Το styling λοιπόν. Μπας και είμαι εκτός θέματος; Καθόλου! Γιατί αυτό-το στυλ εννοώ- αποτελεί την αισθητική όψη της κατάπτωσης που βιώνει η χώρα εδώ και καιρό. Δηλαδή από την αρχοντοβλαχιά ή την καραβλαχιά και με εφαλτήριο τον ασυγκράτητο μικροαστισμό, μετακινηθήκαμε στον Armani. Οπως στην Οικονομία, την καθημερινή συμπεριφορά όπως σε όλα. Μια μαϊμού που φοράει Valentino και σουλατσάρει με παπούτισα Prada. Γιατί να ξέρεις. Το στυλ δεν έχει να κάνει μόνο με τα ρούχα. Αρχίζει από το βάδισμα και προχωράει σε κάθε τι που φέρει πάνω του κάθε πλάσμα.
Πάρτε για παράδειγμα τους πολιτικούς. Με το πανομοιότυπο κοστούμι-συνήθως μπλε σκούρο-και την πανομοιότυπη γραβάτα. Αντε μερικές φορές να είναι κόκκινη. Με επιχειρήματα κοπιαρισμένα από το κομματικό κέντρο. Μαγνητόφωνα και παπαγαλάκια. Να ωρύονται για να καπακώσουν τον συνομιλητή τους Κι αυτός να καπακώσει τον αντίπαλό του. Προσέξτε την κίνηση των χεριών τους. Η αρχοντοβλαχιά αγκαλιά με τον κομπασμπό, τον ναρκισισμό και την ξύλινη ρητορία. Πάρτε για παράδειγμα τις βουλευτίνες. Οι οποίες οικιωθελώς έχουν εξαφανίσει κάθε ίχνος θηλυκότητας από πάνω τους. Γιατί το ερωτεύσιμο, σου λέει, δεν είναι αξιοπρεπές, αλλά προσβλητικό. Ετσι μεταποιούνται και εξαφανίζουν από πάνω τους κάθε θηλυκό χυμό. Και ταυτόχρονα μ αυτό προσπαθούν να προσομοιάσουν στους άρρενες βουλευτές. Ετσι πιστεύουν ότι επιδεικνύουν ισοδύναμο με τους άνδρες, δυναμισμό. Και έτσι μαζί με τον επιτηδευμένο, ενδυματολογικά, πουριτανισμό, νομίζουν ότι γίνονται ελκυστικές προς το συντηρητικό κοινό.
Ολα αυτά τα εξωτερικά χαρακτηριστικά συνθέτουν το εσωτερικό περιεχόμενο καθενός εξ αυτών. Το μέσα αποτυπώνεται από κάθε ίχνος εξωτερικού στοιχείου και από κάθε έκφραση του σώματος και της καθημερινής μας συμπεριφοράς. Το στυλ δεν έχει να κάνει, όπως οι περισσότεροι πιστεύουν, με την κοινωνική τάξη. Ούτε με την ηλικία, ούτε ακόμα με το πάχος. Εχω συναντήσει φτωχούς ανθρώπους που σε καθηλώνουν με την έμφυτη αρχοντιά τους. Και αντιθέτως. Εχω πέσει άπειρες φορές σε ματσωμένους και φραγκάτους που σε αηδιάζουν με την χυδαιότητά τους. Μπορεί, ας πούμε, η βωμολοχία ενός στυλάτου-εκ γενετής ανθρώπου-να ακούγεται κομψά και αντιθέτως η προσποιητή ευγένεια κάποιου άλλου να ακούγεται σαν βρισιά. Το στυλ είναι κυρίως υπόθεση ενός κυτταρικού πολιτισμού που ο φέρων αυτό το σπάνιο χάρισμα, το καλλιεργεί αβίαστα καθημερινά.
Με απλά λόγια το επίπεδο του styling αποδεικνύει το μέγεθος της αυθεντικότητάς μας. Επειδή λοιπόν η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας έχει απωλέσει την αυθεντικότητά του. Και επειδή αργά αλλά σταθερά, εδώ και πολλά χρόνια μικροαστικοποιηθήκαμε και έτσι μεταλλαχθήκαμε σε κάτι που δεν ξέρουμε να το υποστηρίξουμε. Γι αυτό η τάδε πανάκριβη τουαλέτα στο σώμα μιας νεόπλουτης συζύγου ή ερωμένης μοιάζει με πατσαβούρα κουζίνας και τουαλέτας. Οπως μαϊμουδίζουμε ότι είμαστε ευρωπαίοι, έτσι μαιμουδίζουμε ότι είμαστε μοδάτοι και καλοντυμένοι. Μαϊμού Οικονομία, Μαϊμού Φορολογία. Μαϊμού Δημοκρατία. Μαϊμού ευρωπαίοι. Να το παραδεχτούμε. Οι περισσότεροι εξ ημών και υμών δεν ξέρουν ούτε να ντυθουν, ούτε να συμπεριφερθούν, ούτε να φάνε, ούτε να ερωτευτούν. Και που ‘σαι. Με γρέντζα στις φτέρνες. Με φέσι Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Και με φουστανέλα κυκλοφορείς. Και το χειρότερο; Κάνεις πως δεν το ξέρεις!
