Μου το θύμισε ο κ. Πολύδωρας. Καμιά φορά χρειάζονται και οι πολιτικοί τον έπαινο. Είναι αλήθεια ότι οι κυβερνήσεις της ΝΔ δεν είχαν και πολλές καλές στιγμές που να τον αξίζουν. Υπάρχει όμως μία εξαίρεση: η πρωτοβουλία του υπουργού Απασχόλησης να μειώσει σε 15 ημέρες τον χρόνο που απαιτείται για τη χορήγηση των συντάξεων στους δικαιούχους των Ταμείων. Και, όπως θα δείτε, έχω λόγους να το υποστηρίζω.
Πριν από έναν μήνα στεκόμουν στην ουρά σε ένα Ταμείο για να ρωτήσω πληροφορίες για συνταξιοδοτικά. Μπροστά, μια μαυροφορεμένη κυρία και δύο ασπρομάλληδες κύριοι περίμεναν να εξυπηρετηθούν από μια ευγενέστατη υπάλληλο. Της κυρίας ο σύζυγος είχε πεθάνει κάποιους μήνες πριν και η ατυχής χήρα σχεδόν έκλαιγε για την καθυστέρηση απονομής της σύνταξης, εξηγώντας ότι δεν έχει άλλους πόρους και πώς θα ζήσει.
Ο άλλος κύριος ζητούσε και αυτός πληροφορίες για το πότε θα βγει η σύνταξή του και με απελπισία γνήσια εξηγούσε ότι έπρεπε να κάνει εισαγωγή σε νοσοκομείο και ότι ήταν χωρίς πόρους και αυτός. Τα ίδια και ο επόμενος. Η υπάλληλος σε κατάσταση απελπισίας αδυνατούσε να βοηθήσει την κατάσταση και προσπαθούσε να τους παρηγορήσει.
Λίγες ημέρες μετά γράφτηκε στις εφημερίδες ότι ο υπουργός Απασχόλησης κ. Μαγγίνας είχε πρόθεση να καταθέσει στη Βουλή νομοσχέδιο για τη χορήγηση σε 15 εργάσιμες από τα Ταμεία σύνταξης στο ύψος του 80% της σύνταξης που δικαιούνται οι ασφαλισμένοι. Δεν το πίστεψα. Πολύ ωραίο για να είναι αλήθεια. Τα ίδια είχαμε ακούσει από υπουργούς για την έκδοση των πολεοδομικών αδειών, για one stop shop, για επανίδρυση και άλλα επαναστατικά. Πριν από δύο ημέρες διαβάσαμε την εγκύκλιο του υπουργού προς τα Ταμεία, με την οποία τα καλούσε να προετοιμαστούν για την εφαρμογή του νόμου. Παράλληλα δήλωνε την πρόθεσή του να επιβλέψει προσωπικά το ζήτημα. Συνεπώς κάτι γίνεται εδώ.
