. Ουδόλως εξυπηρετεί την πολιτική παράταξη στην οποία ανήκει ο κ. υπουργός. Αντίθετα, μάλιστα. Άλλωστε αυτοί, είναι ίσως, μερικές εκατοντάδες που μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Πλην όμως, η συγκυρία απαιτεί λεπτούς και χειρουργικούς χειρισμούς. Προέχει η επαναλειτουργία των συγκοινωνούντων δοχείων, που θα επιτρέψει την μετακίνηση, και την “δεξαμενή”, να “επαναπροσδιορίσει” το ρόλο της, ώστε να καταστεί χρήσιμη στην υπόθεση της ανασυγκρότησης της “μεγάλης”, και εν πολλαίς αμαρτίες πεσούσης, δεξιάς παράταξης.
Ως εκ τούτου οι “παλιάτσοι” του “τσίρκου” θα συνεχίζουν να εκτελούν τα επικίνδυνα νούμερα τους. Ανενόχλητοι. Ενίοτε καταφεύγοντες σε πράξεις εκδίκησης, και όχι μόνον. Προκαλώντας, ανενδοίαστα, το αίσθημα ενός λαού, που υπέστη τα πάνδεινα από τους βάρβαρους πνευματικούς τους πατέρες, το “όραμά” των οποίων, της φρίκης και του τρόμου, επιθυμούν να επαναφέρουν. Θα απολαμβάνουν, προκλητικά, την ασυλία των μηχανισμών του υπουργείου του κ. Δένδια, στο όνομα μιας μελλοντικής εκλογικής προσέγγισης, μιας δρομολογημένης ίσως, φανερά επιδιωκόμενης δε, επιστροφής στην “μητέρα” αστική δεξιά παράταξη των “παραστρατημένων” ψηφοφόρων, αφού διαχωριστούν από τη μήτρα δια της μεθόδου της καισαρικής τομής.
Το πείραμα έχει ευοδωθεί με επιτυχία. Μέλη με “καριέρα” στην ακροδεξιά, έχουν βρει απάνεμο καταφύγιο στο κόμμα της αστικής δεξιάς. Πολιτευτές ακροδεξιών σχηματισμών, με συμμετοχή σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις, αναμένουν με υπομονή την ώρα που θα τους δοθεί η ευκαιρία να ξεδιπλώσουν τις “αρετές” τους. Παλαιές και νέες. Σε “εκπτώσεις” δεν είναι διατιθέμενοι να προβούν.
Στην επική ταινία του μεγάλου Έλληνα σκηνοθέτη Θ. Αγγελόπουλου, “ο Θίασος”, υπάρχει ένας συμβολισμός. Σε μια σκηνή, όπου μια ομάδα “Χιτάδων”, δοσίλογων, συνεργατών των ναζί, μετά από ένα επεισόδιο σε βάρος μιας παρέας αριστερών, σε ένα κέντρο διασκέδασης, μεταφέρονται χρονικά, με κινηματογραφικό τρόπο, σε πολιτική συγκέντρωση του τότε αρχηγού της δεξιάς παράταξης Παπάγου, τον οποίο χειροκροτούν και επευφημούν και ενσωματώνονται στην παράταξή του, αφού βέβαια έχουν επιτελέσει το έργο τους στο ακέραιο.
Ένα έργο που βλέπουμε και σήμερα, ίδιο και απαράλλαχτο. Με την εντολή του κυρίου επί των τιμών, καταλύστε τις καταλήψεις, ξεφύτρωσαν ως δια “μαγείας” (ή μήπως τυχαία;) οι “ενορχηστρωμένες” προβοκάτσιες, κατά αδίκων και ασχέτων “σχετικών”. Είναι, αυτό, που ανησυχεί τον κ. Δένδια; Η ύπαρξη και η δραστηριότητα, κατ’ άλλους εγκληματικής, του νεοναζιστικού μορφώματος της ακροδεξιάς; Προφανώς, όχι.
Αυτό, για το οποίο ενοχλείται, σφόδρα, ο κ. Δένδιας και οι “συνδαιτυμόνες” του, είναι, η διαφαινόμενη άνοδος στην κυβέρνηση της δημοκρατικής παράταξης της αριστεράς. Είναι, η ανατροπή που θα επέλθει στο πολιτικό σκηνικό, αυτό που εκτρέφει και συντηρεί, τόσο αυτά τα φαινόμενα, όσο και το κράτος της δεξιάς. Είναι, η αλλαγή των θεσμών, και η καθιέρωση νέων, ανεξάρτητων, απαραίτητων για την εύρυθμη λειτουργία του κράτους, δίχως πελατειακές σχέσεις και κομματικές επιρροές. Σφυρηλάτηση των δεσμών, ανάδειξη της εμπιστοσύνης του πολίτη. Δεν θα είναι εύκολο γιατί ποτέ δεν ήταν εύκολο κάτι ανάλογο. Δεν είναι μια ξεπερασμένη ρητορική, όπως σκόπιμα επιθυμούν, εκείνες οι πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις, που έχουν ίδιο όφελος από την διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης, ή επί το καλύτερον, του εκσυγχρονισμού της, πάντα όμως στην ίδια κατεύθυνση και με τα ίδια σκουριασμένα εργαλεία.
Είναι, όλα αυτά, που απεύχονται, και αναγκάζουν τον κ. Δένδια να καταφεύγει, σε χαρακτηρισμούς και συγκρίσεις, περί “άκρων” και άλλων τινών. Που προσβάλουν, βάναυσα, την νοημοσύνη του πολίτη. Και δεν είμαστε καν σε προεκλογική περίοδο (ή μήπως;). Αυτό αποτελεί προμήνυμα για το τι μέλη γενέσθαι, την εποχή εκείνη. Άλλωστε μια γεύση πήραμε στις προηγούμενες εκλογές. Όμως, βρισκόμαστε στην εποχή της ανακάλυψης του σωματιδίου του “θεού”, και έχουμε ήδη διανύσει τέσσερα χρόνια σκληρής λιτότητας, λαμβάνοντες μόνον υποσχέσεις, δηλαδή λόγια του αέρα, μάλιστα, από πολιτικούς που φέρουν ακέραια την ευθύνη για την σημερινή κατάσταση, την εξαθλίωση, την φτώχια, την άδικη και κακόβουλη συκοφάντηση.
Οι ανησυχίες του κ. Δένδια και των συνδαιτυμόνων του, δεν αγγίζουν, πλέον, κανένα. Όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, με τα άκρα στην ανάταση, ως είθισται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, θα… αποχαιρετήσουν την Αλεξάνδρεια.
