Το ποδήλατο μπαίνει πια δυναμικά στη ζωή των πόλεων. Των ελληνικών πόλεων γιατί αλλού αυτοί ισχύει είτε από δεκαετίες (Ολλανδία για παράδειγμα) είτε από καιρό (Παρίσι). Από κάθε άποψη αυτό είναι καλό.
Όταν αντικαθιστά το ΙΧ για τις καθημερινές διαδρομές και τις κοντινές εκδρομές του Σαββατοκύριακου, περιορίζει χωρίς αυταρχικά μέτρα τον κυκλοφοριακό φόρτο και τη ρύπανση της ατμόσφαιρας, βελτιώνει την υγεία των ποδηλατιστών, μειώνει τους αστικούς θορύβους. Το Πεκίνο ήταν πόλη ποδηλατιστών. Τώρα είναι πόλη αυτοκινητιστών. Και φυσικά του πιο ασφυκτικού νέφους.
Φαίνεται ότι οι αρχές κάτι επιτέλους κατάλαβαν και οι δημοτικές εκλογές ξύπνησαν πολλούς Υπάρχουν σχέδια για δεκάδες χιλιόμετρα ποδηλατοδρόμων.
Προστατεύεται ήδη ο «παραδοσιακός» ποδηλατικός περίπατος της πρωτεύουσας το βράδυ κάθε Παρασκευής, θεσπίστηκε η μεταφορά ποδηλάτων με το Μετρό και άλλα μέσα, ενισχύεται τουλάχιστον ηθικά ο ποδηλατικός αθλητισμός (όπως ο γύρος της Αττικής περιμένοντας τον Γύρο της Ελλάδας) που είναι τόσο περιθωριακός στη χώρα μας και τόσο μαζικά δημοφιλής σε τόσες άλλες χώρες.
Το ποδήλατο ενισχύει και την οικονομία. Δημιουργούνται ευκαιρίες απασχόλησης με την εμπορία και συντήρηση των ποδηλάτων.
Επανεμφανίζονται τα «ποδηλατάδικα» που είχαν εξαφανιστεί. Και μακάρι να οργανωθεί και εδώ, όπως στο Παρίσι και σε τόσες άλλες πόλεις, το σύστημα πολύ φτηνής ενοικίασης ποδηλάτων. Γιατί να μην ιδρυθούν και πρότυπες εταιρείες κατασκευής τους;
Όλα ωραία και καλά; Από μια άποψη, ναι. Από μια άλλη άποψη «κάθετα» όχι.
Και να γιατί:
Με τον ενθουσιασμό των νεοφώτιστων «ιδεολόγων – οικολόγων» και την παραδοσιακή άποψη ότι οι κανόνες ισχύουν μόνο για τους άλλους ή επαναστατικά για κανέναν, είναι όλο και περισσότεροι οι ποδηλάτες και οι ποδηλάτισσες που ανταγωνίζονται κακούς αυτοκινητιστές και διτροχάκηδες σε γνωστές και επικίνδυνες για τους ίδιους και τους
άλλους αντικοινωνικές συμπεριφοράς.
Περιληπτικά : σερφάρουν απότομα πανικοβάλλοντας ακόμα και τον πιο φιλοποδηλάτη οδηγό με κίνδυνο να
προκληθούν σοβαρά ατυχήματα, αποφεύγουν το προσταστευτικό κράνος, δεν σέβονται τα φανάρια, τρέχουν πάνω στα ήδη πολυφορτωμένα πεζοδρόμια, θεωρούν συχνά ότι οι πεζόδρομοι είναι και ποδηλατοδρόμοι, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν ανύποπτοι διαβάτες, μεγάλοι και παιδιά – τα ποδήλατα δεν ακούγονται καν.
Θα προσθέσω ότι ένας αιφνίδιος φόβος μπορεί να έχει τραγικές συνέπειες για ανθρώπους μεγάλης ηλικίας ή με
καρδιακά νοσήματα.
Θεραπεία : οι ποδηλάτες, ιδιοκτήτες και μη, να διδάσκονται (από το σχολείο ήδη) τα βασικά του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας και, σε περίπτωση ελέγχου, να είναι έτσι σε θέση να απαντήσουν σωστά σε στοιχειώδη
ερωτήματα όπως το αν μπορείς ή όχι να τρέχεις με το ποδήλατό σου πάνω σε πεζοδρόμια…
Είναι ακόμα καιρός για τέτοια απλά μέτρα. Αργότερα, θα έχουμε «Κερατέες».
