Λόγια σμιλευμένα με βιώματα, με μνήμες για τους Έλληνες που έζησαν τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου του 1973. Και για μας, τους νεωτέρους, είναι μέρες προβληματισμού. Ιδίως σήμερα. Σήμερα, τη 17η Νοεμβρίου του 2012 στην Ελλάδα, το σύνθημα της γενιάς του Πολυτεχνείου είναι ακόμα επίκαιρο. Ολοένα και πιο επίκαιρο.
Η κραυγή των παιδών από το πολιορκημένο κτήριο ενώνεται σήμερα με την κραυγή των παιδιών σε μια πολιορκημένη Ελλάδα που η κοινωνική συνοχή έχει διαλυθεί, η πολιτική ανεξαρτησία έχει ακρωτηριαστεί, η εθνική αξιοπρέπεια έχει τσαλαπατηθεί. Ψωμί, παιδεία, Ελευθερία. Σε τι χρησιμεύει η μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου; Πέραν από τις επετειακές καταθέσεις στεφάνων, τις δεξιώσεις σε πολυτελείς σάλες πολυτελών ξενοδοχείων όπου οι τότε αγωνιστές της ελευθερίας συνευρίσκονται συχνά-πυκνά για να θυμηθούν τις μέρες των αγώνων, πέραν από τις δακρύβρεχτες ομιλίες των βολευτών (δεν έχει νόημα να τους αποκαλούμε βουλευτές πια) υπάρχει η αλήθεια της επετείου της 17ης Νοεμβρίου του 1973.
Η επέτειος του Πολυτεχνείου μας δίνει απαντήσεις σε καυτά ερωτήματα που μας απασχολούν. Ερώτημα πρώτον. Τις πταίει; Τις πταίει για την κατακρύλα και το κατάντημα; Θα τολμήσω να το πω πρώτος εγώ, γιατί δεν έχω ακούσει κανέναν άλλο να το παραδέχεται. Φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου. Όπως τ’ ακούτε. Φταίνε εκείνα τα ίδια παιδιά που πολεμούσαν τότε για το Ψωμί, την Παιδεία, και την Ελευθερία. Τότε. Κάποτε. Πριν από χρόνια. Σήμερα; Τώρα; Που είναι τα παιδιά του Πολυτεχνείου;
Σήμερα, τώρα τα παιδιά του Πολυτεχνείου είναι καθισμένα σε καρεκλίτσες υπουργικές. Είναι βολεμένα σε έδρανα βουλευτικά. Είναι χωμένα σε κομματικές ποντικότρυπες. Είναι όλοι εκείνοι οι «γραβατωμένοι αρρουραίοι» των κομμάτων που περίπαιξαν, που εξαπάτησαν και εξευτέλισαν τους Έλληνες με κούφια λόγια, ψεύτικα συνθήματα, και υποσχέσεις κενές περιεχομένου μόνο και μόνο για να κάτσουν σε μια καρέκλα. Είναι όλοι όσοι μιλούσαν κάποτε για το Ψωμί και σήμερα υπογράφουν μνημόνια και δανειακές συμβάσεις, που στοχοποιούν όσους ούτως ή άλλως με δυσκολία έβρισκαν ψωμί για τα παιδιά τους. Είναι όλοι όσοι μιλούσαν για μια κάποια παιδεία, τη στιγμή που έφτιαχναν πανεπίστημια-τρώγλες. Είναι όλοι όσοι μιλούσαν με στόμφο για μια κάποια ελευθερία, μια κάποια εθνική αξιοπρέπεια, τη στιγμή που υπέγραφαν την μετατροπή της Ελλάδας σε προτεκτοράτο των διεθνών τοκογλύφων.
Επαναλαμβάνω για να το καταλάβουμε. Πονά η αλήθεια, αλλά πρέπει να ακούγεται. Για την κατάντια τη σημερινή ευθύνεται η γενιά του Πολυτεχνείου. Ερώτημα δεύτερον. Γιατί; Γιατί κάποιος που αγωνίστηκε για τα ιδανικά, είναι σήμερα ο μεγαλύτερος τσαλαπατητής τους; Γιατί οι «Παναγούληδες» έγιναν σήμερα «Παπαδόπουλοι»; Απλώς γιατί οι «αλήτες» είναι σήμερα «κύριοι».
Τα παιδιά ‘γιναν υπουργοί. Η δήλωση του ενός τέτοιου κυρίου υπουργού σε γνωστή τηλεοπτική εκπομπή χτες φωτίζει το «μυστήριο» της οβιδιακής αυτής μεταμόρφωσης. Είπε: «κατάπια την απρέπεια και υπέγραψα ό,τι μου επέβαλαν». Δήλωση τουλάχιστον εμπρηστική, για να μη χρησιμοποιήσω βαρύτερο χαρακτηρισμό. Να σκεφτούμε λιγάκι, λοιπόν, τι μας είπε ο κύριος υπουργός; Τι σημαίνει «του επέβαλαν»; Αν έβλεπες ότι κάποιοι σε πίεζαν να υπογράψεις παρά τη θέλησή σου κάτι που δεν πίστευες, ας σηκωνόσουν όρθιος να πεις όχι, να τους καταγγείλεις δημοσίως, και να παραιτηθείς. Όχι, εσύ δεν το έκανες αυτό. Εσύ προτίμησες να παραμείνεις καθισμένος στην καρέκλα. Γιατί μια φορά στην ζωή μας γινόμαστε υπουργοί, ε; Και οι αξίες μας; Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία.
17η Νοεμβρίου 2012.
