Το σημερινό κράτος έχει μακραίωνη γενεαλογική ιστορία. Αυτό σπαργανώθηκε από ομάδες και φυλές, που μετακινιόντουσαν από τόπο σε τόπο πίσω από το κυνήγι της τροφής τους. Το βασικό ρήγμα στην κυριαρχία του κράτους γίνεται με το εμφύλιο της Αμερικής όπου πλειάδα κρατών ομοσπονδοποιούνται. Αν και κατά το διάστημα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά κι εκείνου του δευτέρου, το κράτος αποκτάει δική του οντότητα, δέχεται όμως ταυτόχρονα και το χτύπημα της επανάστασης του Οκτώβρη όπου δεκάδες λαοί αναγκάζονται να διαλύσουν τα σύνορά τους και να υποταχτούν στη βία της δικτατορίας του προλεταριάτου της τότε ΕΣΣΔ.
Ταυτόχρονα μέσα στην ταχύρυθμη καπιταλιστική ανάπτυξη όπου το κράτος έχει φτάσει σε σημείο να γίνει ένας θεσμός ελέγχου και ταυτόχρονα μηχανιμός μιας κάστας εκμετάλλευσης των δημιουργών του, δηλαδή των μαζών που πάλευαν και παλεύουν για το δικαιότερο κοινωνικό μοίρασμα του συνόλου της παραγωγής του χώρου τους, σήμερα αρχίζει να χάνει από τον κεκτημένο ιστορικό του δυναμισμό. Κάτω από τις δοσμένες αναγκαιότητες γκρεμίζονται τα σύνορα και γεννιέται η Ενωμένη Ευρώπη σε μια περίοδο όπου διαλύεται η νεοδηιουργημένη Σοβιετική Ένωση και γεννιούνται πάλι πλειάδα νέων (παλαιών) κρατών καθώς και με τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.
Ωστόσο η αντίφαση αυτή δεν αποτελεί σημάδι σωτηρίας του σημερινού θεσμικού κράτους κι ας γράφονται βιβλία εθνικού χαρακτήρα, να λαμβάνουν χώρα πατριωτικά φεστιβάλ, οι Πρωθυπουργοί και αρκετοί διανοούμενοι να εξυμνούν και υπερασπίζονται το κράτος. Γεγονότα που τονώνουν μεν το καθημερινό ηθικό των πατριωτών αλλά μακρόπνοα δεν έχουν μέλλον, αν και δεν μπορούμε να βάλουμε όρια για την εκπνοή του.Τα βασικότερα μέσα του μηχανισμού του κράτους, όπως η αστυνομία, ο στρατός, οι φυλακές, το εκπαιδευτικό σύστημα και οι υπηρεσίες της κοινωνικής πρόνοιας και το καθετί που έχει σχέση με την έννοια του κράτους κάτω από τις δοσμένες συνθήκες θα αποδυναμώνονται και θα ιδιωτικοποιηθούν και αυτά με τη σειρά τους κοντά στις κρατικές επιχειρήσεις που τα σαρώνει το τσουνάμι του «Νεοφιλελευθερισμου».
Τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της περιόδου που επιβάλλουν τη διάλυση των συνόρων και το θεσμό του κράτους βασικά είναι:
Ο αναγκαίος έλεγχος του πληθυσμού του πλανήτη Γη, η εξοικονόμηση ενέργειας και τροφής και ελεγχόμενος τρόπος κατανάλωσης, γεγονότα που οδήγησαν στην διατάραξη του οικοσυστήματος του πλανήτη. Οι λαοί που πάλεψαν, αγωνίστηκαν κατά των Αυτοκρατόρων, της αριστοκρατίας και της Μοναρχίας για να εξασφαλίσουν περισσότερα κοινωνικά δικαιώματα με την ίδρυση του κτάτους. Δεν θα πάψουν βέβαια και δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να σταματήσουν τον αγώνα τους για τη συμμετοχή τους στη διακυβέρνηση της νέας γεωπολιτικής κοινωνίας και την προστασία των κεκτημένων κοινωνικών τους δικαιωμάτων μέσα σ΄ αυτό.
Ο νεοφιλελευθερισμός της μη ελεγχόμενης ατασθαλίας και τη νοθείας των διαπλεκομένων συμφερόντων, με τους «σοφούς οικονομολόγους του» που φαλίρισε την οικονομία, δεν είναι εκείνος που διαμορφώνει σαν πολιτικοοικονομική ιδεολογία τη νέα παγκόσμια μεταβαλόμενη κοινωνία, αλλά είναι μια μικρή ομάδα παρασίτων αντικοινωνικών στοιχείων που πάει ν΄ αρπάξει ότι μπορεί στη κρίσιμη ιστορική καμπή της ανθρώπινης πλανητικής κοινωνίας με στόχο τον πολλαπλασιασμό των κερδών της όχι για να ζήσει αλλά για να αυξήσει τη δύναμη της παρανόησης για κυριαρχία που δεν είναι άλλο από μοντέρνο βαρβαρισμό.
Ο τρόπος διακίνησης του χρήματος που έχει κατά ένα μέρος πλαστικοποιηθεί επιτρέπει στα αρπακτικά σαΐνια να ελέγχουν τις εξελίξεις, αλλά το μέλλον τους είναι βραχύβιο.
