Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναφέρεται στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 9ης Δεκεμβρίου ως ιστορική στιγμή – σταθμό στην πορεία της ενωμένης Ευρώπης. Όχι μόνο για την απόφαση του Λονδίνου να υποβάλλει αίτηση διαζυγίου από αυτό που συνηθίζει να αποκαλεί «ήπειρος» (the Continent). Όχι μόνο για τα όσα αποφασίστηκαν αλλά για εκείνα τα αναγκαία που δεν αποφασίστηκαν, αφήνοντας και πάλι την Ευρώπη χωρίς άμεση, πειστική και, άρα, αποτελεσματική απάντηση στην κρίση. Οι αγορές ήδη στέλνουν αποθαρρυντικά μηνύματα.
Τα όσα αποφασίστηκαν είναι λίγο πολύ γνωστά. Ευρωπαϊκή οικονομική διακυβέρνηση, δημοσιονομική ευταξία, κυρώσεις στους «δημοσιονομικά απείθαρχους» κλπ. Θετικά όλα αυτά. Αποτελούν αναγκαίες μεν, μακροπρόθεσμες δε, θεσμικές αλλαγές και βελτιώσεις. Βραχυπρόθεσμα όμως; Τώρα; Σήμερα, τι;
Όταν καίγεται το σπίτι σου τρέχεις να σβήσεις τη φωτιά. Δεν ασχολείσαι με το οργανόγραμμα της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας. Αυτό λέει η κοινή λογική. Όχι όμως οι αποφάσεις της 9ης Δεκεμβρίου.
Πρώτα αντιμετωπίζεις την κρίση και μετά, ή παράλληλα έστω – και πάντως όχι πριν – κτίζεις την απαραίτητη σταθερή και δημοσιονομικά νοικοκυρεμένη Ευρωζώνη. Εάν όμως αντιστραφεί αυτή η ιεράρχηση κινδυνεύουμε να μην έχουμε Ευρωζώνη για να «νοικοκυρέψουμε».
Αναμφισβήτητα, η οικονομική διακυβέρνηση, η δημοσιονομική σταθερότητα, η σύνεση και η υπεύθυνη διαχείριση στις χώρες της Ευρωζώνης είναι η προϋπόθεση sine qua non για ασφαλή πορεία στο οξύτατα ανταγωνιστικό, παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον.
Άλλωστε, αυτή η διαδικασία έχει ήδη αρχίσει. Με την αναμόρφωση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Με την υιοθέτηση της δέσμης των έξι νομοθετικών μέτρων για την οικονομική διακυβέρνηση που βάζουν το θεμέλιο για ενισχυμένη δημοσιονομική πειθαρχία και αποφυγή υπερβολικών μακροοικονομικών ανισορροπιών.
Παρ’ όλα αυτά η κρίση δεν κόπασε. Το αντίθετο συμβαίνει. Ο ΟΟΣΑ προβλέπει για το 2012 σημαντική επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης στην Ευρωζώνη στο 0,2% από 1,6% φέτος και αύξηση της ανεργίας στο 10,3% από το φετεινό 9,9%.
Κάτι άλλο χρειάζεται, λοιπόν. Και χρειάζεται τώρα.
Και αυτό είναι:
1.Η δυνατότητα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας να καταστεί δανειστής έσχατης ανάγκης για τα κράτη της Ευρωζώνης σε περιόδους κρίσης. Αυτό δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην πληθωριστική χρηματοδότηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων ούτε και αναστολή των προγραμμάτων δημοσιονομικής εξυγίανσης.
2.Η έκδοση ευρω – ομολόγων.
3.Η ταχεία προώθηση ενός αξιόπιστου και σταθερού θεσμικού πλαισίου με την οικοδόμηση της δημοσιονομικής ενοποίησης.
4.Ένα επιθετικό πρόγραμμα επενδύσεων ώστε να γίνει η Ευρώπη πιο ανταγωνιστική.
Στις 9 Δεκεμβρίου η Ευρώπη, υπό την αφόρητη πίεση της καλπάζουσας κρίσης, έκανε με καθυστέρηση 20 χρόνων ένα σοβαρό βήμα προς την οικονομική της ενοποίηση. Όλοι κατανοούν πλέον ότι ενιαίο νόμισμα με 17 ή περισσότερες διαφορετικές οικονομίες είναι απλώς μια πολιτική χίμαιρα.
Όμως το πρόβλημα παραμένει. Η Ευρωζώνη και, κατ’ επέκταση, η Ευρωπαϊκή Ένωση αντιμετωπίζουν όχι μία αλλά τέσσερις κρίσεις ταυτόχρονα -κρίση κρατικών χρεών, τραπεζικού συστήματος, επενδύσεων και κρίση αποτελεσματικής λειτουργίας. Όλες αυτές αθροίζονται σε μία. Κρίση πολιτικής. Κρίση οράματος και προοπτικής.
Αυτήν καλούνται να αντιμετωπίσουν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες με πρώτη εκείνην της Γερμανίας. Οφείλουν, οφείλουμε να πετύχουμε.
Εάν αποτύχουμε, οι ευρωπαϊκοί λαοί πρώτα και η Ιστορία μετά θα αναζητήσουν ευθύνες για το πώς η Ευρώπη διαλύθηκε, για τρίτη φορά μέσα σε περίπου εκατό χρόνια. Από το 1914 στο 2014.
Ο κ. Γ. Κουμουτσάκος είναι Ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας
