Δύο είναι οι εστίες μόλυνσης στο Ελληνικό ποδόσφαιρο: τα «στημένα» παιχνίδια και ο φασισμός της οπαδικής βίας. Το πρώτο «απόστημα» ήδη έσπασε, αλλά είναι αμφίβολο ότι καταφέρθηκε το τελειωτικό χτύπημα στη μαφία των υποκοσμικών στοιχείων με τον ογκώδη σωματότυπο και τα δολοφονικά ένστικτα. Σημασία έχει μόνο πως ο τροχός άρχισε επιτέλους να ξεκολλάει από τη λάσπη…
Στο θέμα της βίας, όμως, η λάσπη δείχνει μέχρι στιγμής να κερδίζει θριαμβευτικά την παρτίδα. Χρόνια τώρα οι μηχανισμοί της πολιτείας αποδεικνύονται ανίσχυροι (ή μήπως κι απρόθυμοι;) να εξαλείψουν ένα νοσηρό φαινόμενο που διώχνει σιγά-σιγά τους πραγματικούς φιλάθλους από τα γήπεδα. Η ουσιαστική ατιμωρησία των κάφρων και των ΠΑΕ που τους στεγάζουν ισοδυναμεί με επίσημη ασυλία στους αλήτες των γηπέδων, και ενθαρρύνει ευθέως την διαιώνιση των φαινομένων βίας στους αθλητικούς χώρους.
Οι φρικαλεότητες του πρόσφατου «ντέρμπι» ΠΑΟ-ΟΣΦΠ δεν αποτελούν πρωτόγνωρο, ούτε μεμονωμένο φαινόμενο. Παρόμοια έκτροπα, για παράδειγμα, συνέβησαν πριν λίγους μήνες στο ίδιο γήπεδο, υπό την ανοχή, συμπτωματικά, του ίδιου διαιτητή. Οι λεγόμενοι «οργανωμένοι» οπαδοί της ΑΕΚ (ομάδας που υποστηρίζει ο γράφων) εξάντλησαν τα όρια ανοχής των αθλητικών αρχών όταν εισέβαλαν με βίαιο τρόπο στον αγωνιστικό χώρο αρκετά λεπτά πριν τη λήξη του τελικού του Κυπέλλου Ελλάδος, χτυπώντας αντίπαλους ποδοσφαιριστές αλλά και τον ίδιο τον διαιτητή! Δεν μπήκαν από ασυγκράτητη παρόρμηση να πανηγυρίσουν, ούτε με σκοπό να διαμαρτυρηθούν (η ομάδα τους κέρδιζε ήδη με ευρύ σκορ, έχοντας απολαύσει και σχετική εύνοια από την διαιτησία). Ήθελαν μόνο να κάνουν επίδειξη δύναμης, να βροντοφωνάξουν πως η βία τους είναι πάνω από αθλητικά ιδεώδη και έντιμες νίκες μέσα στους αγωνιστικούς χώρους… Και το πέτυχαν απόλυτα!
Ο διαιτητής της συνάντησης δεν τόλμησε (ως όφειλε) να κηρύξει τον αγώνα διακοπέντα εις βάρος της ΑΕΚ, η αντίπαλη ομάδα δεν τόλμησε, με τη σειρά της, να κάνει ένσταση, με την οποία θα κέρδιζε το παιχνίδι (έστω «στα χαρτιά») και, σαν κερασάκι στην τούρτα, η ΑΕΚ (της οποίας η διοίκηση επί σειρά ετών δέχεται ως ισότιμο συνομιλητή τον άνθρωπο που εισήγαγε τον χουλιγκανισμό στο σύλλογο) γλίτωσε με μια τιμωρία-χάδι που, ακόμα και σε πολλούς απ’ τους φιλάθλους της (του γράφοντος συμπεριλαμβανομένου) φάνηκε σκάνδαλο! Και η πολιτεία γι’ ακόμα μια φορά έκλεισε φοβισμένη το μάτι στους ταραχοποιούς, προσπαθώντας να κατευνάσει τα άγρια ένστικτά τους με το βότανο της ατιμωρησίας… Αποτελούν σίγουρα τεράστια νίκη για τις αθλητικές αρχές της χώρας οι χειροπέδες στα χέρια κορυφαίων παραγόντων του ποδοσφαίρου, οι οποίοι το μολύνουν με πρακτικές παράνομης κερδοσκοπίας. Αρκεί, βέβαια, το μαχαίρι να φτάσει όσο βαθιά χρειάζεται για να καθαρίσει οριστικά η σήψη στο άθλημα…
Τώρα όμως πρέπει να πάρουν σειρά και οι βαρόνοι της βίας στις εξέδρες, αλλά και οι συνένοχες ΠΑΕ που, για λόγους ιδιοτελείς, δεν προχωρούν στην αναγκαία κάθαρση των οπαδικών χώρων (αυτών τουλάχιστον στους οποίους έχουν εκχωρήσει άδεια εισόδου στα γήπεδα). Για να φύγει, επιτέλους, από τα γήπεδα του ποδοσφαίρου –και όχι μόνο- η οργανωμένη αλητεία των περιθωριακών, τους οποίους κάποιοι «καθοδηγητές» μεθοδικά στρατολογούν και χρησιμοποιούν ως δυνάμεις κατοχής των ομάδων που υποτίθεται πως «αγαπούν»…
