«Το κτήνος στο φεγγάρι»
Του Ρίτσαρντ Καλινόσκι στο θέατρο Πορεία
Σκηνοθεσία: Στάθης Λιβαθινός. Παίζουν: Δημήτρης Τάρλοου, Ταμίλα Κουλίεβα, Γιώργος Μπινιάρης, Ρωμανός Μπολώτας
Ενα ιστορικό γεγονός ιδωμένο μέσα από την ανθρώπινη ιστορία ενός ζευγαριού Αρμενίων στις αρχές του 20ού αιώνα στην Αμερική. Αυτός είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο ο Καλινόσκι έστησε την ιστορία του Αράμ και της Σέτα, μια ιστορία που κινείται ανάποδα- αφού ο γάμος έρχεται πριν από τον έρωτα, η νύφη είναι άλλη από τη φωτογραφία-παραγγελία, το παιδί δεν γεννιέται αλλά βρίσκεται, και το κτήνος μετατρέπεται τελικά σε άνθρωπο… Δέκα χρόνια μετά το πρώτο ανέβασμα ο Στάθης Λιβαθινός και το ζευγάρι του Δημήτρη Τάρλοου και της Ταμίλας Κουλίεβα ήρθαν να μας αποδείξουν ότι (στο θέατρο) ο χρόνος δεν περνάει γρήγορα όσο στη ζωή, γιατί έχει τους δικούς του ρυθμούς. Η παράσταση για μεγάλους και (μεγάλα) παιδιά διαθέτει βαθιά συναισθήματα και έντονες συγκινήσεις, χωρίς να αφήνει το μελό να χαλάσει τη συνταγή. Και οι ηθοποιοί- που διασχίζουν τις δεκαετίες με ερμηνευτική επιτυχία- συμπράττουν καθοριστικά σε αυτό.
«Το τρίτο στεφάνι»
Του Κώστα Ταχτσή στο θέατρο Κοτοπούλη- Εθνικό
Διασκευή: Σταμάτης Φασουλής – Θανάσης Νιάρχος Σκηνοθεσία: Σταμάτης Φασουλής Παίζουν: Νένα Μεντή- Φιλαρέτη Κομνηνού- Τάνια Τρύπη- Γιάννης Στάνκογλου- Μαρία Ζορμπά
Ε να λαϊκό έπος: αυτό ακριβώς είναι το «Τρίτο στεφάνι» στην παράσταση του Σταμάτη Φασουλή. Ενα καθαρά ελληνικό έπος που διασχίζει τις δεκαετίες φέρνοντας στην επιφάνεια ανθρώπους με αδυναμίες και πάθη, αρετές και λάθη, αισιοδοξία και απογοήτευση. Μέσα από την Εκάβη και τη Νίνα, την πεθερά και τη νύφη, παρακολουθούμε με έναν τρόπο αποσπασματικό και ενιαίο ταυτόχρονα όλα όσα ενώνουν και χωρίζουν αυτές τις δύο γυναίκες. Παρά την τετράωρη διάρκειά της (με το διάλειμμα) η παράσταση «τρέχει» μπροστά στα μάτια του θεατή, που θέλει να δει «τι θα γίνει παρακάτω…», σαν να είναι και ο ίδιος κάπου εκεί, μέσα στο σπίτι. Χωρίς τερτίπια αλλά με έξυπνες ιδέες ο σκηνοθέτης οδηγεί τον θίασο στην έξοδο μέσα από τον ρυθμό μιας σύγχρονης τοιχογραφίας. Εξαιρετικές ερμηνείες- με τη Νένα Μεντή και τη Φιλαρέτη Κομνηνού να σέρνουν τον χορό-, ενδιαφέρουσες ηχητικές νύξεις και κοστούμια που αποπνέουν το άρωμα της εποχής, το «Τρίτο στεφάνι» δικαιώνεται και στο σανίδι.
«Υστατο σήμερα»
Του Χάουαρντ Μπάρκερ στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων
Μετάφραση: Τζένη Μαστοράκη Σκηνοθεσία: Λευτέρης Βογιατζής Παίζουν: Λευτέρης Βογιατζής – Δημήτρης Ημελλος
Πώς να μιλήσεις για αυτό που δεν ξέρεις; Πώς να διηγηθείς το μέλλον προτού συμβεί; Πώς να αντιμετωπίσεις τον βαθύ, αληθινό πόνο; Με το «Υστατο σήμερα» («Τhe dying of today») ο Βρετανός Χάουαρντ Μπάρκερ δεν επιχειρεί να δώσει απαντήσεις· θέλει να θέσει ερωτήσεις, να προβληματίσει. Και τα καταφέρνει. Δεν είναι εύκολο το κείμενό του. Αντιθέτως. Οι διάλογοί του είναι δηκτικοί, οι ατάκες του τραχείες, τα νοήματα βαθιά και δύσκολα (οι μονόλογοι, ίσως, πιο κουραστικοί). Εχοντας στα χέρια του μια μετάφραση άμεση και ποιητική συγχρόνως, ο Λευτέρης Βογιατζής δούλεψε την παράσταση στην κάθε της λεπτομέρεια: ενορχήστρωσε κάθε στοιχείο- ούτε τη σκόνη από τα αντικείμενα δεν άφησε στην τύχη της… Μαζί με τον Δημήτρη Ημελλο έπλασαν ένα δίδυμο, μια σχέση, μιαν αντίθεση. Ο καλός και ο κακόςρόλοι εύκολα μοιρασμένοι στην αρχή, αντιστρέφονται τελικά, αφήνοντας αναπάντητα τα (πολλαπλασιασμένα) ερωτήματα.
«Σλουθ»
Του Αντονι Σάφερ στο θέατρο Αθηνών Διασκευή- σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης – Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης
Η σκηνή είναι γεμάτη έπιπλα, κοστούμια, αντικείμενα από παλιές παραστάσεις, ενώ μια τηλεόραση παίζει αποσπάσματα από την αντίστοιχη ταινία με τον Λόρενς Ολίβιε και τον Μάικλ Κέιν, αλλά και από παλαιότερες παραστάσεις του Κιμούλη- «Αμλετ», «Οιδίπους Τύραννος». Μια αφίσα στο βάθος θυμίζει την παράσταση του ΄70 με τον Δημήτρη Χορν και τον Αλέκο Αλεξανδράκη- ένα τραγούδι του Χορν άλλωστε ακούγεται στο δεύτερο μέρος. Εξυπνη η διασκευή ενός έτσι κι αλλιώς έξυπνου έργου, όπου οι ήρωες είναι και οι ίδιοι ηθοποιοί, μοιράζονται την ίδια γυναίκα αλλά διαφορετική καριέρα και (αρχικά τουλάχιστον) αντίθετες απόψεις. Οσο για τους δύο πρωταγωνιστές, πατάνε με άνεση το ίδιο σανίδι, ντύνονται- κυριολεκτικά και μεταφορικά- τους δύο ρόλους, ενώ εκθέτουν τον εαυτό τους επιβεβαιώνοντας ότι η χημεία τους έδεσε. Μυστήριο και έκπληξη, διασκέδαση και (μαύρο) χιούμορ εναλλάσσονται με σκέψεις, λέξεις, πόνο, θλίψη, μοναξιά, έρωτα και εκδίκηση.