Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχουν και ευκαιρίες Παρατηρούσα τις προάλλες έναν φοιτητή να κάθεται σε ένα παγκάκι στο προαύλιο της Φιλοσοφικής, έχοντας σκυθρωπό βλέμμα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου κέντρισε το ενδιαφέρον και ρώτησα αμέσως να μάθω γι’ αυτόν. Πήρα σκόρπιες απαντήσεις. Άλλοι υποστήριξαν πως είναι τρελός, άλλοι πως πρόκειται απλά για έναν περιθωριακό ή εσωστρεφή τύπο κ.λπ.
Επειδή δεν έβγαζα άκρη, απεφάσισα να καθίσω κοντά του, ώστε να επεξεργαστώ καλύτερα το προφίλ του. Η όψη του προσώπου του, οι κινήσεις των χεριών του και το ατημέλητο ντύσιμό του μού έδωσαν την εξής εντύπωση. Φανταστείτε έναν άνθρωπο που έζησε μέσα στη μοναξιά, χωρίς φίλους, χωρίς κοπέλα, χωρίς διασκέδαση, χωρίς να κάνει τις τρέλες του τέλος πάντων, είτε γιατί από το χαρακτήρα του είναι μοναχικός, είτε γιατί τον απέρριπταν οι πάντες. Έναν που μια ζωή ερχόταν δεύτερος στον κοινωνικό στίβο.
Και τώρα; Θα αφήσουμε τον άνθρωπο αυτόν σ’ αυτήν την εικόνα της κόλασης; Σε μια εικόνα που συνοψίζεται ο πολιτικός καιροσκοπισμός της εποχής μας; Μια εποχή που χαρακτηρίζεται από αναλγησία και μισαλλοδοξία. Κανείς δεν συμπονά κανέναν. Όλοι μας πιστοί στο θέσφατο «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος». Κάτι τέτοιο με τρομάζει. Πιστεύω, όμως, ότι όσο υπάρχει ζωή, έχουμε πάντα την ευκαιρία να αναπληρώσουμε τις ευκαιρίες που χάσαμε. Να διεκδικήσουμε τις εμπειρίες, να κυνηγήσουμε αυτά που ποθούμε.
Πρέπει να βγούμε έξω από την «παγίδα» και να «σπάσουμε τα μούτρα μας». Δεν υπάρχει χώρος για συναισθήματα όπως ο φόβος και η ανασφάλεια. Δεν έχω αυταπάτες. Νιώθω κι εγώ ότι η κρίση βαθαίνει κι ότι τα πράγματα δεν καλυτερεύουν. Επιμένει ο κομματικός βολονταρισμός, ο πολιτικός μανιχαϊσμός, η διαφθορά, η παραδοξολογία, η ρητορική επίδειξη. Βέβαια, για να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο, δεν αρκεί η επανιδιοποίηση της πολιτικής από την Αριστερά, όπως πολλοί διατείνονται. Αυτό που πρέπει να γίνει, είναι να μετατραπεί η ρητορική επίδειξη σε πολιτική ρητορική!
*Φοιτητής στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης
