Δεν ξέρω αν υπάρχουν τζάμπα θάνατοι. Υπό μία έννοια όλοι τζάμπα είναι. Κάθε φορά που προκύπτει μία είδηση για κάποιον που έπεσε νεκρός κάνοντας το «κέφι» του ή το πάθος αν θέλεις, ή κάτι τέλος πάντων που αν δεν το έκανε θα ήταν ζωντανός, βγαίνουν οι μεζούρες της κανονικότητας και τον μετράνε. Τι δουλειά είχε ο ένας να κάνει τόσο επικίνδυνο σπορ έχοντας μάλιστα παιδιά; Τι δουλειά είχε ο άλλος να ανεβαίνει στο Εβερεστ;
Ο καθένας μας έχει έναν δρόμο ολοκλήρωσης. Εναν δρόμο που αν δεν τον πάρει θα μένει μισός γλείφοντας τα κενά του όπως ο σκύλος τις πληγές του. Για κάποιους ο δρόμος αυτός είναι πολύ σύντομος, τον βρίσκουν γρήγορα, τον ακολουθούν αμέσως και όλη η υπόλοιπη ζωή ρολάρει επάνω σε αυτές τις ράγες. Για άλλους είναι πιο περίπλοκο. Πολύ έξω από τις νόρμες του μέσου όρου. Δεν είναι πιο ηρωικό, είναι απλά διαφορετικό. Δεν είναι κακοί σύντροφοι και πατεράδες επειδή το κάνουν αλλά θα ήταν αν δεν το έκαναν. Σε τελική ανάλυση δεν καταλαβαίνω γιατί είναι πιο λογικό να θέλεις να νικάς ανθρώπους από το να «νικήσεις» ένα βουνό.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
