Αισθάνεται «πολίτης του κόσμου». Και είναι, καθώς έχει ζήσει στις ΗΠΑ, στη Γαλλία, στην Τουρκία και στην Ελλάδα. Διαισθάνεται ότι επίκειται μια ομαλοποίηση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. «Θα είναι προς όφελος όλων,και του τουρκικού και του ελληνικού λαού» λέει. Ο 42χρονος επιχειρηματίας, δραστηριοποιούμενος στην αγορά ακινήτων, Ζεκί Αβρέν από τον Ιανουάριο του 1993 μοιράζει τους 12 μήνες του χρόνου ανάμεσα στην Αθήνα και στην Κωνσταντινούπολη. Ενας Τούρκος που απευθύνεται στον κάθε Ελληνα, προτάσσοντας το «εμείς εδώ», με τη συνοδεία του ανάλογου ρήματος, σε πρώτο πληθυντικό: «είμαστε, κάνουμε, δημιουργούμε, σκεφτόμαστε». Εξάλλου δημιούργησε οικογένεια στην Ελλάδα, έχοντας νυμφευθεί Ελληνίδα και αποκτώντας τρία παιδιά, τη 13χρονη Λετίσια και τα δίδυμα, Αλέξανδρο και Αννα, 10 ετών.
Ο Ζεκί θεωρεί ότι έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος ανάμεσα στις δύο χώρες: «Είναι ένα συναίσθημα που υπαγορεύει ότι έχουμε μονίμως ανοιχτά θέματα, προερχόμενα κυρίως από το παρελθόν. Αν όμως δίνεις συνεχώς τη θετική σου ενέργεια κοιτάζοντας πίσω, τότε χάνεις τις τρομερές ευκαιρίες που ανοίγονται στο μέλλον». Και αυτές, σύμφωνα με τον Ζεκί, «αφορούνκατ΄ αρχάς τον τομέα των εμπορικών συναλλαγών και του τουρισμού. Τα περιθώρια συνεργασίας είναι μεγάλα και θα τα μεγιστοποιούσε η ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εξάλλουη Ελλάδα ήτανγια χρόνια μόνο το φαινομενικό εμπόδιο, ενώ την ατζέντα και την αρνητική στάση απέναντι στην Τουρκία έχουν καθορίσει άλλοι παράγοντες και οι πιο ισχυρές χώρες». Δεκαεπτά χρόνια στην Ελλάδα, ο Ζεκί δεν συγχωρεί «το πόσο δημιουργικοί και έξυπνοι είμαστε οι Ελληνες σε ατομικό επίπεδο,αλλά κατά περίεργο τρόπο το συλλογικό πνεύμα οδηγεί σε απίθανα αδιέξοδα και καταστάσεις. Δεν μπορεί, για παράδειγμα,να λογίζεται ελευθερία,η κατάχρηση δικαιώματος, ο αποκλεισμός δρόμων,η παραβίαση της ατομικής ελευθερίας του άλλου που θέλει να δράσει και να κινηθεί». Η Τουρκία, από την άλλη πλευρά, «μοιάζει σαν να χειρίζεται δίκοπο μαχαίρι. Στην κοινωνία και στη χώρα έχουν αναπτυχθεί δυναμικές κινήσεις προόδου, αλλά πολλά μέτωπα υστέρησης σε κοινωνικό,θρησκευτικό και πολιτικό επίπεδο παραμένουν ανοιχτά» . Και αν υπάρχει ένα κοινό στοιχείο στους δύο λαούς είναι το ότι «αντιμετωπίζουμε τα πάντα με υπέρμετρες δόσεις υπερβολής, αντί να βρίσκουμε λογικές και εποικοδομητι κές λύσεις». Εχει την πεποίθηση ότι η επίσκεψη του τούρκου πρωθυπουργού «θα βοηθήσει στην εξομάλυνση των σχέσεων.Πρέπει να αντιληφθούμε την κοινότητα συμφερόντων που συνδέουν Ελληνες και Τούρκους στο παγκόσμιο χωριό. Τα θέματα δεν είναι σε καμία περίπτωση εκείνα που ταλάνιζαν τις δύο χώρες πριν από πενήντα χρόνια». Και έχοντας την εμπειρία τής σχεδόν ανά δεκαετία παρουσίας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Τουρκία, υποστηρίζει: «Δεν είναι απαραίτητα λύση και πανάκεια από μόνο του. Ο Ελληνας τώρα θα πιεστεί, όπως ο Τούρκος πιέστηκε και “κατάπιε” τα συνταγογραφημένα φάρμακα,που ούτως ή άλλωςγια τη δοσολογία τουςτο ΔΝΤ δεν άφηνε πολλά περιθώρια. Το ζητούμενο είναι να αλλάξει η νοοτροπία εδώ, που δεν υπολόγιζε σπατάλες και καταχρήσεις.Είναιπάντως ευκαιρία να χαραχθεί μια νέα πορεία» καταλήγει. AΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ
Τον πρώτο καιρό στην Αθήνα οι Ελληνες τον αντιμετώπιζαν«με περίεργο τρόπο»:«Στις παρέες, όποτε η κουβέντα περιστρεφόταν στα ελληνοτουρκικά,βρισκόταν κάποιος που ξεσπάθωνε,διατυπώνοντας εθνικιστικές θέσεις. Οταν μάθαινε ότι είμαι Τούρκος, τότε άλλαζε άρδην τη στάση του. “Δεν έχω πρόβλημα,προσωπικά” έλεγε“αυτό είναι το κλίμα εδώ”». Ο Ζεκί θεωρεί σπίτι του«και την Αθήνα και την Πόλη. Εδώ μένω στο Κολωνάκι,εκεί στο Μπεμπέκι». Είναι σχεδόν διαρκώς με μια βαλίτσα στο χέρι.«Μόνο πέρυσι πέταξα περίπου 300 φορές πηγαινέλα» σημειώνει.Οταν κλείνει τα μάτια,ονειρεύεται θάλασσα. «Το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.Και τον Βόσπορο».Και αν και προτιμά τον εσπρέσο, τονίζει: «Δεν υπάρχει ούτε ελληνικός ούτε τουρκικός καφές.Η τέχνη του βραστού καφέ μάς ήρθε από την Περσία μέσω των Αράβων».
