Αν ήθελε κανείς να περιγράψει την πολιτική κατάσταση της χώρας με λίγα και απλά λόγια, θα έπρεπε κατά την άποψή μου να καταλήξει σε τρία συμπεράσματα:
- Για πρώτη φορά από τη Μεταπολίτευση τα δύο μεγάλα (από ιστορική άποψη) κόμματα συνυπάρχουν και στηρίζουν μια κοινή κυβέρνηση. Κάτι τέτοιο είχε να συμβεί από την εποχή του τέλους του εμφυλίου πολέμου. Είναι σαφές ότι κανείς από τους συγκυβερνώντες δεν πλέει σε πελάγη ευτυχίας και, αν δεν υπήρχε η αναντίρρητη ανάγκη που επιβάλλει αυτή τη συνύπαρξη, οι δύο ιστορικοί σχηματισμοί με την παρούσα μορφή τους ή με κάποιαν άλλη θα επεδίωκαν ξανά το μονοπώλιο της εξουσίας.
- Τη συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων επιβάλλει όχι μόνο το μνημονιακό πλαίσιο αλλά και η ανάγκη αποκατάστασης της αξιοπιστίας της χώρας ως προορισμού τοποθέτησης ξένων κεφαλαίων. Χωρίς μαζικές ξένες επενδύσεις ούτε η ανεργία θα αρχίσει να απορροφάται ούτε ανάκαμψη θα υπάρχει και τελικά ούτε η μακροχρόνια προοπτική πτωτικής τάσης για το δημόσιο χρέος μπορεί να δημιουργηθεί. Η πολιτική σταθερότητα είναι προϋπόθεση για την οικονομική ανάκαμψη. Η συγκυβέρνηση από τα δύο παραδοσιακά κόμματα είναι προϋπόθεση της πολιτικής σταθερότητας.
- Πέραν των όσων προαναφέραμε, η ΝΔ και το ΠαΣοΚ δεν έχουν άλλη δυνατότητα. Συναθροίζοντας λιγότερο από το 40% του εκλογικού σώματος μόνο από κοινού και εφόσον ο ένας από τους δύο καταλαμβάνει την πρώτη θέση μπορούν να αποτρέψουν τη διάλυση του κοινοβουλευτικού συστήματος που θα είχε απροσδιόριστες συνέπειες για την οικονομική και την κοινωνική ζωή. Αυτό συνέβη γιατί περίπου το μισό εκλογικό σώμα, εκφράζοντας το οικονομικό αδιέξοδο που διαμορφώνει η κρίση αλλά ταυτόχρονα και τη βαθύτατη μορφωτική και πολιτιστική υστέρηση, η οποία έχει επιδεινωθεί από τη διάλυση της Παιδείας μετά τη Μεταπολίτευση, έχει απορρίψει τα βασικά δεδομένα της πολιτικής αντιπροσώπευσης. Επιφαινόμενα απλώς αυτής της ουσιαστικής μεταστροφής είναι η παρανοϊκή και βάρβαρη προσφυγή ολόκληρων κοινωνικών ομάδων στον παλαιο-κομμουνισμό, στον νεο-κομμουνισμό, στην αναρχία και στον ναζισμό. Οταν το 50% δεν θέλει το σύστημα, το σύστημα δεν μπορεί παρά με δυσκολία να λειτουργήσει.
Αυτά είναι τα δεδομένα της κατάστασης που αντιμετωπίζουμε την τελευταία τριετία και όποιος τα αμφισβητεί πιστεύουμε ότι εκδηλώνει βαθύτατη άγνοια και αδυναμία συγκεκριμένης ανάλυσης της υπαρκτής πραγματικότητας, που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη χάραξη οποιουδήποτε είδους στρατηγικής.
Δυστυχώς όχι μόνο κατεστημένες ηγεσίες κομμάτων που μετέχουν στη Βουλή, που είναι λογικό να υπερασπίζονται το μαγαζάκι τους, αλλά και επίδοξοι αρχηγοί που θέλουν να θέσουν εαυτόν στην υπηρεσία του λαού και της χώρας από ηγετικές θέσεις παραγνωρίζουν τα δεδομένα.
Στο ασφυκτικό πλαίσιο που περιγράψαμε δεν είναι άραγε παράδοξο να εμφανίζονται αρχηγίσκοι και να πολλαπλασιάζονται οι ιδρύσεις νέων κομμάτων και φορέων πάσης φύσεως; Αυτή η κατάσταση αγγίζει τα όρια της παράνοιας.
Η χώρα πρέπει να διανύσει για μία τουλάχιστον τριετία ακόμη, δηλαδή ως το τέλος του 2016, έναν τραχύ δρόμο αποκατάστασης της οικονομικής ομαλότητας.
Είναι ανάγκη να λειτουργήσουν θεσμικές και δομικές μεταρρυθμίσεις που συναντούν τις λυσσώδεις αντιδράσεις μεγάλου αριθμού κατεστημένων συμφερόντων. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται η σιδηρά αλληλεγγύη όλων των δυνάμεων που πιστεύουν στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, στην κοινοβουλευτική δημοκρατία και στην ελεύθερη οικονομία. Οτιδήποτε άλλο αυτή τη στιγμή είναι αντι-συσπειρωτικό, δηλαδή βλαβερό.
Πρώτο δείγμα για να διαμορφωθεί αυτή η πανστρατιά που θα έχει ως στόχο την εφαρμογή του Συντάγματος και των νόμων θα πρέπει να είναι η χωρίς επιφυλάξεις συνεργασία σε πολιτικό επίπεδο. Οι ευρωπαϊκές εκλογές που έρχονται προσφέρουν ακριβώς αυτού του είδους την ευκαιρία. Ενιαίο ψηφοδέλτιο για την Ευρωβουλή από προσωπικότητες που ανήκουν στο τρίπτυχο που είπαμε (εξαιρώντας όσους ως τώρα έχουν διεισδύσει σε αυτόν τον χώρο δράσης). Το ψηφοδέλτιο θα πρέπει να υποστηριχθεί από όλες τις δυνάμεις που εργάζονται στην κυβέρνηση και έχουν στόχο τη διατήρηση της σταθερότητας.
Οι προσωπικότητες αυτές βεβαίως θα έχουν μετά τη δυνατότητα να εκφράσουν την ιδιαιτερότητά τους στο Ευρωκοινοβούλιο ως βουλευτές του Σοσιαλιστικού Ευρωπαϊκού Κόμματος ή της κεντροδεξιάς συμπαράταξης ή στον χώρο των ανεξαρτήτων. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει επανειλημμένως εγκρίνει τέτοιου είδους εξελίξεις.
Ο κ. Θεόδωρος Πάγκαλος είναι πρώην υπουργός.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
