Το μουσικό σύμπαν των Beach House από τη Βαλτιμόρη συμπυκνώνεται μέσα σε ένα απλό αλλά δύσκολα περιγράψιμο επίθετο : ονειρικό . Από το 2004 με την πρώτη τους δουλειά άρχισαν να σκαλίζουν επίμονα τη ρίζα της ευαισθησίας τους και να σχηματίζουν τον ιστό μιας μουσικής πρότασης που παρέπεμπε σ’ έναν κόσμο θολό και αέρινο .
Με τις επόμενες κυκλοφορίες ο ήχος τους βυθίστηκε περισσότερο μέσα στην ομίχλη . Πήρε τα χρώματα των φθινοπωρινών φύλλων , το δέρμα μιας βροχερής μέρας σε απόμερες παραλίες , την ανάσα του αέρα που στροβιλίζεται στην άσφαλτο . Έγινε κύμα μιας γλυκύτητας σχεδόν μαγικής , που ήρθε για να καθαρίσει την ψυχή από τα τελευταία ίχνη πάγου .
Το μυσταγωγικό αυτό παιχνίδι βρήκε την τελειότερη έκφρασή του με το προηγούμενο άλμπουμ του συγκροτήματος Teen dream στη θρυλική εταιρεία Sub Pop , στην οποία ανδρώθηκε ο ήχος του grunge στις αρχές της δεκαετίας του 90 με την κυκλοφορία του ιστορικού Nevermind των Nirvana . Μακριά από τον ήχο που καθιέρωσε τη συγκεκριμένη εταιρεία , το Teen dream ήταν ένα κομψοτέχνημα ευαισθησίας , ένα έργο που απέδιδε με ευλαβικό τρόπο τα συστατικά του μουσικού οράματος των Beach House .
Αναζητώντας παραλληλισμούς με το παρελθόν , θα έλεγα ότι o ήχος του συγκροτήματος παραπέμπει στους Mazzy Star ή και στους Slowdive , δύο σχήματα που ανήκουν στο λεγόμενο ρεύμα του Shoegaze , και βασίζεται στις υπνωτικές κιθάρες , στα στοιχειωμένα πλήκτρα που ανασύρουν υποβλητικές , σχεδόν εύθραυστες μελωδίες και στη μεθυστική φωνή της Victoria Legrand , ανιψιάς του κορυφαίου Γάλλου συνθέτη κινηματογραφικής μουσικής Michel Legrand [και του οποίου το περίφημο Windmills of your mind αποτελεί ένα από τα κορυφαία τραγούδια όλων των εποχών ] .
Το καινούργιο τους πόνημα Bloom κυκλοφορεί στις 15 Μαΐου . Ηχητικά και υφολογικά δε διαφοροποιείται σημαντικά από τις προηγούμενες δουλειές τους και ιδιαίτερα από το Teen dream .Ωστόσο οι συνθέσεις εδώ είναι περισσότερο μεστές , άρτια αναπτυγμένες , ισορροπώντας ανάμεσα στο όνειρο και στη συναισθηματική έκρηξη . Το Myth που ανοίγει το άλμπουμ είναι ένα τέλειο single , φέρνοντας από την πρώτη στιγμή στ’ αυτιά ένα πέλαγος λυρισμού και κάνοντας το αίμα κάθε απαιτητικού ακροατή να σηκωθεί όρθιο μέσα στις φλέβες . Στο Wild ο ρυθμός ανεβαίνει και το τελικό αποτέλεσμα κατακλύζει το μυαλό με new wave αναθυμιάσεις από τη βρετανική σκηνή των 80’s . Το Lazuli ξεκινά με μία αθώα παιδική μελωδία και ξετυλίγεται σε έναν εθιστικό παιάνα με τις αναπνοές της Victoria να κεντούν μαγικά τις νότες .
Eκεί που μεγαλουργεί όμως φωνητικά είναι στο Other people , με την εναλλαγή χαμηλών και ψηλών τόνων και με τα πλήκτρα να οδεύουν στο τέλος σε ψυχεδελικά μονοπάτια . Στο Hours οι κιθάρες δημιουργούν ένα κρυστάλλινο πλέγμα που παγιδεύει τη φωνή της Victoria και την κάνει ν’ ακούγεται απόκοσμη . Το Troublemaker στροβιλίζεται πάνω σε αλλεπάλληλα στρώματα από μελωδίες , για να καταλήξει σε μια υπέροχη λυρική φράση στο ρεφραίν . Το New year είναι περισσότερο ρυθμικό και παντρεύει θαυμάσια τις ελεγειακές του κορυφώσεις με έναν βαθύ σουρεαλιστικό βόμβο . Το On the sea προσεγγίζει με λιτό τρόπο τον ορισμό της ομορφιάς.
Την απόλυτη μαγεία του ονειρικού σύμπαντος των Beach House τη συναντά ωστόσο κανείς στo Wishes και στο Irene που κλείνει το άλμπουμ . Ειδικά το τελευταίο εξελίσσεται σταδιακά από μια μονότονη μουσική γραμμή σε ένα λυτρωτικό παραλήρημα κι εκτοξεύει προς κάθε κατεύθυνση τις ιαματικές του ιδιότητες . Αν ,λοιπόν , υπάρχει θεραπεία της ψυχής μέσω της μουσικής , αξίζει ν’ αφήσει κανείς αυτό το άλμπουμ να τον παρασύρει στα μαγικά του τοπία και να χάσει έστω και για λίγο εκεί τις αισθήσεις του .