Υπάρχουν τρεις λόγοι για να επαινεθεί η πράξη αυτή. Ο πρώτος είναι ότι, αν το πρόβλημα τελικά λυνόταν, αυτό θα έφερνε τη χώρα μας ένα βήμα πιο κοντά στον πολιτισμό. Σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν διανοείται η διοίκηση να αφήσει απλήρωτο τον συνταξιούχο έστω και μία ημέρα. Πρέπει να έχει ζήσει κανείς σκηνές σαν και αυτή που περιέγραψα για να κατανοήσει το πλήγμα στην αξιοπρέπεια του ασφαλισμένου. Λένε για οκτώ μήνες για κανονικές συντάξεις και δεκαπέντε για διαδοχικές. Ο δεύτερος λόγος: Η λύση που προτείνεται, κοινός τόπος για τα ευρωπαϊκά συνταξιοδοτικά συστήματα, κάνει μια υπέρβαση. Μεταθέτει το βάρος της απόδειξης. Την ευθύνη για την ορθότητα των απαιτήσεων αναλαμβάνει ο ίδιος ο πολίτης και όχι ο υπάλληλος. Λέτε να υπάρχει πίσω από αυτή την επαναστατική πράξη κάποιος θεωρητικός εγκέφαλος; Κάποιος που κατανοεί τα του δεύτερου θερμοδυναμικού αξιώματος και περί αυξήσεως της φοβερής εντροπίας που οδηγεί και το κράτος σε θερμικό θάνατο; Ας τρίζουν τα δόντια των θρησκόληπτων οπαδών του κ. Μπους που θέλουν να καταργήσουν από τα μαθητικά βιβλία το βήτα θερμοδυναμικό ως αντιχριστιανικό. Δεν αξιώθηκαν να συνταξιοδοτηθούν από το ελληνικό κράτος. Τέτοια πρωτοβουλία από πολιτικούς είχα να δω από την εποχή δημιουργίας των ΚΕΠ, καλή του η ώρα του Σταύρου Μπένου, και της Βάσως Παπανδρέου. Είναι η τελευταία πράξη που έχει υποπέσει στην αντίληψή μου που μειώνει τη λεγόμενη γραφειοκρατία. Και λέω «λεγόμενη», γιατί μακάρι να είχαμε μια γραφειοκρατία κατά Weber.
Τέλος, ο τρίτος λόγος είναι ότι η εγκύκλιος που διαβάσαμε στον Τύπο αναφέρει πως ο υπουργός θα παρακολουθήσει προσωπικά την εφαρμογή του νόμου. Αυτό και αν είναι πρωτότυπο. Το περίφημο follow up των στιβαρών διοικήσεων και στη χώρα μας! Μια χώρα που κυβερνάται εμφανώς χωρίς γνώση για τις μεθόδους και τις πρακτικές μιας σύγχρονης διοίκησηςmanagement και ως εκ τούτου με εξίσου εμφανείς αδυναμίες συντονισμού.
Αυτή την εφαρμογή όμως πρέπει να την παρακολουθήσουμε όλοι. Ηδη ο πρόεδρος του συλλόγου εργαζομένων μεγάλου Ταμείου μάς πληροφόρησε ότι… «δεν γίνεται». Και ότι πρέπει πρώτα να προσληφθούν κάποιες χιλιάδες υπάλληλοι και να μηχανογραφηθούν τα Ταμεία για να εφαρμοστεί το δεκαπενθήμερο. Λες και ο ίδιος και οι εργαζόμενοι στα Ταμεία δεν θα υποστούν την ταλαιπωρία και τον εξευτελισμό, όταν έρθει καλή ώρα η στιγμή της αποχώρησής τους. Λες και δεν αξίζει τον κόπο για ένα τέτοιο θεάρεστο έργο να αποκτήσει με πρωτοβουλία των συνδικαλιστών προτεραιότητα στο έργο τους, εκτός βέβαια των άοκνων προσπαθειών για αποδοτικές επενδύσεις των Ταμείων. Εύχομαι να παρεξήγησα τα λεγόμενά του όπως τα παρουσίασε ο Τύπος. Θα πρότεινα λοιπόν και η καλή εφημερίδα «Το Βήμα» να εφαρμόσει το υπουργικό follow up. Να ανοίξει τις σελίδες της με κάποιον τρόπο στους συνταξιούχους που θα βρεθούν αντιμέτωποι με το… «δεν γίνεται» και να ενημερώνει το κοινό για παραβιάσεις του νόμου από διοικήσεις των Ταμείων και από κάποιους λίγους υπεύθυνους που θα θελήσουν να καταστήσουν με νομιμοφανείς προφάσεις τον νόμο ανενεργό. Είθε, έτσι, για την Ελλάδα, ρε γ…, να μειώσουμε για μία φορά την επάρατη εντροπία.
Ο κ. Αντ. Τριφύλλης είναι πρώην στέλεχος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
