Ο Κώστας Καραμανλής. Και η Ντόρα. Και ο Καρατζαφέρης. Ολοι αυτοί θα επανακάμψουν, λέει, στη Νέα Δημοκρατία, μπας και ανακάμψει το κόμμα. Δεν το λέμε εμείς, νεοδημοκράτες το λένε…
Αυτό θα πει ανανέωση. Κυρίως, όμως, αυτό θα πει να λαμβάνεις και να αντιλαμβάνεσαι το μήνυμα των εκλογών. Λένε, κατ΄ ουσία, ότι δεν τους ψήφισε ο λαός επειδή ο Σαμαράς δεν είχε πολύ περισσότερο δίπλα του (ή, από πάνω του, στην ιεραρχία) τον αποτυχημένο τ. πρωθυπουργό και δύο διαγραφέντες ή αποστάτες, όπως θέλετε πείτε τους, που επίσης απέτυχαν να εισέλθουν στη Βουλή στις τελευταίες εκλογές. Και οι οποίοι, όλοι τους, ψήφισαν και στήριξαν τα μνημόνια – εξ ού και ο εξοστρακισμός τους…
Στο δε ΠαΣοΚ ο Βαγγέλης Βενιζέλος δέχεται προτάσεις (και σκέφτεται, λέει) να διαλύσει το κόμμα και να φτιάξει καινούργιο. Με άλλα λόγια, να αλλάξει το όνομα. Είναι, βεβαίως, μια καινοτομία, στην οποία, όπως θρυλείται, ήταν το 2000 έτοιμος να προχωρήσει ο Κ. Σημίτης, αλλά δεν το έκανε και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Η ίδια ιστορία, που δείχνουν να αγνοούν όσοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι στο περιτύλιγμα – και όχι στην ουσία.
{{{ moto }}}
Τα δύο κυρίαρχα έως πρότινος αστικά κόμματα έχουν, μέσα στη δίνη της συντριβής τους μια ευκαιρία. Δεν ξέρω αν είναι μικρή ή μεγάλη – μάλλον όμως είναι η τελευταία για το καθένα: να αλλάξουν εκ βάθρων. Να λειτουργήσουν πρώτα στο εσωτερικό τους με πρόγραμμα, δημοκρατικές αρχές, αξίες και κριτήρια. Να πείσουν νέους ανθρώπους με όραμα και ικανότητες να επενδύσουν τα όνειρα και τα ταλέντα τους στην πολιτική. Και να αναδειχθούν ως η επόμενη πρόταση προς τις υγιείς δυνάμεις της κοινωνίας.
Αυτό βεβαίως δεν γίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Πλανώνται ωστόσο αν νομίζουν ότι σε ένα μήνα ή ένα χρόνο θα καταφέρουν, με πρόσωπα και πρακτικές από το κακό παρελθόν τους, να αλλάξουν τη μοίρα τους. Αν συνεχίσουν να χάνουν χρόνο και να αναβάλλουν την εκρίζωση των καμένων και την αναδάσωσή τους, τα ίδια θα φυτοζωούν, αλλά (και αυτό είναι το χειρότερο) η χώρα θα υποφέρει μεταξύ λαϊκιστών και ακραίων…
Ενας είναι ο δρόμος για τη Νέα Δημοκρατία και το ΠαΣοΚ: να ανακαλύψουν πάλι τους εαυτούς τους. Να επανιδρύσουν (τους) πολιτικούς σχηματισμούς – ακόμη και αν χρειαστεί να τους καταργήσουν. Ούτως ή άλλως καταργημένοι είναι από τους ψηφοφόρους τους.
Είναι βέβαιο ότι με επιλογές που συρρίκνωσαν τα δύο αυτά κόμματα, μα κυρίως την Ελλάδα, δεν πείθουν πια ούτε τους ίδιους.
Ολοι αυτοί πρέπει να μας αποχαιρετούν σιγά σιγά. Και όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι. Χωρίς «διαφημιστικές» εξαιρέσεις και άλλα τρικ.
