Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ξεκίνησε άτυπα μέσα σε μια συγχυσμένη ατμόσφαιρα μια προεκλογική περίοδος για εκλογές οι οποίες δεν ξέρουμε πότε ακριβώς θα γίνουν. Το κλίμα στην κοινωνία; Με μια μόνο λέξη. Πολεμικό. Όλοι εναντίων όλων. Μια μικρή, θα έλεγα, μερίδα κόσμου που νιώθει πλέον βαριά τις συνέπειες της ύφεσης στην ζωή του βλέπει τους πάντες για εχθρούς, είτε αυτοί είναι καλλιτέχνες, είτε άνθρωποι που απλός έχουν μια διαφορετική οπτική για αυτό που βιώνει η χώρα, τους προπηλακίζει, τους γιαουρτώνει, τους χλευάζει, προσπαθεί να τους κάνει να σωπάσουν. Μια άλλη μερίδα, αρκετά σημαντική σε ποσοστό κρατάει μια ουδέτερη στάση. Ούτε επικροτεί, ούτε αντιτίθεται σε αυτές τις ακραίες εκδηλώσεις αδιαφορώντας ουσιαστικά για την ζουγκλοποίηση τις κοινωνίας.
Οι υπόλοιποι που μένουν και βλέπουν μέσα από την κρίση μια ευκαιρία για αλλαγές που μπορούν να συντελεστούν στην χώρα ώστε να καταφέρουμε και εμείς να γίνουμε επιτέλους ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος προσπαθούν να κοινωνήσουν τις απόψεις τους με τον φόβο ότι θα γίνουν αντιπαθείς σε φίλους και γνωστούς φορώντας την ταμπέλα του προδότη, του Τροϊκανού, του νεοφιλελεύθερου, αυτού που έχει από πίσω του συμφέροντα που τον στηρίζουν. Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που επιτρέπει ελεύθερα να ακούς τις απόψεις που δεν σου αρέσουν, που επιτρέπει να λες τις δικές σου και ας μην αρέσουν σε άλλους.
Αν αυτό που ζούμε τώρα είναι χούντα, όπως λένε κάποιοι – μαζί τους και εγώ καμία φορά – αυτοί οι ίδιοι φέρονται δημοκρατικά αν τυχών ακούσουν κάτι άλλο από αυτό που αυτοί έχουν αποφασίσει ότι είναι το σωστό; Η αλήθεια είναι πως όπως έχει η κατάσταση όλοι έχουν κάποιο δίκιο, όλοι έχουν επιχειρήματα. Όμως το ερώτημα είναι: Θα μείνουμε να συζητάμε τα επιχειρήματα, κλαίγοντας για αυτά που χάσαμε, βρίζοντας για αυτά που θα έρθουν και ουσιαστικά μιζεριάζοντας χωρίς να μπορούμε να σκεφτούμε και να δούμε καθαρά τις όποιες ευκαιρίες για αλλαγή των ελλειμματικών καταστάσεων που έφεραν εδώ την χώρα μας;
Χρειαζόμαστε αισιοδοξία, καθαρή ματιά, αλλαγή νοοτροπιών του πολιτικού συστήματος που μας έφερε εδώ, της δημόσιας λειτουργίας του κράτους ενός κράτους που θα εργάζεται φιλότιμα, με διαφάνεια, αξιοκρατικά χωρίς να θεωρεί τους πολίτες εχθρούς του αλλά κομμάτια δικά του. Πρέπει σε αυτή την χώρα επιτέλους να λειτουργήσουμε ως κοινωνία, πρέπει να σταματήσουμε να θεωρούμε τον διπλανό μας εχθρό. Τα κόμματα στις προτάσεις τους για πρώτη φορά θα πρέπει να πουν την απόλυτη αλήθεια στον κόσμο, δεν θα τους συγχωρέσει ο λαός ούτε “λεφτά υπάρχουν”, ούτε επανιδρύσεις, δεν θα συγχωρέσει τίποτε.
Πρέπει οι πολιτικοί, τα κόμματα, να πούνε την αλήθεια, να κάνουν τις σωστές και απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, να διορθώσουν τις όποιες αδικίες. Αν μέχρι τώρα ο κόσμος έχει δεχθεί ψύχραιμα και στωικά, όλες αυτές τις αλλαγές στην ζωή του – τηρουμένων των αναλογιών – είναι επειδή βάζει στην ζυγαριά και την δική του ενοχή και συμμετοχή σε όλα τα στραβά όλων αυτών των χρόνων. Πλέον δεν θα τον βάλει συμμέτοχο αν τον κοροϊδέψουν ξανά. Θα βγει αληθινός ο Γ. Παπανδρέου που έλεγε πριν ένα χρόνο ότι θα μας πάρουν με τις πέτρες.
