Bρε, τι γλέντι και αυτό το προχθεσινό! Ζάχαρη περάσαμε. Αν έχετε ήδη πάει, θα συμφωνήσετε ελπίζω. Αν πάλι όχι, μια επίσκεψη θα σας πείσει. Στο εστιατοριάκι της Ελένης Ροδά (στην Αιόλου στο Παλαιό Φάληρο) το τραγούδι και το κέφι σάς κλέβουν την καρδιά. Ακόμη και εμείς οι παράφωνοι καταευχαριστηθήκαμε, διότι τα λέγαμε και του λόγου μας. Η Ελένη τώρα, μια θαυμάσια γυναίκα. Με τζιν και καρό πουκάμισο, διαρκώς χαμογελαστή, σου ανοίγει την καρδιά. Μας εξήγησε τι σημαίνει όταν λέγεται ότι μια φωνή «σπάει», διευκρίνισε ότι η φωνή της Τζένης Βάνου κρατήθηκε χωρίς ραγίσματα, δεν έκανε κανενός είδους πικρό σχόλιο για άλλους συναδέλφους της. Μέσα, το ρεστοράν ταπετσαρισμένο με παλιές φωτογραφίες θαυμαστών της από τα κέντρα στα οποία είχε κατά καιρούς τραγουδήσει. Ο Καραμανλής (ο θείος), ο Μπιθικώτσης, ο Αλεξανδράκης, πάμπολλοι άλλοι.
Και ο Κώστας βεβαίως. Ο Κώστας Μουσάδης, ο «Κοκός», μέλος άλλοτε του περίφημου «Τρίο Ατενέ», που μαζί με τη Νάνα Μούσχουρη γύρισαν όλη την υφήλιο. Τέτοιο τρισένδοξο παρελθόν. Μα και σήμερα, τι μπρίο, τι κέφι! Ηρθε με την κιθάρα του και έδωσε ρέστα. Σε κάθε στροφή σηκωνόταν όρθιος και βροντούσε τα πόδια του στο πάτωμα, με τέτοια χαρά που δεν γινόταν να μην τη συμμεριστείς. Και τι δεν μας είπε αυτός ο άνθρωπος με τη λευκή πια κοτσίδα. Στα γαλλικά και στα ελληνικά. Από τη «Nathalie» του Ζιλμπέρ Μπεκό μέχρι το τραγούδι του πεθερού μου «Και ο μήνας έχει εννιά». Καταλαβαίνετε, ο Θάνος κατασυγκινήθηκε.
Συγκινήθηκα και του λόγου μου ακούγοντας το αγαπημένο μου. «… Ακόμα κι αν φύγεις/ για τον γύρο του κόσμου/ θα’ σαι πάντα δικός μου/ θα είμαστε πάντα μαζί…». Και φρέσκα τραγούδια, που δεν τα γνωρίζω καν, όπως το άσμα «Στο καφέ του χαμένου χρόνου» του Μαχαιρίτσα, αλλά στη δεύτερη στροφή τα μαθαίνεις και τα σιγολές κι εσύ. Τελικώς το τραγούδι μεγάλο ψυχοφάρμακο. Δοκιμάστε το και θα με δικαιώσετε. Να δηλαδή, μια μέρα «σκουντουφλάτε»… αρχίστε να λέτε ένα, δύο, τρία τραγουδάκια που σας αρέσουν. Ολη η δυσθυμία θα αρχίσει να μειώνεται βαθμηδόν, μέχρι που γρήγορα θα εξατμιστεί εντελώς. Αν μάλιστα έχετε και κάποιον φίλο ερασιτέχνη τραγουδιστή, πηγαίνετε μιαν αυτοκινητάδα μαζί του. Βοηθά πολύ αν κάποιος άλλος την ξέρει τη δουλειά. Γιατί θα ξέρει και τα λόγια. Και διαμιάς το κέφι μας αλλάζει. Ανοίγει η καρδιά μας.
Η Ελένη Ροδά μάς τραγούδησε βεβαίως και όλα τα παλιά της άσματα: «… Μη βροντοχτυπάς τα ζάρια, όσοι είναι παλικάρια, τη ζωή τους την περνούν στις σκαλωσιές/ Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες, η δουλειά κάνει τους άντρες, το γιαπί το πηλοφόρι, το μυστρί…», που το ψέλνω η ίδια στους δήθεν άνεργους τεμπελαραίους φίλους μου. Η κάθε συντροφιά, το κάθε τραπέζι, γύρευε τα δικά του. Που η Ελένη και ο Κώστας τα λέγανε με χαρά. Ετσι όλοι μάθαμε τους νταλκάδες του καθενός μας!
Λαχείο την κάναμε. Φάγαμε κιόλας. Οχι υψηλή κουζίνα, απλά ψητά κρέατα, κοτόπουλο, λαχανοντολμάδες και υπέροχες πατάτες τηγανητές. Το τρώγειν εδώ δεν αποτελεί το κύριο συμβάν. Εδώ θα έρθετε για το κέφι, για την ευφρόσυνη διάθεση που χαρίζει αυτή τη μυστηριώδη έκσταση, το να μοιράζεσαι με τους άλλους μιαν ώρα ευφορίας, πανηγυριού. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, τις φορές εκείνες που κάπου βρεθήκατε και αρχίσατε το τραγούδι. Νεύρα, θυμός, μελαγχολία, εξαφανίστηκαν. Φιναλμέντε, είναι τόσο απλό. Πείτε στον εαυτό σας ένα τραγουδάκι, έτσι σαν χάδι, σαν ένα μικρό φιλί.
