Σχετίζεται ο χαρακτήρας με την τέχνη, το ήθος με τη μεγαλοφυΐα, η ποιότητα ενός ανθρώπου με το έργο του; Διαχρονικό το ερώτημα, ποικίλες οι απαντήσεις. Υπάρχουν οι Καραβάτζιο και οι Πικάσο, οι Καμί και οι Ζολά, οι αμφιλεγόμενοι και οι άμεμπτοι. Ο Φρανκ Λόιντ Ράιτ, κορυφαίος αμερικανός αρχιτέκτονας του 20ού αιώνα, δεν ανήκει στους τελευταίους. Κατά κοινή ομολογία υπήρξε υπερφίαλος, εγωμανής, ναρκισσιστής σε υπερθετικό βαθμό. Εζησε μια ζωή πολυτάραχη, κυνηγημένος από τους προβολείς της δημοσιότητας τους οποίους επεδίωξε ο ίδιος. Εξέφρασε απροκάλυπτα το δικαίωμά του στην έπαρση: «Χρειάστηκε να επιλέξω ανάμεσα στην έντιμη αλαζονεία και στην υποκριτική μετριοφροσύνη. Διάλεξα την πρώτη και δεν έχω λόγο να αλλάξω». Ακόμη και σήμερα, 60 χρόνια μετά τον θάνατό του σε ηλικία 92 ετών τον Απρίλιο του 1959, η πολιτεία του σκιάζει σκανδαλοθηρικά τα επιτεύγματά του. Η πιο πρόσφατη μείζων βιογραφία του που εκδόθηκε τον περασμένο Οκτώβριο με τίτλο «Plagued by Fire: The Dreams and Furies of Frank Lloyd Wright» (εκδ. Knopf) δεν έχει αφετηρία, για παράδειγμα, τη σύλληψη της «οργανικής αρχιτεκτονικής», τη συμβολή του στο «open plan» ή τη γέννηση του Μουσείου Γκούγκενχαϊμ, αλλά τις περιστάσεις της δολοφονίας της ερωμένης και του εμπρησμού της οικίας του στο Γουισκόνσιν από έναν αφροαμερικανό υπηρέτη τον Αύγουστο του 1914. Το σκάνδαλο προϋπήρχε ήδη από το 1909, όταν εκείνος και η Μέιμα Μπόρθγουικ Τσέινι είχαν εγκαταλείψει συζύγους και παιδιά (δύο και έξι τέκνα, αντίστοιχα) για ένα ταξίδι στην Ευρώπη, το οποίο ο Ράιτ θα ονόμαζε «πνευματική εγίρα». Για τον Πολ Χέντρικσον, ωστόσο, συγγραφέα του βιβλίου, όλα αυτά ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ο ύψιστος αρχιτέκτονας δεν ήταν μόνο εκκεντρικός ή αντιφατικός χαρακτήρας, αλλά προσωπικότητα επαγγελματικά κυνική, με συμπεριφορά υποβολιμαία, πρόθυμη να χρησιμοποιήσει τον καθένα που θα εξυπηρετούσε τις ατομικές του βλέψεις.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
