Το ερώτημα έχει τεθεί επανειλημμένως και εξακολουθεί να τίθεται: που έχουν χαθεί οι έλληνες διανοούμενοι, γιατί δεν εμφανίζονται να πάρουν θέση στα δύσκολα ζητήματα που ταλανίζουν τη χώρα; Γιατί δεν μιλούν για τα κακώς κείμενα, δεν προτάσσουν το κύρος τους για να ανατρέψουν όσα κρίνονται μη αποδεκτά ή επισφαλή για τη ζωή μας και για τις τύχες της Ελλάδας;
Στην πραγματικότητα βέβαια οι «διανοούμενοι» βρίσκονται πάντα στη θέση τους, μόνο που το περιβάλλον που έδινε την αίγλη και το αντίστοιχο βάρος στις απόψεις τους έχει αλλάξει, με αποτέλεσμα και οι ίδιοι να μην ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές του διανοούμενου της δεκαετίας του 1950 και του 1960, της χρυσής δηλαδή εποχή των διανοουμένων. Είναι η εποχή που στη Γαλλία ο Albert Camus εμφανιζόταν να αντιπροσωπεύει το αρχέτυπο του διανοούμενου, με την ανεξαρτησία της σκέψης του, την πολιτική αυτοτέλεια της γνώμης του και τη διάθεσή του να μιλάει χωρίς να φοβάται το κόστος των όσων έλεγε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
